تحری حقیقت💕

مقام حضرت باب از نظر بهائیان: جمیع انبیاء و پیامبران در کتب مقدسه، اخبار و بشارات به دو ظهور بزرگ پی در پی در آخرالزّمان داده اند که به واسطه آن دو ظهور مقدس، عالم به نور پروردگار روشن شود و سلطنت الهیه در جهان برقرار گردد و آلات جنگ و جدال به اسباب فلاحت و صنعت مبدّل شود و علم و معرفت، توسعه و ترقی یابد و جهان خراب، آباد شود و بشر از قید بندگی آزاد گردد. جمیع امت ها و ملت ها در ظل سراپرده یگانگی مجتمع شوند و وحدت عالم انسانی و صلح عمومی تحقق یابد. این دو ظهور به اصطلاح زردشتیان، ظهور "هوشیدر" و " سیوشانس" و به عقیده یهودیان، ظهور " ایلیا" و "ربُّ الجنود" و به انتظار مسیحیان، " رجعت حضرت یحیی" و " نزول روح الله (حضرت مسیح)" و به اعتقاد مسلمانان شیعه، ظهور اول " قائم آل محمد" که دارای القابی نظیر " صاحب الامر" و " صاحب الزّمان" و " شریک القرآن" و " حُجّةالله" می باشد و ظهور ثانی، ظهور " امام حسین (ع)" و به عقیده مسلمانان اهل سنّت و جماعت، ظهور اول، ظهور "مهدی" و ظهور ثانی " نزول حضرت عیسی و قیام روح الله" است. منظور جمیع انبیاء و اولیاء از ذکر اسماء و القاب مختلف، حقیقتی واحد بوده و آن به اعتقاد بهائیان، ظهور اول، ظهور حضرت باب و ظهور ثانی، ظهور حضرت بهاءالله می باشد. این دو ظهور زمانی از افق شرق طلوع فرمود که شرق و غرب را ظلمت جهل و نادانی تیره و تار ساخته بود و مظاهر ظلم و استبداد بر ممالک و بلاد، سلطنت و حکومت داشت و آتش کین و فساد از بسیط زمین به عنان آسمان، شعله می زد. (2) حضرت باب، علاوه بر اینکه در زمرۀ مظاهر مقدسه الهی و نیز یکی از دو ظهور موعود جمیع ادیان هستند، مقام مُبشّر دیانت بهائی را نیز دارند. حضرت باب اگر چه دارای شریعتی مستقل و دیانتی کامل هستند، ولی مهم تر از آن خود را بشارت دهنده به ظهور بزرگتری بعد از خود می دانند که همان ظهور حضرت بهاءالله است. محور اصلی تعالیم ایشان، آماده کردن مؤمنان، برای قبول و پذیرش دیانت بعد، یعنی دیانت بهائی است. به طوری که در کتاب "بَیان" می فرمایند: "بدان که در بیان، هیچ حرفی نازل نشده مگر آنکه قصد شده که اطاعت کنید مَنْ یُظهِرَهُ الله را که او بوده مُنزِل بیان، قبل از ظهور خود." (3) " ای اهل بیان، نکرده آنچه اهل فرقان کردند که ثمرات لیل خود را باطل کنید، ترحّم بر خود کرده، اگر نصرت نمی کنید، مظهر رُبوبیّت را محزون نکرده که ظاهر می شود مثل آنکه من ظاهر شدم." (4) " طوبی لِمَنْ یَنظُرُ اِلی نَظم بهاءالله و یَشکُرُ رَبّهُ" (ترجمه: خوشا به حال کسی که نظر کند به سوی نظم بهاءالله و شاکر باشد پروردگارش را) "ایّاکَ ایّاکَ اَیّام ظُهوره اَن تَحتَجب بالواحِدِ البیانیّة وَ انّ ذلک الواحد خلق عِنده و ایّاک ایّاک اَن تَحتَجب بکلماتِ ما نُزّلَ فی البَیان" (ترجمه: مبادا مبادا، ایام ظهور او اینکه محتجب بمانید به واحد بیان و به درستی که آن واحد، خلق اوست و مبادا اینکه غافل گردید به کلمات آنچه نازل شده است در بیان.) همچنانکه از این آیات مشهود است، حضرت باب، قبول ایمان مؤمنین خود را منوط به شناختن مظهر امر جدید و ایمان آوردن به حضرت بهاءالله می دانند و پیروان خود را انذار می فرمایند که مبادا مانند ادیان گذشته، از پیامبر جدید غافل شوند و با تمسّک نادرست به ظاهر آیات و کلمات کتب مقدسه، پیامبر جدید را نشناسند و انکار نمایند. حضرت باب، خود را به کلّی فدای ظهور حضرت بهاءالله می کنند، چنانچه در یکی از آثار خود در کتاب " قیّوم الاسماء" می فرمایند: " یا بَقیّّةَالله، قَد فَدَیتُ بکُلّی لَکَ وَ رَضَیتُ السَبّ فی سَبیلِکَ وَ ما تَمَنّیتُ اِلّا القَتلَ فی مَحَبّتِکَ..." (مضمون : ای بقیةالله، به تحقیق فدا شدم به کلّی برای تو، و راضی شدم به مورد سَبّ و لَعن قرار گرفتن در سبیل تو، و تمنّایی جز کشته شدن در راه محبّت تو ندارم...) @Tahari19

