الهام علیجانی|voice_elham

گاهی اوقات دلم یه کلبه میخواد که کنار دریا باشه ، شایدم وسط جنگل ، دلم بوی چوب بارون خورده میخواد ، دلم یک دنیا سکوت میخواد ، بدون حتی یک ذره دغدغه فکری، شهر و دود و دم و آدماش ، غرق بشم تو صدای طبیعت و آرامشو بغل کنم .

از یه‌جایی غمگین نمی‌نویسی، با هیچکس راجع‌به غمت صحبت نمی‌کنی، خیلی بیشتر می‌خندی، به خودت می‌رسی و مشغول پیشرفتت می‌شی؛ دقیقا همونجا از همیشه ناراحت‌تری

دقیقاً همونجا که نه گیر می‌ده، نه توضیح می‌ده، نه توضیح می‌خواد، ظاهراً درکت می کنه، مخالفت نمی کنه، حسودی نمی کنه، دقیقاً همونجا یعنی دیگه براش تموم شدی.

و تو ممکن است درگیر کسی بشوی، که هنوز ظرفیت پذیرش عشقِ زیاد تو را ندارد.

شمارو نمیدونم، ولی من تنها دستاورد امسالم طاقت آوردن و زنده موندن بود.

نمیدونم کدومتون نیاز داره این رو بشنوه ولی نبودنش بهتر از نصفه نیمه بودنشه، رهاش کن.

تعریف از خود نباشه ایرانیم و هنوز زنده‌ااامممم🗽

من مانندِ غربت ، غم‌ زده ام ، سردم! در خیابان ها سرگردانم و چشمانم؛ چشمانم حضورِ آشنایی را التماس میکنند گوشه ای از خیابان ، به تماشا مینشینم و گوش میسپارم به فریادِ خاموشِ زجری که نامش ، زندگیست...

یه مدت فاصله بگیر، دور شو از این مردم، ببین کی دو قدم برات برمی‌داره و میاد به سمتت... همونو دو دستی بکش بیرون از دل این جماعت و فرار کن... ببرش یه جایی که دست هیچ‌کس بهش نرسه... نذار این آدما اونم مبتلا به ویروس «تا زمانی که برام نفعی داری کنارتم» بکنن...!