Narodowe Odrodzenie Polski (NOP) - Nacjonalistyczna Opozycja

Mocny początek wystąpień pro-life w Sejmie! Kaja Godek w obronie polskich dzieci: są mordowane bestialsko, umierają przez wiele godzin. Do posłów komisji: do...

Nikt nie ma prawa wybierać, że zrobi komuś krzywdę

Przyszłe podręczniki historii, politologii i stosunków międzynarodowych będą zapewne podawać za wzór mistrzostwa w osiąganiu strategicznych celów politycznych sposób, w jaki przywódcy rosyjscy zdołali w tak krótkim czasie – kilku zaledwie tygodni od tragedii smoleńskiej – i tak minimalnymi nakładami, przekreślić poniesioną na przełomie 1989/90 roku stratę na rubieżach imperium w postaci utraty kontroli nad prowincją nadwiślańską. Jakże mało, podkreślmy to raz jeszcze, trzeba było zainwestować, a jak ogromny i wręcz przechodzący zapewne oczekiwania zysk! Kilka pokazowych, duszoszczipatielnych gestów, tak lubianych przez wszystkie nacje słowiańskie, jak ten z podniesieniem zbolałego premiera Tuska przez zatroskanego Władimira Władimirowicza; „wielkoduszne” przyznanie się w końcu do mordu katyńskiego, która to sprawa tak naprawdę już od dawna była kulą u nogi Kremla, więc nadarzająca się okazja jej odrzucenia daje mu wizerunkową i polityczną korzyść nie do przecenienia; uznanie wkładu

María Eva Duarte de Perón (ur. 7 maja 1919 w La Unión, zm. 26 lipca 1952 w Buenos Aires), znana jako Evita Perón, druga żony prezydenta Juana Peróna i Pierwsza Dama w latach 1946-1952. Założycielka fundacji swojego imienia, która pomagała setkom tysięcy ubogich Argentyńczyków, do samego końca poświęcała się dla swojego narodu. Zmarła mając zaledwie 33 lata na raka macicy. Do dziś ma status ikony w Ameryce Południowej, ale również wśród ruchów narodowo-radykalnych Starego Kontynentu. W jednym ze swoich ostatnich przemówień powiedziała: "Ciągle potrzebuję waszej miłości. Kocham was i mam nadzieję, że wy mnie też kochacie. Jestem tylko prostą kobietą, jedną z was. Chcę służyć wam do końca mych dni. Jeśli popełniłam jakieś grzechy w życiu to płacę za to sowicie, ucałowałam wielu chorych na gruźlicę mając nadzieję, że Bóg nie ześle mi takiego bólu. Robiłam to dla biednych. Ale Bóg zesłał mi cierpienie, za duże dla mnie. Ale skoro taka jest jego wola, muszę się z tym pogodzić. Kocham was,

Amatorzy aberracji zwanej endokomuną i inne postsowieckie popłuczyny wciąż piszą o "wyzwoleniu", które było dziełem Sowietów oraz ich "polskich" kolaborantów. Żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych, Zygmunt Goworek, tak opisywał ten okres w okolicach Radomia: Kiedy weszliśmy do pierwszej chaty wiejskiej włosy podniosły się nam z przerażenia. Na podłodze leżała dziewczynka około ośmiu lat odarta z ubrania i widocznie zgwałcona zespołowo jak to zwykle robili „bojcy” Armii Czerwonej. Obydwie nogi były wyłamane w stawach biodrowych. Na łóżku leżał starszy człowiek przybity do pościeli bagnetem, a z kąta patrzyła niemo na to wszystko odarta z ubrania kobieta w wieku 30-35 lat. Wyszedłem przed chatę, gdyż poczułem mdłości od zapachu krwi. Za rogiem chaty przewieszony przez płot (widocznie przez morderców) mąż kobiety żył jeszcze, choć przebity na wylot sztachetą sterczącą mu na plecach. Mówić już nie mógł, bo gdy usiłował otworzyć usta, płynęła struga krwi. Obok leżała starsza kobieta ze