متلهف

با قلم می گویم: ای همزاد ای همراه ای هم سرنوشت نیک میدانی چه ها دیدم در این دوران زشت هر دومان حیران بازی‌های دوران‌های زشت شعرهایم را نوشتی دست‌خوش اشک‌هایم را کجا خواهی نوشت؟

آدم‌ها مقصد نیستن، مسیرن. و هیچکس نباید تو مسیر خونه بسازه.

ای تمامیِ دروازه‌های جهان! مرا به بازیافتنِ فریادِ گم‌شده‌ی خویش مددی کنید! - احمدشاملو

خاطِره ای مَخدوش دَر حصارِ مَغز!

تو در غیاب کسی که دوستش داری، یتیم خواهی ماند. حتی اگر تمام دنیا تو را در اغوش بگیرند.

تو از صبر می‌رویی من از غم؛ تو سبز تر من زرد تر..

«گاهی در تو همه‌چیز گریه می‌کند، جز چشم‌هایت»

چی قوی تر از قلب ادمه!؟ که بارها و بارها خورد میشه و هنوز زندگی میکنه

گفتمش: ـ «شیرین‌ترین آواز چیست؟» چشم غمگینش به‌رویم خیره ماند، قطره‌قطره اشکش از مژگان چکید، لرزه افتادش به گیسوی بلند، زیر لب، غمناک خواند: ـ «نالۀ زنجیرها بر دست من!» گفتمش: ـ «آنگه که از هم بگسلند...» خندۀ تلخی به لب آورد و گفت: ـ «آرزویی دلکش است، اما دریغ بخت شورم ره برین امید بست! و آن طلایی زورق خورشید را صخره‌های ساحل مغرب شکست.» من به‌خود لرزیدم از دردی که تلخ در دل من با دل او می‌گریست. گفتمش: ـ «بنگر، درین دریای کور چشم هر اختر چراغ زورقی ست!» سر به سوی آسمان برداشت، گفت: ـ «چشم هر اختر چراغ زورقی‌ست، لیکن این شب نیز دریایی‌ست ژرف! ای دریغا شبروان! کز نیمه‌راه می‌کشد افسونِ شب در خوابشان.» گفتمش: ـ «فانوس ماه می‌دهد از چشم بیداری نشان…» گفت: ـ «اما، در شبی این‌گونه گُنگ هیچ آوایی نمی‌آید به‌گوش.» گفتمش: ـ «اما دل من می‌تپید. گوش کُن اینک صدای پای دوست!» گفت: ـ «ای افسوس! در این دام مرگ باز صید تازه‌ای را می‌برند، این صدای پای اوست...» گریه‌ای افتاد در من بی‌امان. در میان اشک‌ها، پرسیدمش: ـ «خوش‌ترین لبخند چیست؟» شعله‌ای در چشم تاریکش شکفت، جوش خون در گونه‌اش آتش فشاند، گفت: ـ «لبخندی که عشق سربلند وقت مُردن بر لبِ مردان نشاند!» من ز جا برخاستم، بوسیدمش. - هوشنگ ابتهاج