⁠ ظهر ۹ جولای سال ۱۸۵۰ میلادی روزی که غّرید سقف آسمان درگریه آمد کهکشان حضرت باب، نام مبارکشان، سیّد علی محمد تاریخ تولد: روز چهارشنبه اول محرّم سال ۱۲۳۵ ۲۰ اکتبر ۱۸۱۹ / ۲۷ مهر ۱۱۹۸ در شهر شیراز قبل از این که حضرت باب، رسالت خویش را اعلان نمایند، برخی از نفوس در اکناف عالم در اعماق قلب خویش می دانستند که موعود به زودی ظاهر خواهد شد. از جمله این نفوس، شیخ احمد احسائی بود، پس از درگذشت این عالم ربّانی، یکی از شاگردانش به نام سیّد کاظم رشتی متوجه نزدیکی و قرب ظهور الهی شده بود و ‌پس از ایشان جناب ملّا حسین بشرویه ای، یکی از شاگردان سید کاظم رشتی بود که به قصد تحقیق و یافتن ظهور قائم برآمد. زمان اظهار امر حضرت اعلی: پنجشنبه پنجم جمادی الاولی ۱۲۶۰ ۲۳ می ۱۸۴۴ / ۲ خرداد ۱۲۲۳ در حضور جناب ملاحسین بشرویه در شهر شیراز حروف حی: هجده نفر که مستقلاً و به تنهایی توانستند محبوب قلبی خود یعنی حضرت باب را بیایند و هر کدام به هدایت خداوند، حقیقت ظهور جدید را یافته مؤمن شدند و هر یک از این نفوس مؤمن جهت اعلان امر حضرت باب به اطراف ایران مسافرت کردند (این هجده نفر از حواریون حضرت باب، از طرف ایشان به لقب "حُروف حَیّ" ملقّب شدند) پس از اظهار امر به همراهی یکی از حروف حیّ به نام ملّا محمدعلی بارفروشی ملقّب به قُدّوس به سمت مکّه حرکت نمودند و پس از آن به ایران مراجعت کردند و بسیار مورد ایذا و اذیت قرار گرفتند ایشان را به شهرهای مختلف بردند، در بین راه همچنان حضرت اعلی، جاذب قلوب صافیه بودند و روز به روز بر تعداد پیروانشان افزوده شد.همین امر سبب شد که حضرت اعلی را به قلعۀ ماکو و سپس به چهریق تبعید نمایند اما از محبوبیت ایشان کاسته نشد لذا سرانجام علماء و اولیای امور بنا به دستور شخص شاه و صدراعظم وقت، امیر کبیر و فتوای بزرگترین علمای آذربایجان، حکم قتل ایشان را صادر کردند. سام خان ارمنی، سرتیپ فوج ارامنه مأمور اجرای حکم تیرباران حضرت شد اما ایشان از حضرت اعلی رجا کردندکه او یک مسیحی است و هیچ دشمنی با ایشان ندارد.....(برای مطالعه نحوه کناره کشیدن سام خان از اجرای تیرباران و جایگزین شدن آقا جان بیک، سرتیپ فوج خمسه با فوج ۷۵۰ نفره خود به لینک انتهایی توجه فرمایید.) قبل از اجرای حکم حضرت باب خطاب به مردمی که شاهد این واقعه بودند با صدای بلند فرمودند: " ای مردم اگر مرا می شناختید، مثل این جوان (اشاره به جناب انیس)، که اَجَلّ از شماست در این سَبیل، قربان می شدید. من قائم موعود شما هستم. به زودی روزی خواهد رسید که مرا بشناسید ولی در آن روز من دیگر با شما نیستم.” حضرت باب، علاوه بر این که در زمرۀ مظاهر مقدسه الهی و نیز یکی از دو ظهور موعود جمیع ادیان هستند، مقام مُبشّر دیانت بهائی را نیز دارند. حضرت باب اگر چه دارای شریعتی مستقل و دیانتی کامل هستند، ولی مهم تر از آن خود را بشارت دهنده به ظهور بزرگتری بعد از خود می دانند که همان ظهور حضرت بهاءالله است. محور اصلی تعالیم ایشان، آماده کردن مؤمنان، برای قبول و پذیرش دیانت بعد، یعنی دیانت بهائی است. حضرت باب، خود را به کلّی فدای ظهور حضرت بهاءالله می کنند، چنانچه در یکی از آثار خود در کتاب " قیّوم الاسماء" می فرمایند: " یا بَقیّّةَالله، قَد فَدَیتُ بکُلّی لَکَ وَ رَضَیتُ السَبّ فی سَبیلِکَ وَ ما تَمَنّیتُ اِلّا القَتلَ فی مَحَبّتِکَ..." تاریخ روز شهادت حضرت اعلی: روز سه شنبه ۲۸ شعبان سال ۱۲۶۶ نهم جولای ۱۸۵۰ / ۱۸ تیر ۱۲۲۹ در شهر تبریز @Tahari19

