پادکست داستامینوفن/dastaminophen

ه 5.57K subscribers  جهان شعر و ترجمه ‍ 〇🍂 🍂 🎼●آهنگ ترکی: «قهر کرد و رفت» "Küsüb Getdi" 🎙●خواننده: #سارا_قدیم‌اوا [ Sara Qədimova • جمهوری آذربایجان، ۲۰۰۵–۱۹۲۲ ] ●برگردان: #علی‌رضا_شعبانی ماه در آسمان می‌گردد در زمین گل‌ها و شکوفه‌ها لب‌خند می‌زنند کٍی می‌شود که یارم بار دیگر از مقابلِ درِ خانه‌ی ما رد شود یار من قهر کرد و رفت راه‌ها در مه فرورفت آخر چرا عشق‌ام را درست‌وحسابی به او نگفتم آن ستاره‌ی تنها در آسمان گویی به من می‌فهماند که هر چه بیش‌تر فکر کنم آتش هجران دل‌ام را بیش‌تر می‌سوزاند شاید الان او هم غم‌گینانه راه‌ها را می‌نگرد آخر چرا عشق‌ام را درست‌وحسابی به او نگفتم آیا یار باردیگر خواهد آمد و از پشت پنجره نگاه خواهد کرد دل‌ام را به دردی بی‌درمان مبتلا کرد یار ماه در آسمان می‌گردد در زمین گل‌ها و شکوفه‌ها لب‌خند می‌زنند کٍی می‌شود که یارم بار دیگر از مقابل درِ خانه‌ی ما رد شود

من از کودکی هیچوقت دوچرخه نداشتم، مگر چند ماهی که دوچرخه قدیمی پسر داییم رو برام آوردن، اما از اونجایی که مثل برنج شمال رِی می‌کردم و قد می‌کشیدم، زمانی زیادی رکاب نزدم و باز هم در حسرت ماندم. امروز اما، سَرَم پر از فکر بود و توی دلم رخت می‌شستن. اومدم داخل پارکی نشستم و بازی بچه‌ها رو می‌بینم. اما یک صحنه، منجر شد لبخند به لبم نقش ببنده. یه دوچرخه از کنارم رد شد که یه پسر هشت یا نه ساله پشت فرمانش بود و دختری یکی دو سال بزرگتر هم تَرکش نشسته بود که گاهی پاهاش روی زمین کشیده می‌شد و برای برادر کوچکترش ترمز می‌گرفت. خمره‌ی دلم شکست. دیدم چه‌قدر آدم گاهی آغوشی می‌خواد از جنسی دیگه که نه مادره نه معشوق، شاید خواهر که خب مثل دوچرخه در کودکی از داشتن خواهر هم بی نصیبم. اما گاهی توی خیال، برای خودم با خواهر نداشته‌ام بازی می‌کنم و سرمو می‌ذارم روی شونه‌اش.

تنها یک­‌بار می‌­توانست در آغوش‌اش کِشَد و می­‌دانست آن‌گاه چون بهمنی فرو می­‌ریزد و می­‌خواست به آغوش‌ام پناه آورد؛ نام‌اش برف بود تن‌­اش برفی قلب‌اش از برف و تپش‌اش صدای چکیدن برف بر بام‌های کاه‌­گلی، و من او را چون شاخه­‌ای که زیر بهمن شکسته باشد دوست می­‌داشتم

تنها یک­‌بار می‌­توانست در آغوش‌اش کِشَد و می­‌دانست آن‌گاه چون بهمنی فرو می­‌ریزد و می­‌خواست به آغوش‌ام پناه آورد؛ نام‌اش برف بود تن‌­اش برفی قلب‌اش از برف و تپش‌اش صدای چکیدن برف بر بام‌های کاه‌­گلی، و من او را چون شاخه­‌ای که زیر بهمن شکسته باشد دوست می­‌داشتم #بیژن_الهی

خب از امروز اگر بخوام سخنی چند گفته باشم مود و وضع حال روان به گونه‌ای است که مرا راهی به نوشتن پادکست نیست از بس که این انسان دو‌پا بندِ تغییرات هورمون و احوالات فصلی است از روشنای پگاه تا لنگ ظهر که کنون باشد جز خشمی در نهان و دشنه‌ای بر جان و مودی به غایت پایین چیزی بهره‌ی دیگری نبردم. کاش لااقل دلیل موردی‌اش را می‌دانستم اما مشکل کار آن‌جاست که نمی‌دانم و ترجیح می‌دهم زُل به افقی در نزدیکی نگاه کنم یا دست آرامبخش دوستی را بر پیکر روان‌پریشم احساس کنم تا بلکه کمی آرام‌تر شوم و نفسی تازه کنم. به هر روی، امروز بارِمان بار نشد و پادکست پیش نرفت. امید که یزدان ما را کلید چاره‌ای کند و ماه نخشب را بر ما عیان تا بلکه فردا،روزی تازه باشد و نقالی مدرن خود را برای شما از سر گیریم. هم‌اکنون نیازمند مناعت طبع و پیام‌های یاری دهنده شما داستامینوفنی‌ها هستم. شماره حسابِِ قلب، شعبه انسان، به آرزوی واریزیِ مهر از سوی شما. مخلص شما ایمان نجیمی