empty notes

بچه‌تر که بودم قبل از اینکه بخوام حرفی رو به کسی بزنم، انقدر نشخارش میکردم تا نزدیک به اونی شه که اون فرد تو اون لحظه نیاز داره بشنوتش و همیشه خودم یادم میرفت چی میخواستم بگم. به ۱۸، ۱۹ که رسیدم تازه فهمیدم چه تری زدم و نه تنها تمرینام جواب نداده، بلکه بدترم شدم. کافیه تو یه شرایط سخت احساسی قرارم بدید تا چنان قلبی ازتون بشکنم که خدا هم با چسب دوقلوش نتونه تیکه‌هاشو به هم بچسبونه. البته تقصیر منم نیست، ذاتا اینجوریم. بهم میگی ناراحتی؟ قلبم به درد میاد و دوست دارم تمام کلمات خوشگل موشگل دنیارو بهت بگم و قربون صدقت برم و از خون و جونم واست مایه بذارم تا ذره‌ای درد نکشی اما چی بهت میگم؟ ازت میپرسم که چرا ناراحتی و تهش بهت میگم که همه‌چی به وقتش درست میشه.

اگر میخوای گریه کنی، من اینجام تا اشکاتو پاک کنم. اگر میخوای حرف بزنی، من اینجام تا بهت گوش بدم. اگر به بغل نیاز داشتی، من اینجام تا در آغوش بگیرمت. اگر به زمان نیاز داری، من اینجا برات صبر میکنم و اگر در اونجا احساس امنیت نمیکنی، من اینجا مراقبت هستم.

من آدم موقتی هستم و طبق تجربه‌ام با آدم‌ها فقط و فقط تو بازه‌های زمانی کوتاه، جذاب و سرگرم کننده و دوست داشتنی‌ام و به محض اینکه زمانش برسه، مردم باهام عجیب غریب رفتار می‌کنن و فکر نکنم هیچوقت هم قرار باشه دلیلش رو بدونم.