silence

‏گفتند: چگونه‌ای؟ گفت: زخمی عظیم خورده‌ام. گفتند: بر کجا؟ گفت: بر جان. - تذکره‌ الاولیا

داشتن تو کوتاه بود،اما همون هم کم نبود گذشته بودم از همه،هیچکس به غیر تو نبود...

تو زخم همیشه تازه‌ای، زخمی که روزی در اثر آن می‌میرم.

که سال‌ها می‌گذرد ولی زخم نبودن تو درمان نمی‌شود.

نیازی نبود تمام آنچه احساس می‌کردم را به زبان بیاورم، چرا که دیگران آن را هرگز چون من احساس نمی‌کردند.

دلم با ماندن بود، راه اما راهِ رفتن؛ و تو ندانستی چه رنجیست، کشاندن تن خسته ای که خواهان ماندن بود.

غمت ناخوانده مهمانی ست هر شب در سرای من، اگر یک شب تو خود مهمان من باشی چه خواهد شد؟