♨️🔥زلف مویت♨️🔥

تب گسترده‌ی لاکچری هستم! 🏄🏻‍♀✧🩰 معتبر و با سابقه‌ام! 👼🏻✧🏹 چنلای بالای ۱۰۰۰ قبول میکنم! 🛼✧⁦🐬 تو بنر زدن کمکت میکنم! 🪁✧🫐 خودمم برات بنر میزنم! 🍕✧🫕 فقط چنلای اخلاقی قبول میکنم! ☂✧🌂 @luxury_tb •🐣• چنل اطلاعات! 👼🏻🤍 @luxurytb_info •🕊• اگه ریپورتی این باتمه! 🧸💕 @luxurytb_bot •🦩•

تب گسترده‌ی لاکچری هستم! 🏄🏻‍♀✧🩰 معتبر و با سابقه‌ام! 👼🏻✧🏹 چنلای بالای ۱۰۰۰ قبول میکنم! 🛼✧⁦🐬 تو بنر زدن کمکت میکنم! 🪁✧🫐 خودمم برات بنر میزنم! 🍕✧🫕 فقط چنلای اخلاقی قبول میکنم! ☂✧🌂 @luxury_tb •🐣• چنل اطلاعات! 👼🏻🤍 @luxurytb_info •🕊• اگه ریپورتی این باتمه! 🧸💕 @luxurytb_bot •🦩•

چنل چالشی لایکی و تیک‌تاکی دوس داری؟

از این چنل لفت بدید دیگه فعالیت نداره

فایل رمان

پایان خوبی وبدی دیدید ببخشید❤️😊

#پارت130 با شنیدن صدای آرتین هیجان زده سمت در بسته ی اتاق رفتم، اما یهو یاد زیپ باز لباس افتادم و محکم دستگیره ی در و چسبیدم! تقه ای به در زد و خواست در و باز کنه که مانعش شدم. _نه آرتین! خندید و گفت: _چرا نه؟ باز کن این در و دلم هوات و کرده آخه! خون به صورتم دوید و مطمئنم گونه هام سرخ شدن. _یاس؟ چیشدی؟ نفسم و با کلافگی بیرون فرستادم و دستگیره ی در و رها کردم. انگار منتظر بود، به ثانیه نکشید که در و باز کرد و خودش و انداخت تو اتاق. خندیدم و با شیطنت گفتم: _چه خبرته؟ هولی؟ نگاهی به سر تا پام انداخت. _خیلی بهت میاد، یه چرخ بزن! عین یه تیکه چوب خشک سر جام ایستادم و تکون نخوردم. با تعجب چند قدم جلو اومد و خیره ی نگاه مضطربم زمزمه کرد: _چیه؟ حرف عجیبی زدم که اینجوری ماتت برده؟ با بیچارگی اصرار کردم: _همینجوری ببینش دیگه، چرا باید حتما بچرخم. بازوهای برهنه مو توی دستش گرفت و با لجبازی گفت: _بچرخ یاس، بچه بازی در نیار بابا نا سلامتی من شوهرم! لبم و به دندون گرفتم. کوتاه نمیومد! _آخه.. یه مشکلی هست. لبخندی زد و دستش و نوازشگرانه کنار صورتم کشید. _چه مشکلی؟ زیپ این لباس لعنتی تا وسطای کمرم باز بود و این آرتین بی جنبه ام منتظر فرصت. _زیپش و نبستم... یعنی قرار بود بگم مامان بیاد که یهو تو سر رسیدی! برای چند لحظه خیره ی نگاهم شد و یهو زد زیر خنده. عینه دختر بچه ها با حرص پام روی زمین کوبیدم و گفتم: _به چی می خندی مسخره؟ میون خنده هاش به حرف اومد و گفت: _اون همه سرخ و سفید شدن واسه خاطر یه زیپ بود! معصومانه سرم و تکون دادم. بزور جلوی خندش و گرفت و من و به پشت برگردوند. _برگرد ببینم. یه ساعته علاف کردی ما رو! نتونستم مانعش بشم، زیپ لباس و بالا کشید. بوسه ای روی سرشونه ام گذاشت، از توی آیینه نگاهش می کردم. _نگاش کن. یعنی بعد این همه رفت و آمد و بالا پایین کردن هنوزم از من خجالت می کشی؟ خندم گرفته بود از لحن حرف زدنش. چیزی نگفتم. من و سمت خودش برگردوند، قصد داشت ببوستم ولی بهش اجازه ندادم! باید تنبیه می شد. _الان اگه علی در و باز کنه و ما رو تو این فاصله ببینه چی؟ یه تای ابروش و بالا فرستاد. _زنمی! روم و برگردوندم و با شیطنت گفتم: _تا وقتی اینجام حق نداری بهم نزدیک بشی. حالام برو بیرون! اعتراض کرد: _ای بابا.... اصرار کردم: _بیرون آرتین! درست مثل یه پسر بچه ی خوب و حرف گوش کن به سمت در رفت. از اتاق خارج شد و قبل از اینکه در و ببنده با طعنه گفت: _میگم نمی خوای زیپ لباس و برات باز کنم؟ با حرص قوطی کِرِم و از جلوی آیینه برداشتم و سمتش پرت کردم اما به موقع در و بست! خندیدم و زیر لب دیوونه ای نثارش کردم. زندگی من شروع خوبی نداشت، تلخ و سخت ادامه پیدا کرد تا اینجا. اما الان با تمام وجودم احساس خوشبختی می کردم. کنار مردی که بهش علاقه داشتم و برای رسیدن بهش مشکلات زیادی رو پشت سر گذاشتم. این یه شروع دوباره بود برای هر دوتامون. راهی که باهم قدم در اون گذاشتیم و قول دادیم تا ته تهش بریم!

