ژَکا🕊

‏سلام بر قصیده‌ای که قافیه‌اش پس از تو گم شد.

دل اما در سرمای این سیاه‌خانه می‌تپد. در این غربت ناشاد.

‏آدم افتاده باشه زیر تپه، با گلوی پاره پاره که همین‌طور ذره ذره خون ازش می‌ره تا تموم کنه ... و اگر چند تا زن و بچه‌ی دهاتی با کوزه‌ی رو سرشون بیان رد شن... آدم باید بتونه نیم‌خیر بشه، سرشو برگردونه تا ببینه چطوری زن‌ها کوزه‌ها رو سالم به بالای تپه می‌رسونند.

سال‌روز درگذشت داریوش رفیعی🖤

آدم ماندگاری‌اش را با درخت می‌سنجد. خودش را درختی سبز می‌بیند که تا ابد زنده است؛ ریشه‌اش در عمق زمین پنجه باز کرده، دست‌هاش را گشوده در طاق آسمان بالای سرش دنبال نور قد می‌کشد. زمستان می‌خوابد ، بهار با جوانه بیدار می‌شود، شکوفه می‌زند ، برگ می‌دهد ، جایی هم برای لانه‌ی پرندگان دارد. ولی نمی‌پاید عاقبت خشک می‌شود که روزی روزگاری هیزم‌شکنی با تبر نیمه‌اش کند، تکه تکه هیمه‌اش کند. و کیست که نداند آدم‌ها همه هیمه‌اند؟ به دنیا می‌آیند که دوپاره شوند، در لهیب شعله‌ها بسوزند و از خاکسترشان هیچ نماند؟ کیست که نداند؟

هرکی دورت کنه از خودت دوست نیست امروز اگه غمگینی یادت نره مری‌‌..

همه این حرف‌ها احساس واقعیم بود؛ هنوز هم هست، امّا پیش از اینکه گرفتار تو بشوم باید بروم. باید شوق را توی دلم بکشم. باید عشق را توی دلم سر ببرم.

شماها که نمی‌دونین «تنهایی» یعنی چی.