Ermia.ir سایت رسمی رضا امیرخانی

به احترام آقارضاامیرخانی و به بهانه کتاب نیم‌دانگ‎‌پیونگ‌یانگ دیگریِ‌مَحرم و دیگریِ‌محرمانه! محمد آقاسی 💥 کتاب را خود جناب امیرخانی در اسفند 1398 هدیه دادند آن هم دو نسخه و آن هم در دفتر عجیب و جالب‌شان. ولی از همان سال، زندگی من و شاید زندگی ایرانی! تغییرات گسترده‌ای را تجربه کرد. طوری که برای من که معتاد نوشته‌های حضرت ایشان بودم، تحقق مطالعه تا 1403 طول کشید. آن هم پس از دوره خاصی دوری از کتاب که آشتی‌ام داد دوباره. از این مقدمه مهم باید بگذرم. محور کتاب انسان کره‌شمالی است و بهتر بگویم انسان ایرانی به نمایندگی رضا‌امیرخانی، در حال رصد دیگریِ‌محرمانه است. بخش اول- ادامه دارد... @MohammadAghasi8

به احترام آقارضاامیرخانی و به بهانه کتاب نیم‌دانگ‎‌پیونگ‌یانگ دیگریِ‌مَحرم و دیگریِ‌محرمانه! محمد آقاسی کتاب را خود جناب امیرخانی در اسفند 1398 هدیه دادند آن هم دو نسخه و آن هم در دفتر عجیب و جالب‌شان. ولی از همان سال، زندگی من و شاید زندگی ایرانی! تغییرات گسترده‌ای را تجربه کرد. طوری که برای من که معتاد نوشته‌های حضرت ایشان بودم، تحقق مطالعه تا 1403 طول کشید. آن هم پس از دوره خاصی دوری از کتاب که آشتی‌ام داد دوباره. از این مقدمه مهم باید بگذرم. محور کتاب انسان کره‌شمالی است و بهتر بگویم انسان ایرانی به نمایندگی رضا‌امیرخانی، در حال رصد دیگریِ‌محرمانه است. مردمان ملت‌های این دوصدسال اخیر، در زندگی به ظاهر مستقل، همچنان به سیاست‌های آشکار و پنهان دولت یا همان حکومت، آغشته شده‌اند. در زمانه پادشاهان، آشکارتر و شدیدتر و در زمانه پادشاهی دموکراسی، نهان‌تر و نرم‌تر. حتی نگاه‌های ملی هم آغشته به سیاست‌هاست. هرچقدر جامعه قوی‌تر و دولت‌ها، شکننده‌تر، این سیاست‌ها هم عقب‌تر و کم‌تاثیرتر. اما به هرحال وجودش را نمی‌توان نادیده انگاشت. ارتباط با سایرین ملت‌ها یا دیگران هم از این دست است که پشت سیاست‌های اقتصادی تا فرهنگی وجود دارد. مثلا در دوره‌ای افغانستانی‌ها به راحتی به ایران می‌آیند و سرپناه می‌گیرند و ایرانی‌ها هم می‌رفتند آن‌طرف و برمی‌گشتند. اما الان، به عنوان مهاجرین به آنها نگاه سخت‌تری می‌شود. مهاجرین بر وزن معاودین عراقی که در دوره‌ای داخل ایران ارج و قُرب داشتند که وطنِ در دست صدام را رها کرده و در ایران زندگی می‌کنند. کمی عقب‌تر هم به خاطر وجود عتبات عالیات ایرانی‌ها به راحتی می‌رفتند و یا لااقل بیشتر می‌رفتند و مستقر می‌شدند در عراق. نشانه‌هایش از ساخت حرم‌ها و وجود اشعار فارسی گرفته تا فارسی صحبت کردن بازاری‌های حرم‌ها تا وجود مرجعیت مثل جنابان خوئی و سیستانی، نشانه‌های اندکی است برای کسانی که جست‌وجو کنند. صدالبته به راحتی مراوادات نکاح و ازدواج هم میان دو ملت شکل می‌گرفت و آن‌ها را به هم محرم می‌کرد. تا این‌که جنگ درگرفت و نفرت میان حزب بعث و ایرانی‌ها بالا بود که در اولین زیارت‌های بعد صدام هم شاهد بودیم کسانی را که به خاطر از دست دادن عزیزی، اجتناب می‌کردند از آمدن و یا از خرید و یا چیزهایی از این دست. تا این که پدیده بزرگ پیاده‌روی اربعین سکه رایج شد و گویی تمام آن کینه‌های دیرین جنگی به مهری عجیب باید تبدیل می‌شد و سیاست هم همین بود که ایران و العراق، لایمکن‌الفراق. انگاری خطبه‌ای خوانده شد و محرم شد این ملت برای ملت ما از سطوح پایین تا عالی‌ترین رتبه که برای نخستین سفرهای سیاسی پس از مسوولیت همین‌جا را در نظر می‌گیرند و الخ. اما دیگرانی هم بودند که با آن‌ها مراوده بوده و کسی خبری نداشته و یا کمترین خبر از این مرابطه‌ها در رسانه‌ها درز کرده و این کتاب، جدی‌ترین گزارش از سیاست محرمانه ارتباط با کره شمالی است. کشوری که در سطح جهانی هم محرمانه باقی مانده است. روایت‌های رضا امیرخانی از این کشور، برای خیل جهانیان جزو تنها و یا نخستین‌ها قلمداد می‌شود. سفرنامه در واقع جان‌بخشی است به دیگری که نمی‌شناسیمش و یا می‌شناسیمش و سفرنامه سوغات آگاهی است از جاهایی و کسانی دورتر. سفرنامه روزنوشت‌های متحرک از جاهایی است که بیننده فعال، منتقد و کاشف، دیده و در کلمات ضبط کرده است. کتاب از نگاه ایرانی که در حال کشف محرمانه‌های دیگری است روایت می‌شود. دشواری‌های محرمانه‌ای که به راحتی کشف نمی‌شود. ایرانی بودن نگاه را آن‌جا می‌توان درک کرد که دربرابر دیگری که تا ام‌روز جز مراوده نظامی با آن، شناختی از مختصات‌اش نداریم، سوالاتی از جنس روزمره مردم در میان این سفرنامه نقش بسته و به دنبال پاسخ است. درست مثل همان قاعده تعرف‌الاشیاءباضدادها! ضدشناسانه به سمت پدیده‌های اجتماعی کره‌شمالی حرکت کرده است. یکی از مواردی که برای نگارنده اهمیت داشته است، تحریمی بودن دو کشور است. تحریم یعنی کشورهایی هستند که ما را محرم خود نمی‌دانند و چیزهایی را هم از محرمیت خارج می‌کنند. مثلا نفت و سیستم بانکی کشورها دیگر داد و ستد، یا مراتبطه با هم ندارند و این یعنی جزو محارم همدیگر نیستند. کتاب فرم‌های سیاه و سفید به‌هم چسبیده که تلاش می‌کند جائی را برای ما که دورتر از آن هستیم تصویر کند. بخش دوم- ادامه دارد... @MohammadAghasi8

