اراجیف.

موسیقی تا یک‌جاهایی نجات‌دهنده‌ست، و بعد از آن؟ یک طناب و شاید یک چهارپایه.

_ گورِ بابای فیلمِ مورد علاقه، بهم بگو دردت چیه.

ترک‌کردنِ اون‌جایی که اعتماد بنفست رو ازت گرفته، خودش خیلی چیزارو ردیف میکنه قربون.

سخت‌ترین و ترسناک‌ترین بیماری – بیماری‌ای که بشریت تاکنون از آن شفا نیافته است – یعنی رنج بردنِ انسان از انسان، از خویش. ‏تبارشناسی اخلاق – نیچه.

_ فکرکنم توو زندگیِ قبلیت بازیافت بودی تو، از هرچیزِ آشغالی یه‌چیزِ خفن درمیاری بیرون، یه کادرِ بد، یه وسیله. _ یه آدم

دیالوگ‌ها، نیما

بچه که بودم یادمه تو حال یه فرش پهن بود که خیلی برام خوشگل میومد. وقتی حوصله‌م سر میرفت، روی همه‌ی خطوطِ گل‌هاش با انگشتم دور میزدم و خیلی اوقاتم موهای روشو دونه دونه جمع میکردم تو دستمال کاغذی. یه روز که شلوارک تنم بود یادم نیست چه‌جوری، ولی از زانوی پاهام به پایین کشیده شد روش. پاهام میسوخت، از اول تا آخرِ پوستم کنده شد. از اون‌موقع ازش بدم میومد. هنوز برام خوشگل بود، هنوزم دوست داشتم باهاش بازی کنم. انقدر میترسیدم ازش که وقتی بعد از چندسال فروختنش و داشتن جمعش میکردن هم، جرئت نکردم باهاش خدافظی کنم.

این شبایی که تو دوره‌همی‌های خونوادگی میشنن و از خاطراتِ مرده‌ها میگن یه‌جوریه، از اعماقِ وجودم دلم میخواد زودتر از بقیه بمیرم. دلم نمیخواد من اونی باشم که چندسال دیگه قصه‌‌ تعریف میکنه.

نیستی دیگه، اگه بودی الان نوه‌هات اینقدر سردرگم نبودن. لااقل انقدر تو سردرگمی‌شون تنها نبودن، ولی خب ما مثل تو نیستیم، ما یادمون نرفته تو ماه‌خانومی.

اتفاقا با آرمین مخالفم، خیلی از آدم‌ها باید بدونِ شب‌بخیر بخوابن. یکیش من، گورِ باباش.