اظهار امر حضرت باب در شب 23 می 1844(5جمادی الاولی 1260) به وقوع پیوست. هیکل اطهر در ان وقت 25 سال از عمر مبارکشان می گذشت. چندین سال بعد در جشن سالگرد بعثت مبارک حضرت باب، حضرت عبدلبهاء ر خطابی در مجمع یاران چنین فرمودند: «امروز روز بعثت حضرت اعلی است. روز مبارکی است مبدأ اشراق است، زیرا ظهور حضرت باب مانند طلوع صبح صادق بود … این یوم، یوم مبارکی است مبدأ فیض است بدایت طلوع است اول اشراق است. حضرت اعلی در چنین روزی مبعوث شد و ندا به ملکوت ابهی نمود و بشارت به ظهور جمال مبارک داد و به جمیع طوایف ایران مقابلی کرد.» @Tahari19

#ایام محرمه و مناسبتها ی بهائی در #تقویم بهائی در هر سال بهائی ۹ روز به نام ایّام محرّمه وجود دارد که در آن روزها بهائیان کار اداری، مالی و تجاری را تعطیل می‌کنند. این روزها یادبود مهمترین روزها و وقایع تاریخ امر بهائی هستند که از این ایّام میتوان عید رضوان که سلطان اعیاد است را نام برد و همچنین عید نوروز که آغار گر سال جدید بهائی است. ۱ فروردین (یوم محرمه) عید نوروز عید صیام یا نوروز یکی از ایام محرمه در دیانت بهائی است که حضرت باب آنرا در کتاب بیان به عنوان عید مقرر کرده اند و حضرت بهاءالله نیر در کتاب اقدس این مسئله را تائید کرده‌ اند. تقویم بهائی دارای ۳۶۵ و یا ۳۶۶ روز در سالهای کبیسه است که عید نوروز آغاز کننده سال جدید بهائی میباشد. ۱ اردیبهشت، ۱۲۴۲ (یوم محرمه) اظهار امر حضرت بهاءالله در باغ رضوان بغداد عید اعظم رضوان در ۲۱ آوریل سال ۱۸۶۳ میلادی پیش از آنکه حضرت بهاءالله را از بغداد به اسلامبول تبعید کنند ایشان در خارج شهر بغداد در باغی به نام نجیبیه رسالت روحانی خویش را به عموم همراهانشان اعلام فرمودند و گفتند موعودی هستند که حضرت باب و جکیع انبیاء پیشین به ظهورشان بشارت دادند. حضرت بهاءالله به همراه ۱۱ نفر از خانواده شان و ۲۶ نفر از مؤمنین ۱۲ روز را در باغ رضوان ماندند که اوّلین روز آن را روز اوّل عید رضوان یا عید گل مینامند و روزهای نهم و دوازدهم آن هم از ایام محرمّه میباشد، پس از ۱۲ روز ماندن در باغ نجیبیه (رضوان) آنجا را به طرف استانبول ترک میکند.