اتاقِ سه در چهار

فروردین سه چهار روزی هست که کاملا بهشتی شده و علاوه بر خنکی مطبوعِ هوا سرمای قشنگی هم داره. اما تنها چیزی که باعث میشه روزشماری کنم برای اتمام این ماه به صفر رسیدن موجودی کیف پولمه و همینطور عجله داشتن برای اینکه ببینم کارفرمام کَرَمش برای اضافه کردن حقوقم چقدره.

سالها از روزی که ناظم مدرسه مون توی صف، همکلاسیم رو کشید کنار و النگوهاشو از دستش در آورد و بعد بندِ آستینِ مانتوشو که تا زده بود بالا رو قیچی کرد، گذشته اما هر بار که از این دست اعمال تربیتی! توی مدارس می بینم به یاد اون روز و توی صف و اون دختر می افتم و غمگین میشم. پسری هم که موهاشو توی صف به بهانه شپش یا هر چیز دیگه ای کوتاه میکنن بزرگ خواهد شد؛ممکنه با این عملِ مدیرانش در ظاهر تادیب بشه،حتی ممکنه در آینده دکتر،مهندس،کارمند،کارگر،فیلسوف،فوتبالیست بشه اما تا ابد شوک این بی حرمتی و شکستن غرورش توی ذهنش می مونه و تبدیل میشه به احساسی سراسر نفرت و خشم نسبت به سیستم معیوب آموزشی و خاصه مدیرانش.

نتیجه تحلیل و بررسیم راجع به این فیلمه اینه که خود دکتره هم اندک کرمی داره گویا،چون اگه نداشت دستشو از اول بالاتر میگرفت تا این طفلی دچار سوءتفاهم نشه.😁

نزدیک به ۲۰بار اینو دیدم😂🤣

نیم دانگ پیونگ یانگ رو تموم کردم و باید بگم نمیدونستم کره شمالی و اساساً انسانِ کره شمالی چقدر عجیبه. #کتابخوانی

شهر عجیب خلوته،دمای هوا با دمای هوای تابستون برابری میکنه و من با حالی نزار و سرماخورده-اومیکرون گرفته اومدم سر کار.

توشه من بعد از دو هفته تعطیلی بهم خوردن ریتم زندگی و خواب و خوراک،حجم وسیعی از شیرینی و شکلات هایی که وارد معده م کردم و در آخر بروز علائم سرماخوردگی-کروناست.

هیچی دیگه! دروغ سیزدهِ خودمون کم بود دروغ اول آوریل هم بهش اضافه شد!

بیخوابیِ شبانه بهم مستولی شده و دارم با خوندن کتابِ نیم دانگ پیونگ یانگِ امیرخانی به بهترین شکل ممکن ازش بهره میبرم.

دعوت بودیم مهمونی،آقای خاص زودتر از ما رسیده دمِ درِ صاحبخونه و منتظر مون بود،به خیال اینکه زنگ در رو زده و حالا منتظره که باز کنن ما هم ایستادیم،چند ثانیه ای که گذشت و هیچ خبری نشد آقای خاص رو به ما گفت چرا باز نمیکنن؟گفتم زنگ رو زدی؟گفت نه! ما :| و دوباره ما :)