هارمونی‌های ورکمایستر

Baby, take off your coat Real slow And take off your shoes I'll take off your shoes Baby, take off your dress Yes, yes, yes...

Blues Rock. Classic Rock @saranjam_ma

Blues Rock. Classic Rock Vocal @saranjam_ma

Piano. @saranjam_ma

ولی یه سواله که ضمیمه شعرمه اینه که آیا بینش کم، از بیم شکمه؟ 📸 Eltiam

برای تکرار روزهای تکراری @saranjam_ma

اجرای کم نظیر از قطعه‌ی Clair De Lune پیانیست: مناهم (مناخم) پرسلر Claude Debussy Clair Du Lune Piano: Menahem Pressler

Debussy Clair De Lune Cello. Adagio. Classic @saranjam_ma

NeoClassical Piano. Violin @saranjam_ma

می‌شنوی، نه، بهتر گوش بده؛ من در امواج موسیقی خیال شناورم، گم‌ام، نابود و به هلاکت رسیده‌ام. آدم ها چه دردناک و زیبا و زود فراموش می‌شوند. هر ثانیه که در زیستگاه بی در و پیکر یا چشمه‌سار امید خود قدم برمی‌دارید میدانی بزرگ از فراموشی به وجود می‌آید. هر زمان در قُرق دروغ‌های بیشتر و در تخیل لجاجت لجن‌زاری بزرگ می‌گذرد که آینده‌ای از امید را لنگان‌لنگان به بیماری وجود مبتلا کند. فاصله گرفتن از خویش در آغوش طبیعت؛ غریبه‌ای از انسان به وجود خواهد آورد که رفته رفته به سوی نیستی قدم می‌گذارد؛ خود را فراموش می‌کند، به دیگران ضربه می‌زند، زمان را به قتل می‌رساند و در میان گیسوان سفید به مرگ تکیه می‌دهد. آدم‌ها شبیه به یکدیگر متصل به زمان، فراموشی را در قامت انسانی خمیده بر پیشانی خیابان‌ها، در پیکر جسمی بی‌جان تَکیده بر دست‌های مغرور، درون شیون مادری که به نسيان خواسته‌های مرگ‌زادِ فرزندش مویه می‌کند و در بحبوحه‌ی گذرِ بی یار ستاره‌های آسمان، پیدا می‌کنند. لایه‌های زخم را در لابه‌لای پوستین خود می‌جوئیم و بی محابا در میان مقصدی تکراری "ایستایی" را در آستانه‌ی کوچه‌ای که خانه ندارد آشکار می‌کنیم؛ همان دردهایی که سلسله‌ای از مولکول‌های جهان را به هیچ رسانده است، همان غمِ تهی و رمیده‌ی بیداری. "برای من که نگاهِ بینایی چشمان توست"