ХАЁТ ЛАХЗАЛАРИ

✨ 𝐓𝐞𝐥𝐞𝐠𝐫𝐚𝐦 | Йиғлама дил

Ўғлим дарҳол шифохонага қўнғироқ қилди. Зум ўтмай эшик оғзида турган икки бақувват тиббиёт ходимини кўриб, бўйсунишдан бошқа чора топмадим... Ҳаким Микойилнинг гапларини бўлмасдан эшитди.  — Ўғлингиз ва келинингиз тўғри айтишибди, - деди беморни яна бир бор кўздан кечираркан. – Сиз даволанишингиз керак. Камида бир йил бизнинг назоратимизда бўласиз. Уйга кетганингиздан кейин ҳам тез-тез йўқлаб турамиз. Насиб қилса оёққа туриб кетасиз.  — Энди уйга кетаверсам майлими? – сўради Микойил.  — Шу ерда қолганингиз маъқул эди. Нега бунча уйга шошилмасангиз? — Болаларимни хавотирга қўйдим. Кейин итим ҳам... Унга ким қараяпти, билмадим. Менинг тирик эканимни кўрсин.  Ҳаким яна бир бор беморни назардан ўтказиб, ишнч билан бош ирғади.  — Майли, фақат эртага соат 11 да шу ерда бўлишингиз шарт.  Бемор хурсанд бўлиб, текширув хонасидан чиқди. Беморнинг ўғли ва келини уни коридорда кутиб туришарди. Улар савол аломати қоришиқ нигоҳларини ҳакимга қадашди.  — Хавотир олманглар, отангизнинг руҳий аҳволи яхши. Эртага олиб келасизлар.  Микойил ўз уйига шошиларди. У итини кўришни истарди. Жонивор ўғлининг дарвоза олида узаниб ётган экан. Уни эргаштириб ўз уйига йўл олди. Каравотга чўзилиши билан тахтадек қотди.  Эрталаб уйғонганида ит бошининг устида турарди. Итнинг бўйнидан қучоқлаб йиғлади.  — Бўлди жонивор, энди бунақа бемаънилик қилмайман, — деди унинг пахмоқ жунларини сийпалаб.  Ит шу заҳоти ортига бурилди. Микойилнинг чақириғига ҳам қулоқ осмай кўчага отилди. Бироздан сўнг яна пайдо бўлди. Оғзида ўзининг эски, пишиқ арқонини тишлаб турарди.... Р.Жабборов таржимаси. Самад Некном 1963 йилда Эрон Ислом Республикасининг Ардабил вилоятида туғилган. 1994 йилда Бокудаги Озарбойжон тиббиёт университитети, 2011 йилда Швециядаги Линкоипнг тиббиёт университетини психиатрия йўланиши бўйича тамомлаган. Узоқ йиллардан бери тиббий фаолият билан бирга бадиий ижод билан ҳам шуғулланиб келади. Бир қатор китоблари чоп этилган. Айни пайтда Швецияда истиқомат қилади. https://telegram.me/joinchat/AAAAAEvLIaUTqUpItqjAXg

