қара дәптер

💌 Достар, биыл ҰБТ тапсырған (жоғары балл жинаған) 11 сынып оқушысы керек, Астана қаласынан. Достарыңыз, таныстарыңыз, немесе оқырмандар арасынд болса “+” қалдырыңыздар✨

VOGUE-қа да, FORBES-қа да жарайтын суретім жоқ. Ештеңе салмаймын.

Көпке тиесілі болған дүниені жалғыз қалтаға басып; заң-маңыңды түртпей; жыртықты жамау, кетікті бітеу, жоқты толтыруды білмейтін; бірақ сөйте тұра қылмысына ауызбастырық қылу үшін анда-санда баларға ойын алаңы, қауымға мешіт, жарлының баласына сөмке, сорлының анасына тамақ беріп тұратын адам ешқандай да "ауылдың жанашыры", "елдің ағасы", "халықтың қалаулысы" емес. "Бірыңғай жамандық емес, жартылай жақсылық араласқан жамандық бәрінен қауіпті" деген осы. Қорлықтың да, зорлықтың да түр-түрін осылардан көресің бір көрсең.

Мақпал Жүнісова айтатын “Өмірдің көбі кетіп, азы қалды” дейтін әнді көп тыңдайтын болыппын.

Қазақша контентті дамыту, жасанды интеллект пен медианың болашағы деген тақырыптағы Қазақфорум 70-80% орыс тілінде өтті. Ауып қалдым.

“Женщина, я не танцую” дейтін әнді тыңдайтын жас таксисті алғаш көруім. Ғажап.

Ғасырдан да ұзақ минуттар болады.

Бір емес, үш мәрте “Сәлеметсіз бе!” дегеніңе “Аә?” деп жауап беру үшін қандай деңгейдегі миғұлалық керек? Мұражайдың әрбір қоңырауына жауапты адам есі дұрыс болса сөйте ме? Айтпасаң сөздің атасы өледі.

Рухани, мәдени орталық саналатын, одан соң киелі-қасиетті орындарда, өлкені, тарихты танытатын мұражай-үйлерде жұмыс істейтін адамдардың көбі рухани мүгедек. Әсіресе келушілермен байланыс орнату, ақпаратты адам сияқты беру, сұрағыңа жөнді жауап қайыру, жылы шырай таныту дегеннен жұрдай, әкең. Сордың соры деген осы.

Меншігім емес, бөлшегім.