تـرنـج‌⚜رمان روزگار دلربـا⚜

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_84 شهلا زیر نظر همکارِ ستوان فرقانی، هر کاری که گفت را انجام داد. از بازکردن راه‌های هوایی، تا طرز صحیح گذاشتن سر، اما دلربا همچنان بیهوش بود و ستوان درسکوت نظاره‌گر همه‌چیز. تیدا با سر و وضعی آشفته، کنار دلربا، روی خاک‌ها نشست و دست دلربا را گرفت. - مامان توروخدا... مامان چشاتو وا کن! مریم یکی دیگر از دوزنده‌ها بادبزنی از کیفش درآورد و شروع به باد زدن دلربا کرد. زهره یکی دیگر از دوزنده‌ها از بطری آب، کمی آب کف دستش ریخت و به صورت دلربا پاشید. هرکس به طریقی کمک می‌کرد تا دلربا زودتر به هوش بیاید. ناگهان بردیا، مثل تیری که از چله‌ رها شده، برخاست و به‌طرف خواهر بزرگش دوید. شهلا و تیدا که از حرکت ناگهانی بردیا یکه خورده بودند، نگران او را دنبال کردند. تیدا همان‌طور که نشسته بود سرک کشید. دید بردیا نزدیک ترمه شد و خودش را روی او پرت کرد. تیدا هینی کشید و از جا برخاست. بهت‌زده به منظرهٔ روبه‌رویش خیره شد. دید که بردیا با محمودخان درگیر شده و با مشت‌های کوچکش، مردانه به سروصورت مردک می‌زند. محمودخان از پشت به زمین افتاده بود و قصد داشت با عصایش به بردیا بزند، اما چون دقیقاً رویش افتاده بود، نمی‌توانست. حسن چراغی هم زور بی‌خود می‌زد تا بردیا را بلند کند. دلربا که ناله کرد، تیدا فوری برگشت و تندتند بادش زد. همه به سمتی که بردیا معرکه گرفته بود می‌رفتند، حتی ستوان. صدای فحش‌های محمودخان و جیغ و داد بردیا به گوش می‌رسید. همکار ستوان هم وقتی از به هوش آمدن دلربا مطمئن شد، به همان سمت رفت. شهلا و تیدا کمک کردند تا دلربا بنشیند. زهره بطری آب را به شهلا داد. - بدین بهشون! دلربا به کمک شهلا کمی آب خورد. هنوز چشم‌هایش ناخودآگاه بسته می‌شد. مشخص بود درکی از اطرافش ندارد. وقتی بدون کمک شهلا نشست، متوجه قبر و گورکن شد. دوباره بغض کرد و اشک‌هایش سرازیر شد. تیدا لباسش را تکان داد تا خاکش بریزد، اما تأثیری نداشت. از آن طرف ترمه رنگ‌پریده و تلوتلوخوران سمتشان آمد. اصلاً حال خوبی نداشت. کنار دلربا که رسید، روی زمین ولو شد و نالید: - مامان! حالا بی‌بابا چیکار کنیم؟ بابا... من بابامو می‌خوام... . اما صدایش میان صدای جیغ و داد بردیا گم شد. دلربا هشیار سر تکان داد و اطرافش را پایید. - این صدای بردیاست؟ بردیا کجاست؟ وقتی کسی جوابش را نداد، یک‌باره از جا کنده شد و برخاست. انگار نه انگار تا لحظاتی قبل بی‌هوش و بی‌جان بر زمین افتاده بود. - بردیا... ! وقتی او را ندید، دست تیدا را گرفت. - برادرت کو؟ تیدا نیشخندی زد و جواب داد: - داره محمودخان رو می‌زنه. دلربا چنان جا خورد که سکسکه‌ای زد. گیج و متحیر پیرامونش را رصد کرد و وقتی یقهٔ بردیا را در دست ستوان دید، آه از نهادش برآمد. ستوان پشت یقهٔ بردیا را گرفته بود و او را دنبال خودش می‌کشید. لباسش خاک‌آلود و رد اشک‌‌های روی صورتش گِلی بود. ردّ باریک خون از گوشهٔ لب‌، به ‌همراه آب دهانش سرازیر بود. وقتی با دلربا چشم در چشم شد، لبخندی غیرتمند بر لب‌هایش جای گرفت. انگاری به دلربا بگوید، «دیدی حالشو گرفتم؟».