#پارت129 عمه با لذت به پیراهن گل‌بهی رنگ که هنر دست خودش بود نگاه می کرد. _بیا دخترم، بپوش ببینم تو تنت میشینه یا نه! پیراهن و از دستش گرفت، بلندیش تا پاین زانوهام بود و آستین های حلقه ای ش با گل های درشت و صورتی رنگ تزئین شده بودن. عمه واقعا با سلیقه بود! _دستت دردنکنه عمه جون، کاش اجازه میدادی آماده بخریم. زحمت شد برات! متر زرد رنگ و از دور گردنش باز کرد و خیره نگاهم گفت: _قربون شکل ماهت بشم! من که دختر ندارم، می خوایی آرزو به دل بمونم واسه دیدنت تو این لباس؟ با دلخوری نگاهش کردم. _اینجوری نگید عمه جون. من بخاطر خودتون گفتم، میدونید چند وقته علاف این لباس شدید؟ با خنده من و به سمت اتاق هل داد و گفت: _زبون نریز انقدر. الان شوهرت سر می رسه، بپوش اونم ببینه لباس نامزدی رو! بزور من و کرد تو اتاق و در و بست. _دست بجنبون دختر، الان شوهرت سر می رسه! خنده ام گرفته بود از این همه عجله اش. شوهر، ازدواج، زندگی مشترک! چقدر همه چیز سریع گذشت توی چند ماه. لباس و عوض کردم و بیخیال بالا کشیدن زیپش شدم. مامان و آرتین رفته بودن تا یه سری وسیله برای خونه ی جدیدمون ببرن. با خودم فکر کردم مامان که برگشت صداش می کنم بیاد زیپ لباس و ببنده و بعدم به آرتین نشونش میدم. فکر کنم خیلی خوشش بیاد. عمه واقعا سنگ تموم گذاشته بود برام! مقابل آیینه ایستادم. موهای بافته شدم و روی شونه ی برهنه ام رها کردم. به قدری توی مسیر زندگیم سختی دیده بودم و تلخی چشیده بودم که هنوزم باورم نمی شد بلاخره سرنوشت روی خوشش رو بهم نشون بده! _کجاست این عروس خانوم ما؟