یکی از چالش‌های جدی این کتاب برقراری ارتباط با کسانی است که از هرنوع ارتباطی منع شده‌اند. البته مبنای کتاب هم همین است که سفر به کشوری است که با بسیاری از کشورها حتی کره جنوبی که بسیار به او نزدیک است قطع رابطه کرده. پول، سیگار، زبان، دانش‌جویی و حتی کودکی از زمینه‌هایی است که مسافرکتاب تلاش می‌کند به وسیله آن‌ها با مردم پیونگ‌یانگ ارتباط برقرار کند اما کم‌ترین موفقیت را پیدا می‌کند. لذا کتاب از منظر ارتباطات و ارتباط‌گیری و ارتباط‌یابی، کتاب درخور تاملی است. یعنی سفرنامه صرف نیست درست مثل سایر آثار این نویسنده. او حتی تلاش می‌کند با نام‌گذاری‌هایی مثل دهان‌برعکس، زبان‌دان و یا بچه‌خیابان‌ظفر، ارتباط میان خواننده و فضایی را که تجربه کرده را نیز برقرار کند. هرچند بخشی از این اسامی به طنز می‌ماند اما ضرورت فضای تجربه شده و متنی که در برابر خواننده است، بر چنین نام‌گذاری صحه می‌گذارد. نام‌گذاری‌های جدید تا پایان کتاب وجود دارد و جایی یا کسی را به نامی آشنا، تنظیم می‌نماید. به ظاهر بیش‌ترین دیدار رسمی نویسنده در این سفر صورت گرفته. چیزی که در این کتاب و سایر کتاب‌ها و در جانستان‌کابلستان هم به نقد در انقیاد درآمدن نوشتن، نویسنده و نویسنده تحت اختیار دولت و دولتی‌ها مدنظر قرار داده و یا آن‌چنان که مدیران دولتی را در نفحات‌نفت و تحت عنوان مدیر سه‌لتی نواخته و نقد کرده است. صدالبته نیز حرف درستی است که در این جلسات رسمی همه دیپلماتیک رفتار می‌کنند و مساله‌ای حل و فصل نمی‌شود. چون با نگاهی غیریتی، به این جلسات نگاه می‌نماید، غیریت هم پیدا می‌کند و دقیق تحلیل می‌کند: سیاست‌مدار معمولا در زمین دیگری بازی می‌کند. مثلا سوال همه این است که آیا راه‌کاری برای کاهشِ نرخِ بی‌کاری داریم یا نه؟ سیاست‌مدار پاسخ می‌دهدکه در شرایطی که کشور گرفتار آفتابِ وحشتناک است و ضایعات پوستی مشکل اول ماست، همین ابرهای شمالی را باید غنیمت شمرد. به شرط آن‌که باران ملایم ببارد... افکارعمومی احتمالا حدس می‌زند که بی‌کاری به بحران بدل نمی‌شود اما واقعیت آن است که سیاست‌مدار می‌خواهد بگوید که در معرض جنگی بزرگ هستمی! هرگفته‌ی سیاست‌مدار در تابعی ذهنی تبدیل می‌شود به نوعی خروجی که با گفته‌ی اولیه تناسبی ندارد الزاماً... رضا امیرخانی – نیم‌دانگ‌پیونگ‌یانگ – 175 و 176 بخش سوم- پایان #رضا_امیرخانی #نیم_دانگ_پیونگ_یانگ #رمان #نیم‌دانگ_پیونگ‌یانگ #کره_شمالی @MohammadAghasi8