آغاز دوره جدید رسیدگی به تخلفات و جرائم اینترنتی. طبق روال گذشته مجموعه انتشارات در راستای حمایت از نویسندگان خود و پیگیری حقوق مولفین و مصنفین دوره جدید رسیدگی به تخلفات در فضای مجازی با موضوعیت انتشار غیر قانونی فایل آثار منتشر شده و آثار دارای مالکیت مادی ومعنوی و همچنین کسب درآمد نامشروع، به شدت پیگیر این مورد است و در طی چند روز آینده پرونده های سنگین و زیادی تسلیم مراجع قضایی می گردد. در حال حاضر یکی از بزرگترین پرونده های مجموعه انتشارات علی به نتایج بسیار خوبی رسیده و انگیزه ای شد برای پیگیری بیشتر و برخورد شدیدتر با افراد و سایت ها و صفحات مجازی ذیربط. با همت تیم همراه مجموعه انتشارات علی و مشاوران حقوقی و همچنین همکاری نویسندگان نتایج بهتری حاصل خواهد شد و مراتب با کسب اجازه از مراجع قضایی منتشر خواهد شد.

آغاز دوره جدید رسیدگی به تخلفات و جرائم اینترنتی. طبق روال گذشته مجموعه انتشارات در راستای حمایت از نویسندگان خود و پیگیری حقوق مولفین و مصنفین دوره جدید رسیدگی به تخلفات در فضای مجازی با موضوعیت انتشار غیر قانونی فایل آثار منتشر شده و آثار دارای مالکیت مادی ومعنوی و همچنین کسب درآمد نامشروع، به شدت پیگیر این مورد است و در طی چند روز آینده پرونده های سنگین و زیادی تسلیم مراجع قضایی می گردد. در حال حاضر یکی از بزرگترین پرونده های مجموعه انتشارات علی به نتایج بسیار خوبی رسیده و انگیزه ای شد برای پیگیری بیشتر و برخورد شدیدتر با افراد و سایت ها و صفحات مجازی ذیربط. با همت تیم همراه مجموعه انتشارات علی و مشاوران حقوقی و همچنین همکاری نویسندگان نتایج بهتری حاصل خواهد شد و مراتب با کسب اجازه از مراجع قضایی منتشر خواهد شد.