📝ҚАСД Микойилни руҳий касалликлар шифохонасига келини ва ўғли олиб келганди. Ичкари кирганларида, ҳакимга унинг ўзини ўлдирмоқчи эканин айтишди. Микойил эса “энди фикримдан қайтдим, уйга кетмоқчиман” деганди.  Ҳамшира ўз ишларини битириб, Микойилга қарата: Сиз бош ҳаким билан гаплашиб кўринг, — деди. — Ҳаким сизни текширмай туриб, уйга рухсат беролмаймиз.  Ҳаким ҳамширадан янги беморнинг истаги ҳақида эшитиб, бироз бош қашлаб турди: — Беш ўн дақиқа кутиб турсин, ўзим текшириб кўраман.  Бемор нега бунча уйига ошиқмаса? Балки чала қолган ишини битирмоқчидир? Йўқ, агар ўзини ўлдирмоқчи бўлса, шу ерда ҳам бир бало қилиши мумкин. Шу сабабли ҳаким қўлидаги ишини чала қолдириб, бемор ётган хонага ошиқди.  Ҳаким хаста ётган хонага кирганида, яна икки кишининг унинг тепасида ўтирганини кўрди. Улардан бири беморнинг ўғли, наригиси эса, келини экан.  — Мумкин бўлса бемор билан холи гаплашсам, — деди ҳаким ва қўлидаги журналга текилди:  — Микойил... – деди ўзига-ўзи гапиргандек. Беморнинг киприклари пирпиратди. Ҳакимнинг қарашлари, елкасига тушган оқ сочлари Микойилнинг диққатини тортди: тажрибали ҳакимга ўхшайди. Бунинг қўлидан қутулиш осон кечмайди. Демак, бу кечани руҳий касалликлар шифохонасида ўтказишги тайин. Охир хўрсиниб бошини қуйи солди.  — Хўш, Микойил оға, бу ерга нима учун келдингиз? – сўради ҳаким бошини журналдан кўтариб.  — Мен келмадим, ўғлим билан келиним олиб келишди, — ердан кўз узмади Микойил. — Нима бўлганди ўзи? Нимага ўзингизни ўлдирмоқчи бўлдингиз? — Аёлимнинг вафотидан кейин дунё кўзимга тор кўриниб кетяпти. Яшашга кучим етмаяпти, чарчадим, бу ҳаётда мен учун қизиқарли нарсани ўзи қолмади. Сўнгги пайтларда яна анча-мугнча ишлар бўлди. Тоқатим қолмади. Ниҳоят ўзимни осишга қарор қилдим.  — Ҳалиям шу фикрдамисиз ё қайтдингизми? Микойил бир дақиқа жим қолди.  — Икки марта қатъий қарорга келгандим. Ҳар икковида ҳам ип узилиб кетди. Учинчи мартасига итнинг ипини қўлимга олдим. Ит буни кўриши билан “соҳибим мени далага олиб чиқмоқчи шекилли” деб думини ликиллатганча ортимдан эргашди. Дала четидаги эски оғилхонага кириб, шифтга ипни боғламоқчи бўлдим. Ит мендан кўзини узмай турарди. “Ўзимни ўлдирсам, бу жонивор нима қиларкин?” деган хаёлга бордим. Лекин яшагим ҳам келмасди. Яна итимнинг бўйнидан қучдим. Ҳўнг-ҳўнг йиғладим. “Мени кечир, яшагим келмаяпти” деб шифтга қарадим. Атайин қилингандек, шифтдан темир илгак туртиб чиққанди. Бир пайт қарасам, оёғим остида турган ип ҳам, ит ҳам йўқ. Беш-олти дақиқадан кейин қайтиб келди. Лекин оғзида ип йўқ эди. Худди шу пайт келиним қўнғироқ қилиб қолди. “Ота, кечки овқатни биз билан бирга қилсангиз?” Ўғлимникига йўл олдим. Ит ҳам ортимдан эргашди. Бир пайтлар уни то бўйнидан боғлаб қўймаса, дайдиб аллақааёқларга кетиб қолар, бир-икки кунлаб йўқолиб кетарди. Ҳозир эса...илгаригидек ўйноқилиги қолмаган, бошини қуйи солганча қадам-бақадам мени таъқиб этарди.  Келиним тавозе билан қарши олди. Ўғлим ҳам уйда экан. Аввал менга, кейин орқамда турган итга қаради.  Биз ичкари кирдик. Ит остонада узанганча мендан кўз узмасди. Ҳар ҳар замонда ниманидир эслатмоқчидек бир ғингшиб қўярди. Жимгина овқатландик. Ўғлим қаршимда ўтирганча мени зимдан кузатарди: — Ота, сизга нима бўлди? – сўради кўзларини мендан узмай. Ўзимни тутолмай йиғлаб юбордим. Келиним сув олиб келди. Икколвшиб мени тинчлантирган бўлишди.  — Гапирсангиз-чи? – деди ўғлим.  Ҳаммасини – кейинги кунлардаги маҳзун кайфиятимни, икки марта ўзимни осганим ва ип узилиб кетганини, учинчисида ит ипни опқочиб кетганини айтиб бердим. Ит ҳам худди шуни кутиб тургандек ўрнидан туриб, ташқарига отилди. Иккови мени жим ўтириб эшитишди. Кейин ўрнидан туриб, менга яқинлашди. — Ота, сизни бир дўхтирга кўрсатмасам бўлмайди.  — Йўқ ўғлим, кетмайман, - дедим ёш боладек тирғалиб. – Бошқа бундай қилмайман.  — Ота, барибир боришингиз керак, дўхтирлар сизни бир кўриб қўйишади. Дарров қайтамиз. 

