مَن با خدا رَقصیدم!

من هیچوقت دخترِ لوس بابام نبودم، هیچوقت قبل خواب منتظر بوس مامانم نبودم، همیشه خودم بودم و خودم، هروقت که درد داشتم، تنهایی گشتم دنبال درمانش، هربار که زخمی شدم، تنهایی بستمش، حتی اگه دوایی پیدا نمیکردم براش، بازم تنهایی منتظر می موندم تا زمان بگذره و خودش ترمیم بشه. ولی می‌دونی، یه سری زخما منتظرن، منتظرن که با یه اتفاق کوچیک دوباره سر باز کنن، تا دوباره مثل روز اول زهرشونو بریزن تو جونت، نمی‌دونی چقدر دلم می خواست هر اتفاقی که می افتاد بپرم بغل بابام و اشک بریزم، دلم می‌خواست شبا قبل خواب وقتی مامانم میومد ببوستم، اشک رو گونه ام رو حس می‌کرد و تا صبح کنارم می‌خوابید که احساس تنهایی نکنم، اینجوری شاید زخما به خودشون اجازه نمی‌دادن هر بار با کوچیک ترین چیزا سر باز کنن.

•دختر هزار سالش هم که بشود، مادر هفت تا بچه ی قد و نیم قد هم که باشد، نامش به حاج خانوم و مادرجان و خانم بزرگ هم که تغییر کند... باز هم دلش قنج می رود برای روسری سفید گلدار، برای ترشی آلوچه های نمک زده، برای داشتن عروسکی که دائما به رویش لبخند می زند. دختر هر چه که باشد گهگاه هوای رژ لب سرخ می کند و بوسه ای جانانه روی آینه یا گوشه ی دفتر. دلش له له می زند برای ظهر تابستان و بستنی قیفی بزرگ، برای یک لباس رنگ روشن و ترجیحا صورتی، برای شیطنت و بلند خندیدن. اصلا چه کسی گفته دختر باید سنگین و با وقار باشد؟ دور لب های دختر را حصار کشیده ايم که مبادا بخندد و کسی دلش بلرزد. چه کسی گفته هیکل دختر را باید تراشيد تا شبیه باربی مصنوعی شود؟ خودمان را از درون پوک و فرسوده کنیم که چه؟ کل عمر روزه بگیریم که مبادا جناب مذکر از ما دور نشود. مثلا چه می شود که یک دختر افتخارش قورمه و قیمه پختن و بچه تر و خشک کردن نباشد؟ با دو جلد کتاب خواندن یا دو کلاس درس رفتن یا رقص یاد گرفتن قیامت می شود؟ چه عیبی دارد که زودتر از خانه داری به دختر هايمان زندگی کردن، عاشقی کردن، با فرهنگ بودن و طریقه ی ارتباط صحیح با جنس دیگر را یاد بدهیم؟ چرا بی نهایت را برای مرد تعیین کردیم و اما و اگر برای زن چيديم. دختر هر چه که باشد روحش زنده است، با تعصب های بیجا و افکار غلط، جدی و بی احساس نشویم... حیف است به خدا.. فکر کنید دنیا چند وقت دیگر پر شود از مرد هايی که ناشيانه عشوه می کنند و زنانی که حین تعویض روغن ماشین، لالایی می خواند. با احساسمان دنیا را نجات بدهیم!

‏دیگه ناراحت میشم گریه نمیکنم، مچاله میشم، میپیچم به خودم

شاید عمری باقی بود و منم این روزارو دیدم

•بگذار دوام آوردن هنر تو باشد•

در عالم کودکی به مادرم قول دادم که تا همیشه هیچ کس را بیشتر از او دوست نداشته باشم. مادرم مرا بوسید.و گفت : نمی توانی عزیزم ! گفتم : می توانم ، من تو را از پدرم و خواهر و برادرم بیشتر دوست دارم .مادر گفت : یکی می آید که نمی توانی مرا بیشتر از او دوست داشته باشی .نوجوان که شدم دوستی عزیز داشتم .ولی خوب که فکر می کردم مادرم را دوست داشتم .معلمی داشتم که شیفته اش بودم ولی نه به اندازه مادرم ! بزرگتر که شدم عاشق شدم ، خیال کردم نمی توانم به قول کودکی ام عمل کنم .ولی وقتی پیش خودم گفتم ؛کدامیک را بیشتر دوست داری باز در ته دلم این مادر بود ، که انتخاب شد.سالها گذشت و یکی آمد ، یکی که تمام جان من بود .همانروز مادرم با شادمانی خندید و گفت دیدی نتوانستی !من هرچه فکر کردم او را از مادرم و از تمام دنیا بیشتر می خواستم ،او با آمدنش سلطان قلب من شده بود .من نمی خواستم و نمی توانستم به قول دوران کودکیم عمل کنم .

هرشب سِقط یک آرزو در دل...!

‏چقدر دور نشسته‌ای،بیا من خودم را از میان بر‌می‌دارم، بیا نزدیک.