به حباب نگران لب یک رود قسم و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت غصه هم میگذرد آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند... لحظه ها عریانند به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز...! زندگی ذره گاهی ست که کوهش کردیم زندگی نام نگویی ست که خارش کردیم زندگی نیست به جز نم نم باران بهار زندگی نیست به جز دیدن یار زندگی نیست به جز عشق به جز حرف محبت به کسی ورنه هر خار و خسی زندگی کرده بسی زندگی تجربه تلخ فراوان دارد دو سه تا کوچه و پس کوچه و اندازه یک عمر بیابان دارد ما چه کردیم و چه خواهیم کرد در این فرصت کم «سهراب سپهری» ━━━✿⃟ ⃟✿⃟ ⃟✿━━━

سلام دوستان شرمنده برای پارت‌های این دو روز. می‌دونم ناراحت‌کننده‌ست، ولی ناگزیر بودم از مطرح کردن و گذاشتنش. سعی کردم کوتاه و سریع بگذرم. خلاصه شرمنده♥️♥️♥️

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_83 خیال دلربا کمی راحت شد. حال بهتر می‌توانست با تنها مرد زندگی‌‌اش وداع کند. تمام بهار زندگی و عمرش را در کنار این مرد سپری کرده بود. مردی که روزی به وجودش افتخار می‌کرد و مایهٔ سرافرازی‌اش بود و اینک، این‌جا، در گوشهٔ متروک گورستان‌، مثل یک بی‌خانمان، به خاک سپرده می‌شد، چرا که آن‌ها توان پرداخت هزینه‌های گورستان را نداشتند. بیچاره سیروس، با آن خانوادهٔ اسم‌ و رسم‌دار، فکرش را هم نمی‌کرد که عاقبتی این‌چنینی پیدا کند و به‌جای مقبرهٔ خانوادگی پرافتخارشان در این ده‌کورهٔ بی‌آب‌ و علف مدفون شود. میان گردوخاک به هوا بلند شده، دلربا سر بلند کرد و به اندک مردم جمع شده نگاهی انداخت. تعدادی‌‌ از زیارت‌کنندگان اهل قبور، به امید ثواب تشیع و خاکسپاری دورشان جمع شده بودند. کمی آن‌طرف‌تر، چند نفر کت‌وشلواری‌پوش توجهش را جلب کردند. از ورای چشمان اشکی توانست قامت سروان فرقانی و همکارش را تشخیص دهد. کمی عقب‌تر از دیگران ایستاده بودند و گاه درگوشی صحبت می‌کردند. آیا درست می‌دید؟ آن‌ها این‌جا چه می‌کردند؟! دلربا اشک چشمانش را پاک کرد تا بهتر ببیند. محمودخان نشسته بر صندلی تاشو و حسن‌چراغی دستمال‌به‌دست کنارش ایستاده بود. هر دو قیافهٔ حزن‌انگیزی به خود گرفته و کارگر گورستان را تماشا می‌کردند.‌ محمودخان با آن سر باندپیچی شده و عصا و تیپ، بیشتر شبیه افراد مفلوک و بدبخت بود، تا املاکی ثروتمند. دیشب با خبر پزشک قانونی و حال خراب بچه‌ها از زیر جلسهٔ خواستگاری فرار کرده بودند، اما شب‌های بعد را چه می‌کردند؟ فرار؟! فرار هم فکر خوبی‌ بود. همه‌چیز را همین‌جا، پشت‌سر بگذارند و بروند. ناگهان با ستوان فرقانی چشم در چشم شد. آه از نهادش برآمد. از دست محمودخان فرار می‌کرد، پلیس را چه می‌کرد؟ آهی جانسوز از سینه‌اش برآمد، آن‌قدر جانسوز که احساس کرد سراسر سینه‌اش را سوزاند و به آتش کشید. احساس خفگی کرد و دیگر هیچ نفهمید... . دست بردیا که کشیده شد، متوجه مادرش شد که از صبح رهایش نکرده بود. دید مردمک چشم‌هایش پشت پلک رفته و دهانش باز مانده. ترسید. دست بر گونهٔ مادر کشید و صدایش زد: - مامان... مامان... وقتی دید جواب نمی‌دهد، فریاد کشید: - خاله! مامانم! شهلا که ترمه را در آغوش داشت، رهایش کرد و به سویشان دوید. تیدا هم که هوشیارتر بود، به‌سختی بلند شد و کنارشان آمد. هرچه دلربا را صدا زدند و بر صورتش نواختند، به هوش نیامد که نیامد. صدای کسی آمد که با اورژانس تماس گرفته؛ ستوان فرقانی بود. همکارش به خاله شهلا گفت: - روی زمین بخوابونیدش و راه‌های هواییش رو باز کنید! شهلا تن دلربا را از دست بردیا که دیگر توان نگه‌داشتنش را نداشت، بیرون کشید و روی زمین خواباند. کیفش را زیر سرش گذاشت و گرهٔ روسری‌اش را کمی شل کرد. بردیا انگار که بار سنگینی از دوشش برداشته شده، سر بر زانوانش گذاشت و شروع به گریه کرد.