۱. او را اول بار تابستان ۷۸ دیدم. فوتبال با نویسنده‌های کیهان بچه‌ها. تازه «من او» را چاپ کرده بود و سری توی سرها درآورده بود. آشنایی ما با یک جمله شروع شد: «من رضا هستم.» ۲.همان روزها احمد شاکری نقد تندی علیه «من او» ش توی کتاب «بازتاب» نوشت. پس از آن ما گسل را دیدیم -گسل بین بچه‌مذهبی‌های هنری- یک طرفش سرشار بود و نوچه‌هایش، از جمله شاکری و خیلی‌ها. در سوی دیگر اخلاق‌مدارهای وحدت‌گرا بودند. امثال امیرخان فردی و ... شاکری توی بازتاب اثبات کرده بود: «امیرخانی مرتدّ است و حکم آن معلوم.» (اعدام). چند بار خیلی‌ها گفتند جوابش را بده. می‌گفت: شاکری دلش صاف است. برادر ماست. مومن است. من از رضا امیرخانی، اخلاق دیدم.  ۳.بعدتر رضاخان شد رضاشاه. پادشاه ادببات. کسی که بعد از ۸۸ و بزن بزن‌هاش (و شاید ۷۸ و کوی دانشگاه) شده بود سیبل دو طرف دعوا. انواع lable ها را چسباندند بهش. از مرتدّ بی‌دین بگیر تا رانت‌خوار حکومتی. امنیتی نفوذی. شبه روشنفکر اهل بازی. ضد ولایت. ولایی حزب اللهی. تحت امر خامنه‌ای. ضد خامنه‌ای. وسط‌باز نان به نرخ روز خور. و... اما رضا هیچ‌کدام این‌ها نبود. خودش گفته بود: «من رضا هستم.» ۴. موافق و مخالف سواد و هوش و ادبش را تحسین می‌کنند. و اصلا برای همین است که شده محور فحش‌ها! ۵.یک شب در سفری، نیمه شب دیدم با آن‌که حساس به نماز صبح‌ها بود که قضا نشود، حسابی مشغول خواندن متنی در گوشی است. گفتم چی هست که آن‌قدر درگیرش هستی. گفت یک داستان از یک مخاطب ناشناس. نظرم را خواسته. گفتم: به همه جواب میدی؟ گفت: «زیاد میاد ازینا. و سعی می‌کنم به همه جواب بدم.» همین‌قدر اخلاقی. همین قدر بی‌ریا. که مولاش گفته: «رجوع مردم به تو، نعمت خداست بر تو.» ۶.در تمام این سال‌ها، من دعوای قدرت را دیدم بین رضای امیرخانی و موافقان و مخالفانش. امیرخانی اگر در کشور استانداردی بود، دست‌کم مثل گوته وزیر فرهنگ آن کشور می‌شد... اما دعوای قدرت نگذاشت. یکی دنبال نوچه‌ها و lable زدن بود. و یکی دنبال قدرت حاکم بر قلب‌ها. اصلا از همین جا حسادت‌ها آغاز شده: قلب‌ها. آدم تیزهوش جای میز و قلب را عوضی نمی‌گیرد... آدم تیزهوش محال است تماسی را بی‌جواب بگذارد. محال است دل کسی را بشکند. محال است پیامی را بی‌جواب بگذارد. محال است توجیه‌گرِ قدرتمندان پشت میز باشد! لوطی -مثل مولاش - نباشد... آن‌که انسانیت را می‌فهمد محال است آدم نباشد! ۷. آدم تیزهوش می‌داند کی مصاحبه کند. بزنگاه‌ها را می‌شناسد... خطر را می‌فهمد و راه برون‌رفتش را هم می‌شناسد... مصاحبه اخیر رضا با صفحه خوب جیوه نقطه عطف اوست. از نظر من، رضا دیگر فقط نویسنده نیست. روشنفکر دوران ماست. رضا، رضاست... و البته روز اول درست خودش را معرفی کرده بود: «من رضا هستم.» ۸. حالا فکر می‌کنم رضا یک امنیتی کامل است، نه ناقص العقل! کسی که آدم می‌تواند کنارش احساس «امنیت» کند. می‌توانی به پناه سخنانش بروی. می‌توانی به او‌ نگاه کنی تا درویش مصطفای درونش به تو بگوید: «البلاء للولاء!» و بعد به افق بلندمدت ایران بزرگ بیندیشی که در آن، منِ رضا، بشود «منِ تو». بشود «من ِ من». بشود: «من ِ او» و بشود: «منِ ما!» و بعد همین ما، شبکه کامل‌العقل‌ها را درست کند که دلش خوش باشد به پادضاه خود. به گوته ایران بزرگ. قدرت به حکومت بر قلبهاست... مهدی رسولی @yaddashthayebimokhatab

