فروغ فاریابی

این روزها تب و تاب انتخاب اعضای کابینه دولت چهاردهم بالا گرفته است. انتظار چینش کابینه ای با وزرای عدالتخواه و پاکدست در دلها شوق و امید ایجاد کرده است. و البته طبق روال سال‌های گذشته شیفگان خدمت بسیاری را به تکاپو انداخته است. تکاپو برای تصاحب جایگاهی در سطح ملی یا استانی! فارغ از شایستگی مبتنی بر خودسنجی صادقانه! از قدیم گفته اند کارِ نیکو کردن از پُر کردن است. برخی فقط همین را بلدند: تکاپو برای تصاحب! زیرا پرتکرارترین عملی است که انجام داده اند. متاسفانه تا پیش از این جواب هم داده است. هر چه لابی گری قوی تر، نتیجه بهتر! آیا این بار نیز چنین مسیری برای رسیدن به جایگاه‌های مدیریتی باز و در دسترس خواهد بود؟ نمی دانم. آنچه انگیزه نگارش این یادداشت شد احساس نیاز به تغییر در جنبه ای عمومی است که شاید همین افراد را متقاعد کند این روش را کنار بگذارند و وارد مسیر دیگری شوند. به یاد دارم یک بار دوست نازنینی که شدیدا از سوء استفاده از روابط برای دستیابی به خواسته ها، آزرده خاطره بود، مجبور شده بود خود به چنین روشی متوصل شود. باتاسف میگفت چاره‌ای نداشته چون گویا راه و رسم رسیدن به پاسخ همین است و انگار کسی زبان دیگری بلد نیست! حالا برخی بر اساس نتیجه بخش بودن  مسیر پر تردد سفارش و لابی و زد و بند و ....همچنان در همان احوالات سیر می کنند. این افراد که تعدادشان کم هم نیست، هنوز متوجه وخامت اوضاع کشور نشده اند و گمان می برند  یک تغییر دولت مشابه دوره های گذشته است. شاید ملامتی بر ایشان روا نباشد. مگر روش دیگری ديده‌اند که یاد بگیرند؟ مگر برای تصاحب سمت های قبلی کار شاخصی انجام داده بودند؟ مگر ارزیابی فنی و حرفه ای در کار بوده؟ حال چه چیزی تغییر کرده؟ یک دولت مثل دولت های قبل روی کار خواهد آمد! همگی هم ابتدای کار  از این شعارهای شایسته سالاری و ... داده اند و رفته‌اند پیِ روش های رفاقتی و رانتی! آیا حق با ایشان است؟ آینده نشان خواهد داد. به نظرم اینجا و اکنون در حال رقم زدن آینده هستیم. اینجا و اکنون فرصتی ایجاد شده برای شکل دادن به آینده ای متفاوت برای ایران. با استفاده از روش های پیشین، قطعا نتایج جدیدی به دست نخواهیم آورد. آینده نگاری برای ایران جدید را از تغییر افکار و روحیات خود  هر چند با منافع شخصی و زودگذر  ما تناسبی نداشته باشد، شروع کنیم. آنچه باید در قدم اول تغییر کند، باور و میل ما به داشتن ایرانی سربلند و خوشنام است. (در این راستا افراد توانمند که تا کنون بر کناره رفته اند هم باید بی تعارف، خود را در معرض سنجش و ارزیابی کمیته های انتصاب قرار دهند). شاید مهم ترین کار آقای پزشکیان در چینش کابینه اش، رعایت همین نکته باشد که افرادی را کنار هم بنشاند که با قدرت و باور قلبی، به ایجاد فرصت های برابر و انتشار روحیه خیرخواهی و دیگر خواهی و خدمت را در بدنه دستگاه‌های زیر مجموعه اشان متعهد باشند. ایران مثل تشنه ای که به دنبال آب باشد، در حسرتِ صداقت و انصاف است. و اینها از آسمان نازل نمی شوند. بلکه نورشان از زمین و از خلال تصمیمات و گام‌های کوچکِ اینجا و اکنون، به آسمان می‌رود و آینده را روشن می کند. سوره مبارکه فاطر آیه ۱۰ إِلَيهِ يَصعَدُ الكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالعَمَلُ الصّالِحُ يَرفَعُهُ ترجمه خودمانی: نردبان سخنان پاکیزه برای صعود، عمل صالح است. نمی‌شود بدون نردبان (= دانش، تجربه و مهارت)،  بالا( = توسعه، پیشرفت، عدالت، رفاه و تعالی)  رفت. #دولت‌مدرن #ایران‌جدید https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

