آندانته مودراتو

تازه در مکانی که همیشه این عنترهاشون دنبالمون می‌افتادن و گیر می‌دادن.

من بعد از یک ماه اومدم "تفریح". نصف خانما حجاب ندارن. خودم هم. حس خوبیه آزادی.

من هیچ مطالبه‌ای از بلاگر، ولاگر، اینفلوئنسر و هر شخصیت مضحکی که هدف مشخصی دارن و اتفاقا دستشان هم روشده و روی هم رفته هزارتومن نمی‌ارزن ندارم و هیچ‌وقت تحت‌تاثیرشان هم نبودم. حرف من اینه که اگر این روزها کسی رو می‌بینید که داره زندگی می‌کنه، درس می‌خونه، ورزش می‌کنه، کار می‌کنه، کتاب می‌خونه و درکل حواسش به وجود نازنین خودشه فحش ندید. فحش دادن اینجوری نیست که بری واسه طرف هزار و یکی کامنت گل‌گلی بذاری یا انگشتت‌و فرو کنی وسط تخم چشمش. نه. لطفا ته دلت نگو خاک برسرت که برات مهم نیست! تف به شرفت که داری زندگی می‌کنی! ما چه می‌دونیم که این آدم ‌داره سعی می‌کنه خودش‌و بالا، زنده و آگاه نگه داره تا از پس خودش بربیاد. داره دانش سیاسی و اجتماعی خودش‌و بالا می‌بره. علاف و احمق نیست. مثل سارینای قصه، داره درمورد اقتصاد از زیر سنگ اطلاعات جمع می‌کنه که بتونه جلوی دوربین گوشی‌ش بشینه و از رفاه حرف بزنه. مثل نیکا. مثل حدیث. مثل حسین. مثل جادی و چندین و چند اسم دیگه. همین آدم‌ها این روزها در کنار کمک به اعتصاب و اعتراض و هر کار ریز و درشت دیگه‌ای خودشون‌و جلو می‌برن که فردا روزی بتونن یه جای کار رو بگیرن. این برهه‌ی عجیب بیشتر از همیشه پشت‌کار و تلاش و سرسختی از تو می‌خواد. ازش فرار نکن.

قطعا طولانی نوشتم که همه نخوانند با تمام هسته‌های تک‌تک سلول‌های بدنم به این قیام باور دارم. به هر شکل و شمایلی هرآنچه که درتوان دارم در قدم‌به‌قدم مسیرش انجام میدم تا فرداروزی که جشن آزادی می‌‌گیریم درآرام‌ترین حالت خودم اعتراف کنم که این احوال حق ماست ‌و معتقدم ما آگاه بودیم اما احتیاطی که در وجود ما خانه داشت اجازه‌ی فریاد این آگاهی رو‌ نمی‌داد و این تغییر باید از خیلی قبل اتفاق میوفتاد؛ اما ما ماهی‌گیری رو از برشدیم و حالا که این ماهی زیبا از آب گرفته میشه تازه‌ترین حالت خودشه. این روزها هرصبح که چشم باز کردم لحظات اول بیداری یادم می‌رفت توی چه تاریخی هستیم و دیروز چه شد و امروز قرار بر چه‌ها شدنه. کم‌کم که هوشیار می‌شدم غم دنیا مال من می‌شد و می‌گفتم «امروز باز باید زنده بمانم» چندین روز میشه که زندگی کردن یادم رفته. از دستم دررفته چند روزه که پژمرده شدم و کمپلت فعالیت‌هام فقط چک کردن خبرها، خشم و گریه بوده. یادم رفته ما آگاه شدیم و این آگاهی دیگه از بین نمیره. فردای روز آزادی من قراره یه آدم افسرده‌ای باشم که دست‌وپاش به هم گره خورده؟ فردای آزادی باید بگم خب حالا وقتش شده که زندگی کنم؟ زندگی همین الانه که افسارش از دستم خارج شده. ایران آزاد جوانی رو می‌خواد که روحش هنوز زندگی می‌کنه نه فقط زنده‌ست. می‌دونی چی میگم؟ هرچی که هدف داشتیم روزهاست ولش کردیم به صرف اینکه ببینیم چی میشه. این ببینیم چی میشه دستبند شده به دست‌های ما. من تا قبل از این جریان‌ها کی بودم؟ یادم نیست! چیکار می‌کردم؟ یادم نیست! به چه مشغول بودم؟ یادم نیست! برای اهدافم چجوری تلاش می‌کردم؟ یادم نیست! خجالت می‌کشم از خودم. از خودم و‌ تمام هم‌سن و سال‌هام که خون عزیز خودشون‌و فدا کردن برای منی که روزهاست دست شستم از زندگی و فقط گذران عمر می‌کنم. قرار ما جوان‌هایی که از همون اول وسط جنگ روانی و ناامنی اجتماعی و روحی زندگی کردیم این نبود. ما مصیبت‌های زیادی دیدیم و هنوز امید در قلب ما جوری زنده‌ست که باورکردنی نیست و هربار که آوار ریخت و نابود شدیم باز یاعلی گفتیم و بلند شدیم. فردای آزادی، ایران، این دخترک زیبا، ورژنی از من رو لازم داره که قوی و سرپاست، قدم‌قدم به سمت اهدافش.

اینکه یکیو پیدا کنی که سلیقه موسیقیت رو بفهمه و دوست داشته باشه و بتونی موزیک هات رو براش بفرستی و اون به شدت استقبال و کف کنه خیلی حال میده اینکه طرف استاد جراحی پلاستیکت باشه بیشترم حال میده 😂

کاش می‌تونستم کتابخونه‌ی مامان بابا رو هم نشونتون بدم که چقدر مرتب و یک‌دست و نفیس شده.

۶ تا کارتن کتاب رو از خونه بیرون کردم. حتی کتابای بدِ مادر پدرم رو هم جمع کردم. و نفس راحتی کشیدم. نمی‌دونم چرا انگار رو گلوی من بودن اینا. ولی با قفسه های خالی راحت ترم.

جای کتابایی که دیگه بهشون اعتقادی نداشتم کاشتم درخت.

فوروارد کانال یاسمن بسته‌س، ولی : حرفای یاسمن.

هر روز داره هزینه‌ی بیشتری تحمیل می‌شه به همه. هر روز، چه اینها پیروز بشن چه ما، هزینه و زمانی که باید بدیم تا بتونیم به یک زندگیِ تقریباً نرمال برسیم بیشتر می‌شه. ظاهراً کسی هم به فکر جهت دادن به اعتراضا و درست کردنِ قضیه نیست. ما درهم و برهم اعتراض می‌کنیم و این اِزمان، به نظر من که کمکی نمی‌کنه و داره هزینه رو دستمون می‌ذاره. اگه این موسوی و خاتمی و روحانی تو اعتماد ما به ریفرم نریده بودن، ما حداقل بلد بودیم با گرو گرفتنِ ترسی که به نظام دادیم، تقاضای رفراندوم یا تغییر قانون کنیم. ولی حالا چی؟ ما فقط عصبانی ایم.