『ذهن خسته』

ابتدا فکر میکردم شاید یک اتفاق ساده باشد تا اینکه بعد از اون هیچ اتفاق دیگری در من رخ نداد..

هرموقع به هرکی نزدیک میشم میفهمم چرا تنهایی بهتره.

من خیلی وقته تو مود « نمیخوام، نمیرم، نمیگم، مهم نیست ، حسش نیست، کی اهمیت میده؟ ساعت ها نگاه کردن به سقف، تجربه کردن احساسات جدید و متناقض ، حوصله ندارم، انرژی ندارم ، خستم، روح و روانم درد میکنه و به درک » ای هستم .

افسرده نیستم، فقط دلتنگم.

قاعدتا کسی که بتونه منو تحمل کنه آدم نرمالی نیست.

ز من لبخند میبینی ولی جانم پریشان است

ن رفتن آدما اذیتم میکنه ن حالی که بعد از رفتنشون دارم من فقط دلم برای خودِ قبل از اومدن اون آدما به زندگیم تنگ میشه و حسرت میخورم که کاش غریبه میموندن..

از خودتون بدی دیدیم ولی از اونی که بدشو میگفتین نه.

میتونی درک کنی چه حالی داره وقتی هر حرکتی تو زندگیت میکنی واسه فرار کردن و دور بودن از آدماییه که از هر کسی تو دنیا بهت نزدیک ترن؟

شاید بالغ بنظر برسم، ولی هنوز به بقیه اعتماد میکنم.