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_82 ترمه گوشی را قاپید و روی بلندگو گذاشت. - الو! سلام. می‌شه دوباره تکرار کنین. مادرم حالشون بد شد. صدای بی‌حوصلهٔ مرد و خبرش، مو‌ بر اندام هر دو دختر راست کرد. - چندبار بگم خانم. صبح رأس ساعت هشت، پزشک قانونی باشید، برای احراز هویت جسد. صدای بوق ممتد حکایت از قطع تماس داشت و دیگر هیچ صدایی نبود. نه صدایی از دلربا برخاست و نه جیکی از دخترکان پرشروشورش. تنها بهت و بغض بود، که نفسشان را گرفته بود و سکوتی سهمگین. کسی جرئت ابراز آنچه به آن فکر می‌کرد را نداشت. سایهٔ شوم مرگ بر خانهٔ کوچک آن‌ها هم افتاده بود. همان، که شتری بود و جلوی همهٔ خانه‌ها می‌خوابید. * * * * * - دلربا خاک‌برسر شده... ! صدای منحوس زن، پشت‌سرهم در گوشش تداعی می‌شد. - دلربا خاک‌برسر شده... دیرزمانی فراموشش کرده بود و حالا دوباره بعداز سالیان بسیار، صدا پرطنین‌تر، در گوشش تکرار می‌شد. - دلربا خاک‌برسر شده! صدای شیون دخترکانش گوش فلک را کر کرده بود. چنان گیسو پریشان کرده و خاک بر سر می‌ریختند، گویی پدری دلسوز و جان‌برکف را از دست داده‌اند. حق هم داشتند. سیروس درظاهر پدر مهربان و خوبی بود. حتی دلربا هم که این اواخر از دستش خسته شده بود، می‌دانست، بودن سایه‌اش بهتر از نبودش است. بشکند آن دستی که این تحفهٔ خانمان برافکن را در دامن دلربا و بچه‌هایش گذاشت و زندگی شیرینشان را همچون زهر تلخ کرد. بردیا بازویش را محکم‌تر فشرد. دلربا دید که تلقین تمام شده و مردی بیل‌به‌دست به قبر نزدیک می‌شود. پسرکش از صبح عصای دست مادر شده بود. چسبیده به بازوی مادر حرکت می‌کرد و ساعت‌ها بود که عضوی جدانشدنی از او شده بود. در سکوتی وهم‌انگیز، گاهی سر بر شانهٔ مادر گذاشته گریه می‌کرد، گاهی نیز مردانه گردن می‌افراشت و اشک‌ها را پاک می‌کرد. کارگر گورستان شروع به ریختن خاک درون حفرهٔ قبر کرد. دلربا انگار جان می‌داد. نفس در سینه‌اش گره خورد و به سرفه افتاد. ترمهٔ نازک‌دل، تاب نیاورد و برای سومین‌بار از حال رفت. قلب دلربا، با هر بار ضعف بچه‌هایش فرو می‌ریخت. خودش هم دست‌کمی از آن‌ها نداشت و چاره‌ای جز صبر نبود. خواست برخیزد، اما پاهایش نای بلند شدن نداشت. نگاه پرعجزش را به شهلا دوخت. شهلا تنهایش نگذاشته بود. همراه با دوززنده‌های کارگاه برای خاکسپاری آمده بودند. به اشارهٔ دلربا سراغ دخترها رفتند و به هر جان‌کندنی بود، آن‌ها را از سر خاک پدر بلند کردند و دورتر بردند.