این ایّام سرور انگیزترین ایّام متبرکه و تعطیلات دینی بهائی است. ۹ اردیبهشت، ۱۲۴۲ (یوم محرمه) نهم عید رضوان در نهمین روز عید رضوان مطابق با نهم اردیبهشت ماه ۱۱ نفر از عائلهء حضرت بهاءالله و ۲۶ تن از پیروانشان به باغ نجیبیه خارج شهر بغداد در ساحل رود دجله وارد شدند و این ایام که از ۲۱ آوریل (اوّل اردیبهشت) آغاز و تا ۲ می (دوازدهم اردیبهشت) ادامه دارد سرور انگیزترین ایّام متبرکه و تعطیلات دینی بهائی است که جشن گرامیداشت ایام اظهار امر جمال مبارک است. ۱۲ اردیبهشت، ۱۲۴۲ (یوم محرمه) دوازدهم عید رضوان در عصر ۲ می سال ۱۸۶۳ میلادی پس از ۱۲ روز اقامت در باغ نجیبیه (رضوان) حضرت بهاءالله به همراه ۱۱ نفر از خانواده شان و ۲۶ نفر از مؤمنین آن مکان را به سمت اسلامبول ترک نمودند. ۲ خرداد، ۱۲۲۳ (یوم محرمه) اظهار امر حضرت باب اظهار امر حضرت اعلی جل ذکره نزد باب الباب (جناب ملّاحسین) در شب چهارشنبه پنجم جمادی الاولی مطابق ۲۳ می ۱۸۴۴ ۹ خرداد، ۱۲۷۱ (یوم محرمه) صعود حضرت بهاءالله ۱۸ تیر، ۱۲۲۹ (یوم محرمه) شهادت حضرت باب در تبریز حضرت رب اعلی و جناب انیس در زمان ناصرالدین شاه به فرمان امیرکبیر در روز ۲۸ شعبان ۱۲۶۶ برابر با ۹ ژوئیه ۱۸۵۰ و ۱۸ تیر ۱۲۲۹ در میدان سربازخانه تبریز تیرباران شدند که در این واقعه مهم تاریخی .... ۲۷ مهر، ۱۱۹۸ (یوم محرمه) میلاد حضرت باب در شیراز ۲۱ آبان، ۱۱۹۶ (یوم محرمه) میلاد حضرت بهاءالله در طهران حضرت بهاءالله (میرزا حسینعلی نوری) شارع دیانت بهائی در تاریخ ۱۲ نوامبر ۱۸۱۷ برابر با ۲۱ آبان ۱۱۹۶ در طهران و در خانواده‌ای ثروتمند متولد شدند. پدرشان میرزا بزرگ نوری از رجال دوره فتحعلی شاه و مردی ادیب و خطاط بودند که در دربار شاه ایران منصبی عالی داشتند. با ندای حضرت باب در سال ۱۸۴۴ میلادی برابر با ۱۲۲۳ شمسی در سن ۲۷ سالگی به پیروان او پیوستند و در سال ۱۸۵۱ پس از شهادت حضرت باب ایشان را به کربلا تبعید کردند و سپس از آنجا به استانبول، ادرنه و در آخر به زندان شهر عثمانی یعنی عکا واقع در اراضی فلسطین تبعید شدند. جمال مبارک درسن ۷۵ سالگی در سال ۱۸۹۲، ۷۰ روز پس از نوروز صعود نمودند و آرامگاهشان در شهر عکا به نام روضه مبارکه قبله بهائیان عالم است. مناسبتهای بهائی - نوروز، اول فروردین - روز بین المللی جوانان بهائی، ۵ فروردین - عید رضوان، اول تا دوازدهم اردیبهشت - اظهار امر حضرت اعلی، ۳ خرداد - صعود حضرت بهاءالله، ۸ خرداد - شهادت حضرت اعلی، ۱۹ تیر - میلاد حضرت اعلی و حضرت بهاءالله مابین اکتبر و نوامبر (مهر و آبان) مناسبتهای غیر محرمه - صعود حضرت ولی امرالله، ۱۳ آبان - یوم عهد و میثاق، ۵ آذر - صعود حضرت عبدالبهاء، ۷ آذر - روز ملی جوانان ایران، ۱۶ دی - روز تولد حضرت ولی امرالله، ۱۱ اسفند @Tahari19

