ژَک

‌ - ثمره‌ی هر بار پناه بردن به کسی برای کاستن از تنهایی و یافتن آرامش چه بود؟ + زخم‌های شبیه هم -تنها در شهر ‌‌

خنده‌هات مثل نفرین پیرزن کولی شبمو میلرزونه دلبر!

بخند که خنده هایت مثل نفرین آن پیرزن کولی شب مرا میلرزاند دلبر!

بخند که خندیدنت از نفرین برام بدتره دلبر!

هیچی بهم ربط نداره حتی همین سیم رابطی که به بی ربطی ربط نداره ژک

در گوشه کنار این برهوت عمیق تاریکی بی منت در سکوتِ شبِ نصفه و نیمه، قلب را به سکوت وا میدارد. ژک

یه هو تو خودم میبازم همه چیو

انسان در گوشه ای از دنیای مبهوت زده مرگ که درحال رشدَست درحال گذر از کنارِ خوشی و دلخوشیای بی انتهای جامعهٔ بی بخار که در دودکش‌ های بی رمق ریه های ما که در دستان ما درحال دود شدن در بین انگشتایی که جوار این دهشتناک برزخ خل

.

همه چیز از تاریکی شروع میشود. انسان خود را در انزوا و تاریکی خود پیدا میکند، روح ها صدایی کر کننده از سکوت دارند، هیچ گاه حاظر به نشان دادن خود نیستن برای پیدا کردنشان باید به اعماق خود رفت، در انتهای دنیا چیزی جز پیدایش خود نیست. آنها مارا به سوی خود فرا میخوانند راه را برای ما در دل تاریکی شب در زوزه سکوت شب باز میکنند. مارا به آرامشی برای زندگی تاریک فرا میخوانند. ژک