خزعبلات یک ذهن پرخاشگر

ببخشید اگه پی‌وی رو دیر جواب می‌دم. هیچ‌ دلیلی براش ندارم فقط نمی‌تونم. گاهی در توانم نیست. معنیش این نیست که برام مهم نیستی یا آدم عوضی‌ای هستم، اما ‌بعضی اوقات فقط نمی‌شه.

الان چجوری هم یجور بهش توضیح بدم که جوکو بگیره هم حس‌نکنه کووووددددنه

اینو واسه خواهرم فرستادم سه ساعته داره میگه یعنی چی

واقعا سخت‌ترین چیز دنیا کمک کردن به خواهر یا برادر کوچیکتره جوری که هم گوش بدن هم احساس بدی پیدا نکنن.

هرچی کوچیکتر بودم با ادمای بزرگ تری دوست بودم هرچی بزرگتر شدم همسنام و ادمای بزرگتر کیری تر شدن الان همه دوستام جای بچه هامن

تو ایران اینجوریه ک اگ یه پولی و بابت یه وسیله خاص ندی خرج روزمره و کصشرت میشه هیچوقت ب درد چیز دیگه ای نمیخوره و در نهایت هم پول نداری هم وسیله تو

بعضی وقتا احساس می‌کنم بند بند وجودم، تک تک سلولام منتظرشن. مثل یک آهنربا منو به سمت خودش می‌کشه. بدون اینکه حتی خبر داشته باشه.

دلتنگی دقیقا یعنی همین که دوس داری کسی جایی منتظرت باشه

یه شب ساعت دوازده بخواب و صبح ساعت هفت بیدار شو. یکم توی هوای کثافت شهر ورزش کن تا حسابی سرفه کنی و چشمات سیاهی بره. یه صبحونه عالی برای خودت درست کن و یکم برای عشق و حال پنیر بیشتر بریز روی نون خشک‌ها، چند صفحه کتاب از محمود دولت آبادی بخون. آهنگ زیر نخلا رو گوش بده و لباس‌های ۴۵ سال پیشت رو که پولت نمی‌رسه عوض کنی رو بپوش و سوار مترویی که هر لحظه احتمال حمله بهش وجود داره بشو و مثل احمق‌ها به بقیه لبخند بزن و وسط روز اخبار رو چک کن البته حواست باشه سمت اخبار منفی نری و خبر ۴۵تا حمله شیمیایی به مدارس رو نخونی. سرکار هم تغییرات کوچیک ایجاد کن و با مدیر و همکارهای ارزشیت دعوا کن. آره مشتی زندگی هنوز قشنگی‌های خودش رو داره و ناامید نباش.