pathétique

I wanted to be your woman, I wanted to be your man. I wanted to be the one that you could understand. @ordinarygriefs

«با تحمیل یک ساختار غیر بومی غربی (دموکراسی) بر جامعه ای با سنت ها، هنجارها و راه‌حلهای حکومتی خاص خود - موجب فساد، هرج و مرج و فروپاشی حکومت شد.» این جمله رو چه کسی گفت؟ ۱) پوتین در حال دفاع از خفقان سیاسی و دموکراسی فاسد روسی ۲) ظریف در حال دفاع از جمهوری اسلامی در مناظرات با آمریکا ۳) جلیلی در مناظرات ریاست جمهوری ۱۴۰۳ ۴) پسر رضا پهلوی، در مجمع ملی جمهوری خواهان آمریکا یک گزینه دیگه هم می‌ذارم، سخنگوی دولت کیم جونگ اون در دیدارش با ترامپ در سال ۲۰۱۹. ببینم جوابو پیدا می‌کنین یا نه

قبلا ها این کانال جایگزین وبلاگ ها و دفترچه خاطرات هایی بود که بلد‌ نبودم مدت طولانی نگه دارم. یه مدت جایگزین آدم‌هایی بود که از دست دادم. بعد هم راه ارتباطی من با دنیایی که منو در هر شرایط پس زد. الان اما هیچ‌چیز این کانال جز وجودش مهم نیست. همین‌که هست و نشون میده من هم بودم. من بودم و نشانی از بودنم تو دنیا وجود داره.

And if you're walking home alone you’ll find a reason, you'll just chalk it up to being different, being young. And wonder why no one knew you at all. @ordinarygriefs

You are the habit I can’t seem to kick. You are my secrets on the front page everyday. You are the train I should have never caught. @ordinarygriefs

تابستون 🪀

I feel very small. I don’t understand. I have so much courage, fire, energy, for many things, yet I get so hurt, so wounded by small things. — Anaïs Nin, Nearer the Moon

این پیام به عنوان حمله به هیچ یک از اعضای حاضر در این پوستر نیست، من به بعضی از این دوستان ارادت شخصی هم دارم حتی، ولی مسئله شوک بزرگیه که با دیدن همچین چیزی به آدم وارد میشه. در سال ۱۴۰۳، بعد از دو سال درگیری پرسروصدای زنان برای ساده‌ترین چیز ها مثل دوام در فضای عمومی شهر، همچنان چهره‌های محبوب و آشنای تفکر در ایران همه مرد هستن و هیچکدوم هم نظری نداره که چرا میزش رو با یک همکار زن شریک نمیشه.

اینستاگرام رو باز کردم و یکی از ده‌ها موسسه‌ی علوم انسانی‌ای که فالو می‌کنم پست گذاشته بود راجع به یک سری نشست فلسفی که گذاشته بودن. هشت نفر نشست دارن و یک نفر هم گرداننده‌ست. همه از اسم‌های آشنای ترجمه و نویسندگی و این حرف‌ها. همه مرد. این مسئله جدید نیست. تقریباً در نود درصد جلساتی که تا امروز درش شرکت کردم میکروفن بین دو سه مرد می‌چرخه. بعد بین حاضرین هم مردها با صدای بلندتر نظرشون رو می‌گن. گاهاً بین مرد های حاضر در جلسه بحث می‌شه. اگر شانس بیاریم و بخت باهامون یار باشه، گرداننده های جلسه برای ثابت کردن خلوص نیتشون به زنان و مسئله‌ی زنان (که عبارتی به گنگی «مسئله‌ی یهود» هست) اشاره می‌کنن. مثلاً وقتی بحث سر کتابی از نویسنده‌ی مرد باشه، گرداننده و مهمان حتماً به برخورد نویسنده با کاراکتر های زنش اشاره می‌کنه. اوضاع اونقدر ها هم بد نیست. دو سال پیش، در اوج اعتراضات «زنانه»ی ژینا زیر پست یکی از این موسسه ها کامنتی بود برمبنای این‌که چرا هیچوقت مهمانان برنامه‌های شما زنان نیستن؟ آیا ما نویسنده، مترجم، متفکر و منتقد زن نداریم؟ ادمین موسسه با جدیت این «اتهام» رو رد کرد و گفت هرزمان که موضوعی که به حرفه‌ی همکاران خانمشون بخوره مطرح بشه حتماً میهمان میشن. سوال من اما این نیست که زنان چرا نیستن، سوال اصلی من اینه که زن در علوم انسانی ایران کجاست؟ فیلسوف و جامعه‌شناس و نظریه‌پرداز سیاسی که زن باشه، جز به عنوان یک فمنیست و در محافل فمنیستی کجا دعوت میشه؟ با چه حقوقی؟ صدای زن روشنفکر جز درمورد مسائل زنان کجا شنیده میشه؟ کِی ازش دعوت میشه؟ سوال من ساده‌ست. دغدغه‌ی بزرگیه. نگرانیه حتی. جایگاه زن متفکر در ایران کجاست و تا کِی زنان باید با پوست و خون و عرق خودشون برای خود جا باز کنن؟ سوال رو واضح‌تر می‌کنم، نگرانی من نه فقط حضور زنان برای پایداری جامعه‌ی آزاد که به منظور امرار معاشه. زنِ درگیرِ علوم انسانی در ایران اگر مثل همکاران مرد خودش نتونه از نشست و کارگاه و کلاس و سمینار پول دربیاره، از چه چیز باید دربیاره؟ زنِ متفکر در ایران چطور دووم میاره؟