‌ تو چه حسنی که منَت عاشق مادر زادم... #شهریار @Tahari19

ای خاک متحرّک من به تو مأنوسم و تو از من مأيوس، سيف عصيان شجره اميد تو را بريده و در جميع حال به تو نزديکم و تو در جميع احوال از من دور و من عزّت بی زوال برای تو اختيار نمودم و تو ذلّت بی منتهی برای خود پسنديدی، آخر تا وقت باقی مانده رجوع کن و فرصت را مگذار. فقره ۲۱ کلمات مکنونه فارسی @Tahari19

  ای سميّ عبدالبهاء يد عنايت تاج عبوديّت بر سر ما نهاد تو غلام حسينی من عبدالبهاء هر دو را يک معنی و فحوی ولی گوهر اين تاج و جواهر اين اکليل بايد متلألأ و پراشراق باشد تا بر قرون و اعصار بتابد لمعان و درخشندگی اين جواهر ثمينه به خلوص و انقطاع و اشتعال و انجذاب و روحانيّت و سنوحات رحمانيّه است چون همقدمی و همعنان لهذا نهايت آمال چنان است که بکوشی و بجوشی که اين جواهر درخشنده بيش از پيش تابنده گردد و هر روز شعاع و لمعانی جديد يابد عنقريب ملاحظه شود که جميع تاجها عاقبت سرنگون است ولی اين اکليل روز به روز جليل گردد و گوهر باهرش درخشنده مانند مه تابان شود و عليک البهاء الأبهی. منتخباتي از مكاتيب حضرت عبدالبهاء جلد ۵ فقره ١٩٩ @Tahari19

هوالأبهی   ای بنده جمال ابها اين عنوانی است که جواهر وجود از غيب و شهود تمنّا و آرزوی آن را مينمايند لکن من از فضل بديع و لطف قديم حضرت ربّ جليل سائل و پراميدم که ان شاءاللّه حقيقت اين عبوديّت که اعظم آمال مظاهر احديّت است در کينونت احبّای رحمن محقّق و مبين و مجسم گردد و ظهور و بروزش به نفحات قدس مظاهر انس است پس تو اگر خواهی که اين اکليل جليل را بر سر نهی و اين خلعت جميل را در بر نمائی به شيم و اخلاق و اطوار و رفتار و گفتار بندگان او در انجمن عالم واضح و آشکار گرد و به وفای عهد و ميثاق قيام کن و البهاء عليک.  ع ع منتخباتي از مكاتيب حضرت عبدالبهاء جلد ۵ شماره ٢٣٣ @Tahari19

شمع روشن است و انجمن روحانيان گلزار و گلشن نفحات قدس منتشر است و نسائم حدائق ملکوت ابهی  روح بخش هر مستبشر  ندای الهی از جبروت غيب بلند است و صلای رحمن از جهان پنهان گوش زد هر مستمند و ارجمند بحر الطاف پرموج است و موج احسان رو به اوج گلزار رحمت است که باغبان عنايت بدست خويش تزيين نموده و مرغان چمن رحمانيّت است که رشک طيور بهشت برين گشته رحيق مختوم است که نشئه بخش دماغ مواقع نجوم است و کأس طهور است که طافح به مزاجها کافور است . ای دوستان ، تا چند در زاويه خموليم و مخمود در اين نار وقوديم و غافل از مقام محمود ؟ چه که جمال موعود مقامی به جهت دوستانش مقدّر فرموده که غبطه اصفياست و منتهای آرزوی سرور اولياء و آن مقبوليّت و محموديّت در ساحت کبرياست آن مقام منصور است منظور است مؤيّد است موفّق است سپاهش جنود لم تروهاست و پناهش ملکوت ابهی  رايتش يا بهيّ  الابهی  آيتش علّمه شديدالقوی طوبی لمن فاز به بفضل ربّه الاعلی. منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبها جلد دوم صفحه ٣٩ @Tahari19