برای چشم‌هایت...

سوگواری برای عمیق‌ترین زخم‌ها، غم‌ها و پایان‌ها، همیشه در سکوت و خلوت اتفاق می‌افتد؛ بدون هیچ هیاهو و فریادی یا درخواست کمک از دیگران. رنج‌های بزرگ در گلوگاه آدمی خانه می‌کنند تا مبادا فریاد کمک سر بدهی. باید از درون رنج بکشی تا تمام شوی، آن‌گاه رهایت می‌کنند.

هرچقدر سکوت به مقام آدم‌ها اعتبار و ارزش میده به همون اندازه حرف زدن و کلمات ارزش اون‌ها رو کم می‌‌کنه. انگار حرف زدن دیگه مخصوص آدم‌های توخالی و پوچه که برای کلمات ارزشی قائل نیستن.

فرسنگ‌ها فاصله هست بین آن‌چه که قبل از تو بودم با این شخصی که بعد از تو و در غیابت به آن تبدیل شده‌ام. غم‌انگیز است که یک اشتباه کوچک می‌تواند زندگی انسان را این‌گونه ویران کند‌.

گاهی از تلاش مداوم برای زنده ماندن، سقوط نکردن و فرو نرفتن در باتلاق زندگی خسته می‌شوم و با خودم می‌گویم: شاید زندگی همین سقوط کردن‌ و فرو رفتن و غرق شدن‌ها باشد. شاید بهتر باشد از تلاش دست بردارم و فقط نظاره‌گر یک سقوطِ باشکوه باشم.

آن‌چنان جسم و روح‌اش خسته بود که از اعماق وجودش می‌خواست ناپدید شود، فراموش شود یا نباشد. عمقی از نیستی و عدم وجود را تجربه کند که هرگز کسی به او دست نیابد. میل و عطش رفتن و نبودن همه‌ی وجودش را گرفته بود.

حقیقت این است که من هرگز صمیمیت عمیقی با مردم تجربه نکردم. هیچ‌کس به درک آن‌چه درون ذهن من می‌گذشت حتی نزدیک هم نشد. متاسفانه آدم‌ها تنها از سر کنجکاوی برای کندوکاو روح‌ام به من نزدیک می‌شوند اما من حتی انرژی کافی برای ادامه‌ی این پیوند‌های نصفه و نیمه را هم ندارم. انگار روح‌ام با تنهایی و انزوا خو گرفته‌است.

من خندوندمت، من گریوندمت من باعث شدم چشات باز بشن، مگه نه؟ من کمکت کردم بال‌هاتو باز کنی و پاهاتو و خیلی چیزهای دیگه تو، مگه نه؟ لطفا تظاهر کن منو نمی‌شناسی لطفا یه جوری وانمود کن من اینجا نیستم. لطفا یه جوری وانمود کن دوسم نداری، چون می‌دونم داری، می‌دونم. چرا این‌طوری قلب آدم رو مچاله می‌کنی آقای دیمین رایس؟