#پارت128 _خیلی چیزا هست که باید برات توضیح بدم. پلکی زدم و با اطمینان گفتم: _خودم همه چیز و میدونم. درباره ی تو و سها، علت اومدنش و کاری که مامانت در حقش کرد. با تعجب کمی خم شد، وادارش کردم دوباره دراز بکشه و اون پرسید: _مامان چیزی بهت گفت؟ سرم و به نشونه ی منفی تکون دادم. _از زبون خودِ سها شنیدم. سر به زیر انداختم و با خجالت حرفی که توی دلم مونده بود و به زبون آوردم. _شاید، شاید یکم تند رفتم. به هر حال بهتر بود اول حرفای تو رو می شنیدم و بعد قضاوت می کردم! بی انصافی نکرد و با خنده گفت: _فقط یکم تند رفتی؟ فوری نگاهش کرد، حتی توی این شرایطم دست از حرص دادن من نمی کشید. _خیلی پر رویی آرتین! با حرص از روی صندلی پایین اومدم و به سمت در رفتم. میون خنده هاش صدام زد. _کجا میری پس؟ دست سمت دستگیره ی در بردم. پوزخندی زدم و گفتم: _میرم به مامانت خبر بدم حال گل پسرش از منم بهتره. بنده خدا خیلی نگرانت بود! صدای خنده هاش آرومم می کرد هرچند که با درد بود. اما خیالم و از خوب بودن حالش راحت می کرد. در اتاق رو بستم. عمه خانوم به همراه مامانم و ماهچهره با فاصله از هم روی صندلی های آبی رنگ گوشه ی راهرو نشسته بودن. نفس عمیقی کشیدم و نزدیکشون شدم. بالا سر ماهچهره ایستادم. سرش و بلند کرد و خیره ی نگاهم شد. لبخندی زدم و گفتم: _حالش خوبه، خیلی خوب! دیگه نگران نباشید. خوشحال شد، از جا بلند شد و برای دیدن پسرش به سمت اتاق رفت. مامان با حیرت نگاهم می کرد. همه چیز داشت عوض می شد حتی اخلاق من! ماهچهره نرسیده به در اتاق عقب گرد کرد و خودش و به مادرم رسوند. _خیلی زود برای امر خیر خدمت می رسیم! مامانم با گیجی از جا بلند شد و گفت: _خواهش می کنم، منزل خودتونه! ماهچهره سری تکون داد، نگاهی به من انداخت و در مقابل بهت مامان و عمه خانوم به سمت اتاق رفت. _تو مهره ی مار داری دختر! از این حرف عمه خندم گرفت. بعد از مدتها از ته دل و با سرخوشی خندیدم. انگار بلاخره نوبت به من رسیده بود که طعم خوشبختی رو کنار اون هایی که دوستشون داشتم بچشم. ارزشش و داشت! تمام تلخی ها و سختی های بچگیم به این خنده های از ته دل می ارزید!

#پارت127 برای چند لحظه خیره ی نگاهم شد با اینکه معلوم بود به زور چشماش و باز نگه داشته. دوست داشتم به تموم اشتباهاتم اعتراف کنم. امیدوار بودم من و ببخشه، بخاطر اینکه زود قضاوتش کردم و بدتر از همه بخاطر چیزی که ازش گرفتم! من ناخواسته باعث این اتفاق تلخ شده بودم! _من و ببخش آرتین! بهش حق می دادم تعجب کنه. من اون و مادرش رو مقصر اتفاقات تلخ بچگیم میدونستم. مقصر جدایی مامان و بابام و البته زندگی خوشی که ازم گرفته شد و باعث شد چندین سال سختی بکشم. اما حالا همه چیز تغییر کرده بود؛ اون بخشی از وجودم شده بود و من نمی تونستم ازش فرار کنم. اسمش همیشه گوشه ای از ذهنم بود و تمام سلول های بدنم دوست داشتنش و فریاد می زدن. _من، من دوست دارم و اگه هنوزم علاقه ای داری بهم می تونیم با هم... میون حرفم پرید و با همون صدای آروم و خش دارش گفت: _خیلی دیره یاس! با تعجب نگاهش کردم، فشار آرومی به دستش آوردم و پرسیدم: _منظورت چیه؟ نگاهش و گرفت و دوباره چشماش و روی هم گذاشت. نباید آنقدر به حرف می کشیدم، حالش هنوز برای حرف زدن روبراه نبود! _زندگی کردن با آدمی که یه کلیه نداره سختی های خودش و داره. با کلافگی پوفی کشیدم و گفتم: _خودت و لوس نکن آرتین، این همه آدم توی این دنیا هستن که همین مشکل و دارن. اونا چیکار می کنن؟ خودشون و از همه چی محروم می کنن؟ نفسش و شبیه آه بیرون فرستاد و دل بیچاره ی من و هزار تیکه کرد. _طول می کشه تا بهش عادت کنم! _باهاش کنار می آیی. خیلی زود! نگاهش دوباره به سمتم برگشت. احتمالا از این تغییر رفتار ناگهانی تعجب کرده بود.