⚠️ جیوه: اپیزود سوم 🌀 سوال مرکزی این قسمت از جیوه: رضا امیرخانی چگونه اکنون و آینده ایران را می‌فهمد؟ 🔻میلاد دخانچی در سومین اپیزود از جیوه میزبان رضا امیرخانی است. ✒️ امیرخانی نه تنها به عنوان یکی از شناخته شده‌ترین نویسندگان ایرانی محسوب می‌شود، بلکه به واسطه شبکه اطرافیانش، به بعضی اندرونی‌ها دسترسی داشته و همین مسئله، او را به فرد مهمی برای گفتگو تبدیل می‌کند. 📌جیوه پروژه‌ای است که تلاش می‌کند نحله‌های مختلف فکری را به خدمت فهم مسئله #ایران در آورد... ▫️تهیه شده توسط مدرسه علوم انسانی [جیوگی] 📺 برای مشاهده نسخه کامل این ویدئو به لینک زیر مراجعه کنید: 🌐https://youtu.be/L-ZD7DqQJ4M?si=3bKPfrZBYj_lIY39 @jivegionline

🧳 سفری فلسفی در دل طبیعت 📍سوادکوه مازندران، اقامتگاه جاجیم تراس 🗓۳۰ خردادماه تا یکم تیرماه 📌 [نویسندگی] و زندگی 👤با حضور رضا امیرخانی 🏕در آخرین هفته بهار، یک سفر متفاوت منتظر ماست؛ سفری به قلب جنگل‌های بکر سوادکوه و اقامتگاهی در میانه ابرها با چاشنی شنیدن تجربیات یک نویسنده رمان... 🔻در این [گشت]، همراه با رضا امیرخانی، نویسنده شناخته‌شده کشورمان، به دل طبیعت خواهیم زد و با تکیه بر تجارب او، درباره مفهوم زندگی تامل خواهیم کرد. 📑رضا امیرخانی قرار است تجربیات و مشاهدات خود را به عنوان یک نویسنده رمان در اختیار ما بگذارد و به ما بگوید نقطه اشتراک نویسندگی و زندگی چیست؟ و چگونه می‌توان جهان‌های جدیدی خلق کرد و مقهور شرایط نبود؟ ✅این گشت فقط مختص علاقه‌مندان به نویسندگی نیست؛ بلکه فرصتی‌ست برای هر یک از ما که می‌خواهیم خالق باشیم؛ خالق داستان، خالق یک محصول و در نهایت خالق روایت زندگی خودمان. 📥برای کسب اطلاعات بیشتر و ثبت‌نام به وبسایت [جیوگی] مراجعه کنید. 🌐https://jivegi.school/products/gasht-writing ☎️شماره تماس پشتیبانی برای پاسخگویی به پرسش‌های شما: 📞۰۹۰۴۵۰۵۱۳۷۷

یاد یار گره‌گشا… 🔹روایت رضا امیرخانی، نویسنده و برگزیده کتاب سال درباره ویژگی‌ منحصر بفرد زنده‌یاد سیدمحمود دعایی: بدون اینکه کسی را آزار دهد اهل شوخی بود و لبه تیز این شوخ‌طبعی به خودش برمی‌گشت! asriran.com @MyAsriran