✨ 𝐓𝐞𝐥𝐞𝐠𝐫𝐚𝐦 | Йиғлама дил

Тоқат жандасини бахт либосига алмашдик Дадаси, ҳаётимиз шу қийинчиликлар ва кескин зиддиятлар билан мазмунли экан. Буни энди, ҳаммаси изига тушиб, қиз узатиб, ўғил уйлаганимизда, турмушимизнинг ўттизинчи йилини ёруғ юз билан кутиб олаётганимизда англадим. Ҳаёт мактабида инсон умрбод ўқувчи экан. Насиб қилса, бугун эрта кенжатойингизни ҳам уйлантирамиз. Ўйласам, дунёнинг ташвишини бошимизга олиб, ўз-ўзимизни қийнар эканмиз. Ношукрлик, тақдирдан нолиш, қўлимизда борига қаноат қилмаслик... Булар бахтимизни емирар экан аслида. Буюклик адашиш ва тажрибалардан туғилар экан. Дадаси, сизни турмуш қурганимизнинг ўттиз йиллиги муносабати билан табриклаш учун тонг қоронғусида уйғондим. Қўшни хонада ибодат билан машғул экансиз. Мен ҳам Аллоҳ бандаларининг дуосини эшитиш учун осмон эшикларини очган онда фарзандларимизга умр, ризқ, бахт ва ўзимизга пиру бадавлатлик тақдирини сўраб илтижо қиламан... Сизни ўша ўн саккиз ёшимиздагидек севиб, ардоқлаб қолувчи Баҳорингиз...» https://telegram.me/joinchat/AAAAAEvLIaUTqUpItqjAXg

📝«ВАФОСИЗ» эрга мактуб Тонгда юлдузлар сўниб улгурмай уйғониб кетдим. Дадаси, бугун турмуш қурганимизга ўттиз йил тўлади. Никоҳимиз қийилган куннинг ўттиз йиллик санаси... Ўттиз йил айтишга осон, сўзда енгил кўринади. Аммо биз мана шу ўттиз йиллик турмушимиз давомида не кунларни бошдан кечирмадик, не савдоларга рўпара бўлмадик... Эр уйининг уч деваори заҳар... Бошида Аллоҳ бизни тирноқ бермай синади. Никоҳимизнинг дастлабки йилини умид билан ўтказдик. Иккинчи йили таънали нигоҳлар, истеҳзоли пичингларга сабр қилдик. Учинчи йили... Дадаси, ўшанда қайнонам раҳматли: Ўғлимнинг умрини ўтказиб юрманг, яхшилик билан ажрашиб қўя қолинглар!- деганларида сизга: Жавобимни беринг, ажрашамиз,- дейишга дегандиму, аммо ич-ичимдан сиздан айрилишни, тақдир йўлларимиз айро тушмаслигини астойдил истагандим. Ўшанда мендан ноўрин ранжигандингиз. “Менга сен кераксан, Худо фарзанд берса, сен билан берсин, бўлмаса керак эмас. Ёки сен шошиляпсанми, бошқа билан турмуш қуриб фарзандли бўлишни истаяпсанми?” деб кўзларимга илтижо аралаш ранжиганнамо тикилганингизда мен ажрашишимизни қайнонам-онанингиз истаётганларини айтолмагандим. Ўшанда мендан озорланганингиз, дилингиз оғриганини билгандим. Эгнимга қаноат матосидан тоқат жандасини кийдиму шу кийимда яна икки йил сабр билан Худодан фарзанд сўрадим. “Оҳ”ларим Аршга етиб, Яратган юзимни, юзимизни ёруғ қилди. Аввал қизимиз Орзу, кейин бирин-кетин ўғилларимиз Дилмуроджон ва Дилшоджонлар туғилди. Энди бу маъсудлик аро хотиржам ҳаловат топаман, дедим. Сиздай жуфту