‹ رکیذ ›

از قولي..‌ اهل روضه خوب می‌دانند اصلِ مصیبت روز عاشوراست امّا غروبِ عاشورا با این‌که اصل روضه است بی‌قراری‌ها به طرز مشکوکی فروکش می‌کند و اشك‌ها بی‌صدا می‌شوند. انگار همه رضایت می‌دهند به رفتنِ حُسین علیه السلام کسی دلیلش را نمی‌داند تنها چیزی که می‌دانیم این است که عصر عاشورا موقع وداع ، امام دست می‌گذارد روی سینه خواهرش و خواهرش را با اشاره‌ای آرام می‌کند از خواهرش اجازه می‌گیرد که برود. انگار نبضِ عالم با تپش‌های دلِ زینب می‌زند. غروب عاشورا که می‌شود گویی همه غم ها را رویِ شانه‌های زینب می‌گذاریم و می‌رویم و زین‍ب تنها می‌ماند..

دلتنگ میشم برای خستگی های پای موکب مون کم ما رو قبول کن آقای امام حسین ع روز آخر...

آجرك الله یا صاحب الزمان.

زانوی غم بغل بگیرید و گوش بدید...

چنین شبی بود گ، روی زمین کربلا ، خیمه ای می درخشید حسین (ع) داشت منازل یارانش را به آن ها می نمایاند.. #عاشقانه‌ترین‌شب

ماجرای «ضحاک بن عبدالله » در نوع خود بی نظیر است، او که تا دقایق پایانی حماسه عاشورا در کنار امام شمشیر زد و شماری از لشکریان خصم را از پای درآورد و از نزدیک شاهد صحنه مظلومیت خاندان رسالت بود، چگونه بر عاقبت نیکوی خود پشت پا زد و خود را از فیض شهادت در رکاب سالار شهیدان محروم ساخت! آری، او به دنیا دل بسته بود و اسبش نیز وسیله پیوند مجدد او به این زندگی ناپایدار و گذرا گردید. ‹ ذلك بانهم استحبوا الحیوة الدنیا علی الآخرة. ›

 گفت: تا آن جا از شما دفاع خواهم کرد که دفاع من به حال شما مفید باشد، در غیر این صورت در جدایی از شما آزاد خواهم بود، امام نیز پذیرفت. او در روز عاشورا، دلیری به خرج داد و امام بارها او را تشویق و دعا فرمود. چون جمله یاران امام حسین (ع) - جز سوید بن عمر و بشیر بن عمرو - به شهادت رسیدند، او نزد حضرت آمد و شرط پیشین خود را یادآور شد و از ایشان اجازه بازگشت خواست، امام هم آزادش گذاشت. او که قبلا اسب خود را در یکی از خیمه ها پنهان کرده بود، پس از اذن امام، سوار بر اسب شد و فرار کرد.  فرار کرد!

فرمود مشعل‌ها را خاموش کنند و در تاریکی با همه آنها که آمده بودند سخن گفت فرمود از تاریکی شب استفاده کنید و بروید تا جایی که دیگر صدای مظلومیت ما را نشنوید پیداست برای دور شدن از مسیر حق و جدایی از امام، تاریکی لازم است ظلمتی که نتوانی بفهمی حج هم بی حضور امام، حجابی است که تو را به ورطه غفلت می‌کشاند و تو را بدبخت می‌کند! ظلمتی که نتوانی بفهمی برداشتن بیعت از سوی امامت، یعنی سپردن عنان اختیار به دست اراده‌ات و وای بر اراده‌ایی که تو را از امام جدایت کند!