من مهر تو بر، تارک افلاک نهم دست ستمت، بر دل غمناک نهم هر جا که تو بر، روی زمین پای نهی پنهان بروم، دیده بر آن خاک نهم... »مولوی» ━━━✿⃟ ⃟✿⃟ ⃟✿━━━

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_81 - زودتر امرتون رو می‌گین؟ طاقت دلربا تمام شده بود. هم ترسیده بود برای محمودخان مشکلی پیش آمده باشد، هم می‌ترسید شرّ این اتفاق دامن خود و بچه‌هایش را بگیرد. اما حسن‌چراغی را هم کم‌وبیش می‌شناخت. از تعریف‌های سیروس می‌دانست حلال و حرام سرش می‌شود، سر سفرهٔ پدرومادر بزرگ شده و تومنی‌دوزار با محمودخان فرق دارد. نگران پرسید: - محمودخان اومد سراغتون؟ بهتر بود؟ آخه تو کوچه خورده بود زمین. حسن‌چراغی با صورتی درهم سر بلند کرد و با صدایی گرفته جواب داد: - کاشکی زمین نخورده بود آبجی! این محمود خیلی کینه‌ایه. حالا بیچاره‌مون می‌کنه. حساب نون و نمکیه که باهاش خوردم و دست رفاقتی که دادم، وگرنه عمراً الان این‌جا بودم! دست‌های پینه‌بستهٔ روغنی‌اش را بین موهای جعد سیاهش برد و آن‌ها را کشید. کلافگی‌اش کاملاً هویدا بود. - آبجی، محمود گفت که بگم... گفت که بگم الان می‌ره پزشک قانونی و بیمارستان، اما حتماً شب میاد برای خواستگاری. بلاتکلیف و مردّد یک دور، دورخودش چرخید تا برود، اما بازگشت و برای قانع کردن دلربا، شاید هم خودش ادامه داد: - گفتم کینه‌ایه، اما... اما... خاطر دخترتم می‌خواد. می‌خواد... . دلربا اما امانش نداد و در را روی هم کوبید. پیشانی را به در تکیه داد و زمزمه کرد: - می‌خوام صدسال سیاه خاطر دخترم رو نخواد. مردک لجن بی‌شعور! ... خدایا ... خدایا می‌بینی تنهام؟ یه فرجی برسون دیگه. این سیروس حالا که باید باشه کجاست؟ لطفاً برسونش! اما بغضی سنگین، چون گرهی کور راه گلویش را بست، چرا که می‌دانست سیروس هم اگر بود، راه به جایی نمی‌برد.‌ وثیقه سنگین‌تر از آن بود که از عهده‌اش برآیند و محمود سمج‌تر از آن که دست بردارد. خدا خدا خدا... من رو می‌بینی؟ ترمه و تیدا کنارش آمدند. صدای بغض‌دار ترمه جگرش را خراشید. - مامان! من قبلاً تصمیمم رو گرفتم. اگه تو این‌جا کنارمون باشی و جای خودت و بچه‌ها امن باشه، منم کنارِ... کنارِ... دلربا بلافاصله برگشت و انگشت بر لبان ترمه گذاشت. - اصلاً به زبونش نیار! من به حکمت خدا مطمئنم. مطمئنم خودش یه فرجی ومی‌رسونه. خدا همیشه به مو می‌رسونه برای امتحان ما، اما مو پاره نمی‌شه و خودش به فریادمون می‌رسه. دلربا دست دور شانه‌های دخترکانش انداخت و سرهایشان را به خودش نزدیک کرد. - خدا کمکمون می‌کنه، از این گرفتاری هم رد بشیم. بهتون قول می‌دم. صدای زنگ گوشی از توی کیفش، از هم سوایشان کرد. آه از نهادش برآمد. یادش آمد توی کارگاه، یک‌ دفعه هول و اضطراب سراغش آمده و به دلش افتاده بود بچه‌ها در خطرند، پس همه‌چیز را رها کرده و به خانه آمده است. - وای دخترا... حتماً شهلاست. سفارشا مونده. احتمالاً من امشب دیر میام، شما... حرفش ناتمام ماند و نگاه مشکوکی به اسم مخاطب کرد. گوشی را دم گوشش گذاشت. - بفرمایین! ... بله خودم هستم. ... بله درسته. ... با بدنی مرتعش و صدایی لرزان پرسید: - ببخشید! یه بار دیگه آدرس رو بگین! گوشی از دستش رها شد و برای نیفتادن به لباس دخترها چنگ زد.

