Mademoiselle Andersen

نمی‌دونم در آخر روزها چه اتفاقی می‌افته که هر شب می‌شینم بابت تنهایی مامان و بابام گریه می‌کنم. یا برای اینکه چرا کافی نیستم توی تلاش کردن و انقدر کم تلاش می‌کنم. پ.ن: نوشته‌های بالا برای ساعت ۱ شب اینا هستن که سند نکردمشون.

تا حالا از اینکه خوابیدید عذاب وجدان گرفتید؟ البته اگر نمی‌خوابیدم واقعا مریض می‌شدم از کم‌خوابی، ولی باز دلیل نمی‌شه از اینکه خوابیدم و کارام رو ول کردم عذاب وجدان نگیرم‌. باز الان بهتر شدم یکم، قبلا اگر وسط کارم بیهوش می‌شدم از خواب وقتی بلند می‌شدم یواشکی قشنگ تا یک ساعت گریه می‌کردم از شدت اون احساس بد عذاب وجدان.

پست بالا رو یک ساعت پیش نوشتم، و خب وقتی که درستش کردیم، مولتی‌مترمون خراب بود و روی یه لامپ کوچیک تست کردم که روشن نشد، آرمیچر رو هم کار ننداخت و پروژه با شکست مواجه شد 😂😂😭😭🫵🫵 فردا دوباره از اول انجامش می‌دم.

من نمی‌دونم شما توی یک جمعه‌ی معمولی چیکار می‌کنید اما من در آخر روز دارم سرنگ توی یخچال می‌گردم که باهاش سدیم هیدروکسید تزریق کنم داخل باطری که ساختم و بعدشم با مولتی‌متر تست کنم ببینم کار می‌کنه یا نه (کار نکنه می‌شینم وسط اتاق گریه می‌کنم چون خیلی سرش ذوق دارم). بعدشم یک مدار درست کنم و توش از این باطری استفاده کنم. پ.ن ۱: می‌دونم خیلی این چیزا بیسیک هست به روم نیارید لطفا 😭😭😂😂🫵🫵 من این ترم یک واحد ازمایشگاه فیزیک۲ هم برداشتم. و این من رو خیلی خیلیییی بیشتر از قبل به برق و الکترونیک و خود فیزیک علاقه مند کرد. من چون از قبل هم خیلی علاقه داشتم، و این کلاس باعث شد که خیلی بیشتر از قبل توی سرم بیفته که دو رشته‌ای کنم. حالا چرا دو رشته‌ای؟ چون شیمی رو حتی بیشتر از این علاقه دارم بهش و یکی از تصمیماتی که همیشه از گرفتنش خوشحالم و درست بوده، شیمی خوندنه‌.

دیروز یه شمایل کامل از زندگیم وقتی سال جدید شروع شده است: صبح زود بلند شدم برم دانشگاه، توی راه کلا داشتم می‌بافتم و بعد کلاس سفارش تحویل دادم. استاد درباره روند مطالعه‌ی آزادم پرسید و گفت که حتما ترم بعد دروس تخصصی رو با خودش بردارم (قصدم از اول هم همین بود 🥲) بعدش رفتم چشم پزشکی و جواب ازمایش چکاپ رو هم تحویل گرفتم که حتما باید ببرمش به دکتر نشون بدم چون نتایجش جالب نبود اصلا. رفتم نمایشگاه گل با دوستام و برگشتنی ۱۰۰ تا گلسر برای سفارشا خریدم و کت‌وشلوارم رو از خشکشویی تحویل گرفتم. ساعت ۹ شب وقتی رسیدم خونه دیدم داداشم پیتزا درست کرده و مامان و بابام رفتن تنهایی جلوی تلوزیون خوردن و فیلمشون رو داشتن می‌دیدن. غذام رو خوردم و رفتم توی تاریکی و سکوت اتاق استراحت کردم و یکم بافتم و بدون اینکه متوجه بشم خوابم برد تا ۶ صبح و دوباره این روند رو با تغییراتی جزئی سر گرفتم. مثلا دیروز وقت نشد درس بخونم، امروز صبح خوندم. حقیقتا، این ترم خیلی زیاد احساس بلد نبودن دارم. خیلی بیشتر از ترم قبل.

دوباره ثانیه‌ها برگشتن عقب و من، منم این منیت جدا نمی‌شه از تنم

تو جنس کیو می فروشی توی ویترینی که ساختی. تو چی هستی؟ چی میخوای؟ چی میگی؟ این مهمه تو دنیا رو چی دیدی.