ҳалолим, севимли касбим, жондан азиз фарзандларим бор, мен яна ниманинг ташвишу ғамини қиламан дея хотиржам эдим. Бироқ, онажоним айтганларидек турмуш- тўрт мушт экан. Эр уйининг уч девори заҳар, фақат бир девори асал, аввал заҳарни тотиб, агар сабрингиз етса, асалга муносиб кўрилар экансиз. Мен ўшанда онамнинг гапларини шунчаки эшитар эканману, мағзини уқмас эканман. Бугун ўзим қайнона бўлиб, келинларимга, қиз узатган она бўлиб қизимизга ўгит бераётганимда онамнинг ибораларини мулоҳаза қиламан... Эрга ҳам парвариш зарур экан... Мен она бўлдим, эримга ўғил-қиз туғиб бердим, деб оёқ узатиб фақат болаларимизу уй-рўзғорга ўралашиб қолибману, сизга ҳам эътибор, парвариш зарурлини англамабман. Оқибатда ширин турмушимизга хиёнат заҳри оғу солди. Аввал сизнинг ўзгариб қолган феълингиз, тобора камайиб кетаётган эътиборингизни ишингизнинг кўплигига йўйибман. Мен гумроҳа ўйламабманки, ҳар қандай иш кўп бўлса, эрнинг тунлари уйга келмаслигига сабаб бўларми? Эркак кечки пайт ҳар қанча ишини ишхонасига ташлаб, ўз ошёни, оиласи бағрига шошилмасми?.. Эрингизнинг жазмани бор экан... Эҳтиёт бўлинг-а, уч бола билан шундай эрингизни бир бетайинга туқазиб қўйманг яна?.. Қўшни аёлларнинг шивир-шивир, пичир-пичири охири таънага ўхшаш панд бўлиб менга қаратилди. Бегоналар олдида қилинган насиҳат таънадан ҳам оғир ботар экан. Ўзимни таҳқирланган, камситилган санаб, ўтиргани жой тополмай қолдим. Қаранг, дадаси, ёш эканманми, уқувсиз эканманми, бир оғизгина онамдан маслаҳат сўрамай ишхонанингизга бориб сиз билан жанжал қилибман... Энди ўша пайтдаги ақлсизликларимни эслаб ўз- ўзимдан хижолат чекаман. Ўйламай иш қилишим, бахтимизга чанг солишга уринаётган хотинга қўл келди. Афсуски, сиз ҳам мендан ранжиб, бегонанинг меҳрини маъқул кўрдингиз... Хиёнат ханжаридан кўксим яра Мен ўзимни жуда мағрур тутиб, гўёки бир бетайин билан эркак талашишни ўзимга эп кўрмадим. Гўёки мен сизсиз ҳам кунимни кўра олардим, гўёки эрсизликда ўлиб қолмасдим. Гўёки, уч болани эплаш менга мушкул эмасди. Ҳа, мени ақлсизлик ва шошқалоқликда айблаб, сизни хиёнатга аслида мажбурлаганимни айтган онамга худди шу гапларни айтиб ўзимни оқлагандим. Йўқ. Ҳар галгидек, мен ноҳақ, онажоним ҳақ бўлиб чиқдилар. Орадан бир ой ўтар-ўтмас мен сизликдан руҳан қийнала бошладим. Орзуингиз сизга ичикиб бетоб бўлганида, Дилмуродингиз тонггача “дадам”лаб йиғлаганча юрак-бағримни қон қилганида, оиламизнинг устуни сиз эканлигингизни англаб етдим. Аёл кишининг ғурури, бахти эри эканини, оиласида бахтиёр бўлмаган аёлнинг бахти ҳеч қачон тўкис бўлмаслигини тушуниб етдиму, қаттиқ қўрқиб кетдим.