#روزگـار_دلربـا #م_ق_ترنج #پارت_80 دلربا که نامحسوس دو طرف کوچه را می‌پایید، حرصی میان حرفش پرید: - شما درست می‌گین. من باهاش حرف می‌زنم. بفرمایین سر پا واینسین! بفرمایین! می‌خواست تا کسی نرسیده و شاهدی بر ماجرا نیست، محمودخان را از آن‌جا دور کند. محمودخان همچنان که زیرلب غرغر می‌کرد، با لب‌های آویزان و سری خونین، از جلوی دلربا گذشت. دلربا راضی از کم شدن شرّش خواست به خانه برود که زن همسایه را لای در خانه‌شان دید. زن که مثل همیشه رنجور و بیمار به‌نظر می‌رسید، بی‌رمق پرسید: - چی شده؟ دلربا کلافه از دیده شدنش، نگاهی به محمودخان که می‌رفت، کرد و وقتی مطمئن شد به‌اندازهٔ کافی دور شده، جواب داد: - بندهٔ خدا زمین خورده. زن بلافاصله دست روی هم کوبید و لب پایینش را گاز گرفت. او هم به خوبی می‌دانست این مرد شرّ است. - خدا بهمون رحم کنه! دلربا از ته دل آمین گفت و با حالی خراب وارد خانه شد. از خودش و ضعفی که نشان داده بود، متنفر بود. در را بر هم زد، که ترمهٔ ترسیده و نگران را پشت در یافت. - چرا تو تنهایی؟ پس تیدا و بردیا... . همین موقع تیدا در را باز کرد و ترمه را صدا زد. - ترمه خوابت برد اون پایین. اما با دیدن مادرش، مشکوک شد و از پله‌ها پایین آمد. - چی شده؟ چرا این‌جایی مامان؟ دلربا چشم‌غره‌ای حواله‌اش کرد و بازویش را گرفت و تکان داد. - مگه نگفتم خواهرتون رو تنها نذارین؟ منم کمک، منم کمک.... ادای تیدا را درآورد. - این‌طوری کمک می‌کنین؟ اگه نرسیده بودم... بازوی تیدا را ول کرد و روی اولین پله ولو شد. - خداروشکر که به دلم بد افتاد و اومدم! ترس و وحشتی که با دیدن افتادن محمودخان و ترمه، جلوی در خانه دچارش شده بود، تمام توانش را گرفته بود. شانه‌های نحیفش شروع به لرزیدن کرد و نوای سوزناک گریه‌اش در محیط کوچک پشت در پیچید. تیدا دست دور شانهٔ نحیف مادر انداخت و او را بغل کرد. ترمه هم جلوی پایش زانو زد و اشک‌های سرازیر شده‌اش را پاک کرد. - الهی قربونت برم! گریه نکن! اما اشک‌های دلربا تمامی نداشت و ترمه و تیدا را هم به گریه واداشت. تنها صدای در خانه توانست آرامشان کند. تیدا برخاست و پشت در رفت. صدای مرد پشت در به‌وضوح شنیده می‌شد که با دلربا کار داشت. دلربا اشک‌هایش را پاک کرد و پشت در رفت. حسن‌چراغی تعمیرکار سر کوچه بود. همان که رفیق محمودخان بود و از قضا امروز شهلا را برای یافتن کارگاه تعقیب می‌کرده. سلام کرد و برای گفتن ادامهٔ حرفش سربه‌زیر مِن‌‌مِن کرد. - زودتر امرتون رو می‌گین؟