Somewhere in Time

این چنل دیگر فعالیتی نخواهد داشت🤍 اما محتواها پاک نمی‌شه🌱

عزیز من در آخر یک جمله می‌گویم که تمام قبلی‌ها بهانه همین یک جمله بود: دوستت دارم، پس زندگی کن و جوانه بزن و غلغل زنجیر تبسم زمان شو...

نیروی زندگی در بازمانده‌ست، مانده..survivor.. انگلیس‌ها انگار بهتر می‌گویند "بقا یافته"، قدرتی در آن است که در هیچ‌چیز نیست. پشت هر بازمانده یک غربت است، یک تنهایی و سختی اما پر است از شور زندگی تو به آینده فکر می‌کنی و زندگی خواهی کرد...من هم. می‌دانی عزیزم، خیلی سخت است نقطه آخر را گذاشتن، مرا یاد کن و در هوا برایم بخوان دوستت دارم... باد کلمات را به دوش می‌برد...

در این روزها تکه ای از نامه‌ی بیژن الهی را مرور می‌کنم: " از اینکه چنین نورانی یاد منی، باید بر خود می‌بالیدم؛ اما عزیزِ من، من برای تو چه کردم؟ هیچ. من تنها نگاهت می کردم، چرا که خود نگاه کردنی بودی. این تو بودی که از نگاه من بوی دریا گرفتی و حال خود یک موجِ این کناره‌یی، باری، دریغ مدار، شاکر باش برین همه چیز‌ها که از دست می‌دهی و می‌دهی... تنها برای آنکه باز بغلتی و دوباره بغلتی... و غلغلِ زنجیرِ تبسم زمان شوی.

عزیزم عزیزدلم.. این روزها فکر می‌کنم دنیا بی‌اعتبار است و همزمان در عیش زندگی هستم، تو اعتبارش بودی، این نشد و شد را در خود مرور می‌کنم، مانده‌ام که ما هستیم یا نه؟ محمد عاصمی یک کلمه‌ای داشت که به معشوقه‌اش می‌گفت: ابرآلودم. عزیزم من هم ابرآلودم... بازمانده شدم، بازمانده روزهایی که نیامد و نشد، هربار بیشتر می‌فهمم این چه بیماری عجیبی‌ست که گریبان را می‌درد، عشق! دوست داشتن...

یار شدم یار شدم با غم تو یار شدم تا که رسیدم بر تو از همه بیزار شدم • مولانا

تا بودنت باران و نوری توامان است.. 🕊

🔅🦋