Наҳотки, мен билан фарзандларингиздан бир бегона бахт ўғриси сизга афзал кўринса, деган хавотирли ўй юрагимни кемирарди. Бунда ҳам онам менга ёрдамга келдилар: Сенга бегона эркак учун талаш ё ўзинг эрсиз қолиб кетмаслигинг учун кураш, демайман. Болаларингнинг отаси учун курашишинг шарт! Болаларинг отасиз ўсса, ҳам кўнгли кемтик бўлади, ҳам тарбияси мукаммал бўлмайди. Эл орасида болаларингга “бир отасиз ўсган-да” ёки “Отаси ким бўлдию, боласи нима каромат кўрсатарди!?” деган иддао ишлатилмаслигини истасанг, эрингни оиласига қайтаришинг шарт! Аввал уни эътиборсизлигинг билан хиёнатга ўзинг ундадинг, сўнг жанжал билан муродимга етаман деб хато ўйлаб, эрингни ўша бетайинга қўшқўллаб топширдинг. Хуллас, нима қилсанг қил, болаларингга отасини қайтар!... Аввал бу аччиқ сўзлар учун онамдан ранжидим. Баҳсли ҳолатларда ҳамма ўзича ҳақ бўлади. Мен ҳам ўзимча ҳақ эдим. Хиёнат ханжаридан кўкси яра аёл эдим ўзимча. Бироқ, мактабидан маъюс қайтадиган Орзуингиз, боғчага дадасининг машинасида борадиган ўртоқчаларига ҳавас билан қарайдиган Дилмуроджонингиз, энди тилчаси “даддаа”лаб чиқаётган Дилшоджонингизнинг инжиқликлари аламзадалигим ва ғуруримни четга суришга ундади... Олийжаноблигингиз олдида бош эгаман Киши ҳарқанча кўнгил измига бўйсунмасин, асл ўзлигидан кечолмас экан. Сиз ниҳоятда гўзал тарбия кўрган, ақллли инсонсиз. Шунинг учунми, ўшандан ишхонангизга бориб, узр сўраганимда, кулимсираганча: Болаларни жуда соғиндим. Иш қочиб кетмас, юринг, уйга қайтайлик,- деб мени эргаштириб уйимизга қайтдингиз. Дадаси, ўшанда шундай олийжаноблик билан мени хижолатга қолдиргандингиз. Ҳар бир кун киши дунёқарашини ўзгартириб юборар экан. Инсон умри мобайнида бир-бирини, хусусан, турмуши жараёнида умр йўлдошининг ўзига нотаниш хусусиятларини кашф қилиб борар экан. Ўшанда сиз билан ўн уч йил яшаб ҳам феълингизни тўлиқ билмаслигимни англагандим... Оилавий ҳаёт ҳаётнинг барча мураккабликлари ичида энг мураккаби ҳисобланади. Оилавий ҳаётда рўзғор илмини англамаганлар, турмуш илмини уқмаганлар жуда қийналади. Буни ўттиз йиллик турмушимиз мобайнида тушуниб етдим. Ўшанда сизни оиламизга, фарзандларимиз бағрига қайтардиму, яна мана энди ҳаммаси изига тушиб кетди, қийинчиликлар ортда қолди, буёғи онам айтган эр уйининг тўртинчи- асал девори соясида яшайман, деб ўйлагандим. Аммо ҳаёт яна бир синовини ҳозирлаб, бизни имтиҳон қилиш тарадудида экан... Кутилмаган қарор Кутилмаганда иш жойингизда штатлар қисқаруви бўлиб, рўйхатнинг энг аввалига сиз тушибсиз. Сиз аввал бу хабарни мендан яшириб юрдингиз. Ўйчан чеҳрангиз, тиришган пешонангиз, уюлган қовоғингизнинг маъносини нималарга йўймадим-а. Душман кўнглим шубҳанинг минг бир кўчасига бошларди мени. “Ўша аёлни қўмсаяптимикан, наҳот, эрим хатосидан афсусланган, у бизни жонидан ортиқ кўрар экан, деб ўзимни ўзим алдабман” деган гумон илондек чақарди. Бунинг устига рўзғордаги етишмовчилик, тобора кўтарилаётган барака мени ҳолдан тойдириб, қуюшқондан чиқарди. Сабр косам тўлиб-тошиб заҳримни сизга сочдим: Бир бузуқига ўралашиб рўзғордан баракани аритдингиз! Камига фикру ёдингиз ўша ўйнашингизда! Уялмайсизми? Болаларингизнинг кўзига қарашдан уялсангиз бўларди!.. Индамадингиз. Ҳатто шунда ҳам ўзингизни оқлаш учун бир оғиз изоҳ келтирмадингиз. Менинг аччиқ сўзлардан тизилган жанжалимдан бирор чамаси бирор ҳафта ўтиб, кутилмаганда хорижга кетмоқчилигингизни айтдингиз. Бормасам бўлмайди,- дедингиз ҳайрат тўла нигоҳларимдан кўзларингизни яширишга уриниб. – Бир муддат хорижда ишлаб келмасам бўлмайди. Негадир ишимнинг мазаси йўқроқ... Эс-хаёлимда ўша хотин билан кетасиз, деган ўй бўлгани учун сизни яна нотўғри тушундим: Энди жазманингиз билан чет элга қочиб кетмоқчимисиз?! Уялмайсмизми? Сизни нима жин урди ўзи?!.. Уруш-жанжалларимиз, тортишувларимиздан зада бўлиб қолган болалар дам сизнинг, дам менинг оғзимга термулишар, мунг тўла нигоҳлари бу беаҳловатликдан кўнгил олдириб қўйганларини аён қиларди. Кетказмасликка уринсам-да кетдингиз. Россиядалигингизда сиз билан бирга ишлаган жамоадошингиздан ҳақиқатни билдиму, сизга берган яна бир озоримдан ўкиндим...

👉 @Yuklaydibot

👉 @Yuklaydibot

👉 @Yuklaydibot