سَبز

از مودی بودنم خستم. مثلا وسط اینکه دارم میخندم یهو ناراحت میشم و میخوام برم تو غار تنهاییم.

همیشه تا اخرین لحظه ام صبر میکنم تلاش میکنم دست و پا میزنم ولی دیگه یجا تموم میشم و همه چیو ول‌ میکنم و میرم.

هروقت ناراحت، غمگین یا عصبانیم کم حرف میشم. خود این به کنار، همش یادم میای که بهم میگفتی چقدر حرف میزنم.

«و من چرا از شهر‌ها و سرزمین‌ها حرف می‌زنم؟ تو شهرِ منی... چهره‌ات وطن من است صدایت وطن من است» - نزار قبانی | صد نامه‌ی عاشقانه

ما تموم شدیم ولی لحظه های قشنگی داشتیم صدای خنده هامون کنار هم، کل کل کردنامون، حرص خوردنامون، ذوقمون واسه دیدن همدیگه، صدای نفس نفس هامون توی فاصله ۲ سانتی، عشق بچگانه و پر شور و شوق بینمون، روابط خانوادگی شیرینمون، دشمنامون، دوستامون، قهرای لوس و بچگانمون، تفاوت قدیمون، نگاهای مهربونمون توی جمع به همدیگه، عشقم نسبت به مامانت، توجهیی که همیشه ازت میخواستم و میکشتمت سرش، غرغرای همیگشیم، گربه بودنم برا تو، و همه ی چیزایی که یه روز براشون اشک شوق تو چشمام و لبخند رو لبام میاورد تموم شدن تموم شدیم و دیگه باید دوتا داستان جدا از هم و متفاوتو شروع کنیم، دیکه باید به همه دشمنامون بگیم راه براشون بازه و ما دیگه پشت هم نیستیم که هوای همو داشته باشیم بچه من بودی و‌ میمونی فقط امیدوارم سربلندم کنی🤍

من هیچوفت احساس ناتوانی نمیکنم مگر وقتی که دلتنگ تو میشم:)