من اگر رئیس جمهور بودم... بی مقدمه اصلاح برنامه بودجه را در اولویت قرار می‌دادم تا آذرماه برنامه بودجه بندی کشور را به موقع تقدیم مجلس کنم. از جمله اصلاحاتی که انجام‌می‌دادم شفاف کردن بودجه و نحوه توزیع آن بود. بخصوص اگر در دوران تبلیغات انتخاباتی به این آسیب مهم اشاره کرده بودم که باید پرداخت در برابر کار اونم کارِ با کیفیت باشه. در گام اول: به نهادهای دریافت کننده بودجه مهلت میدادم خودشان بگویند که : - فکر می‌کنند در حال ارائه چه خدمتی هستند؟ - آیا این خدمت ضروری است؟ -اگر این خدمت را ارائه نکنند چه بر سر مردم می آید؟ - آیا این خدمت متقاضی دارد؟ حدودا چند درصد از جمعیت ایران؟ کدام اقشار؟ - شاخص های ارزیابی کیفیت خدمت کدامند؟ - تضمین‌های کیفیت خدمت از جانب دستگاه مسئول کدامند؟ - در صورت مغایرت پاسخ های شما با خطوط کلی دولت چه پیشنهاد یا اصلاحاتی برای ادامه فعالیت دارید؟ در گام دوم : تا پاسخ ها آماده شود یک تیم خبره را موظف میکردم، ماموریت های دستگاه‌ها را متناسب با بودجه در اختیارشان بررسی کنند و برای همان پرسش‌های گام اول پاسخ های فنی و واقعی به همراه شاخص های ارزیابی و روش ارزیابی شفاف  تدوین کنند. البته اینها غالبا به لحاظ تئوری موجود هست و کاری که این‌ تیم خبره انجام خواهد داد اتصال تئوری‌ها با واقعیتهاست. ما یک ایران در برنامه های چشم انداز و توسعه داریم که حالش خیلی خوبه و یک ایران از جنس واقعیت داریم که زار و نزارست. این تیم خبره باید دریچه این دو ايران را به روی هم باز کنه. یا از اون حال خوب به اینور سرازیر بشه یا علل حال بدِ اینور، اون برنامه ها را تعدیل کنه. گام سوم: حالا پاسخ های دریافتی را توسط یک تیم خبره بررسی و راستی آزمایی  می کردم. مطمئنم یک سری نهادها با خدماتی موهوم کشف خواهند شد که از بودجه عمومی مصرف می‌کنند و علاوه بر اینکه رمق خدمات ضروری و حیاتی را کم‌میکنند خودشان هم به دلیل بکار گیری نیروی انسانی و دفتر و دستک و هزینه های جاری و ...به  مصرف کننده تبدیل میشن. با اینا چه می کردم؟ در صورت محرز شدن وضعیت غیر سودمند یک دستگاه  بودجه بگیر ( با استفاده از حساب و کتاب و فرمول و شاخص)  و بر اساس اهمیت خدمتی که باید ارائه کنه، چند رویه را در پیش میگرفتم. از جمله ادغام ماموریت های مشابه در تخصصی ترین و حرفه ای ترین دستگاه. یک رویه رو برای مثال می نویسم. بقیه از این آسونتر و کم چالش ترند. فرضا تیم خبره ما با یک دستگاه اجرایی فاقد خدمتِ مهم و ضروری،  بدون  متقاضی فراگیر، ولی دارای حقوق بگیرانی که نمیشه ناگهان از کار بیکارشان کرد، مواجه میشه. اگر ادغام هم کارساز نشده: اولا هر گونه استخدام نیروی جدید را در آنها ممنوع می کردم. هر گونه افزایش بودجه سالانه را ممنوع و یک ضریب کاهشی  سالانه هم در تعدیل نیروی انسانی هم در میزان بودجه مصوب، براشون تعیین میکردم. از طرف دیگه اگر علاقمندانی برای فعالیتش وجود داشت، اجازه میدادم بصورت خودگردان و با کمک های مالی هواداران و علاقمندانش در قالب نهادهای غیر دولتی، با اساسنامه جدید ادامه بدهند. پی نوشت: در حین آماده کردن این یادداشت، مطلبی از جناب عباس عبدی دیدم با عنوان "معتاد به رانت". چندان بی ربط با این یادداشت نیافتم. بد نیست بخونیدش. #ایران‌جدید #دولت‌مدرن https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

این یکی دو روز شمار بسیاری از اندیشمندان یا سیاسیون، آدم‌های عادی‌، مخالفان، موافقان و ...در حال تولید یا ارسال توصیه و پیشنهاد به جناب پزشکیان هستند.‌ شاید در نظر اول فکر کنیم همه نگران ماموریت سنگین و عرصه پر خطری هستند که رییس جمهور در آستانه ورود به آن قرار دارند. به هزار و یک دلیل شاید چندان  بیراه هم‌ نباشد. ولی برای این پدیده میتوان روی دیگری هم تصور کرد و آن یافتن یک گوش شنوا و قلب پذیرنده است که بسوی مردم باز شده. این موقعیت ممکن است برای برخی مقامات رشک برانگیز باشد. اما خوب است همان‌ها  توجه کنند که چه عاملی این سیل خیرخواهی و دلسوزی را به سوی پزشکیان روانه کرده و از بسیاری دریغ کرده است ؟ به نظر من مهم ترین علت آن است که پزشکیان تعریفی جعلی از مردم ابداع نکرده است. وقتی "مردم"  به گونه ای جعل می‌شود که ما به ازای واقعی ندارد یا شامل اقلیتی خاص می‌شود طبیعی است که دیالوگی برقرار نمی شود. اکنون بخش بزرگی از جامعه، گمان می برد شنونده ای  برای صدای او وجود دارد. بخشی متنوع شامل نخبگان و اندیشمندان در رشته های مختلف تا مردم عادی کوچه و بازار اعم از موافق و منتقد. امید است این میل به همراهی و همدلی با تاسیس سازوکارهای فراگیر مثل سایت، واحد دریافت و سنجش افکار عمومی، نظام پیشنهادات و امثالهم شکلی منطقی و مستمر و سازنده به خود بگیرد. #ایران جدید #دولت مدرن https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

قانون طلایی اخلاق در انتخابات ریاست جمهوری ۶۱ میلیون و ۴۵۲ هزار و ۳۲۱ نفر واجد شرایط رای دادن در داخل و خارج کشور بودند تعداد آرای مأخوذه:  ۳۰.۵۳۰.۱۵۷ رأی و  کمی بیش از این تعداد هم  رای نداده اند. یعنی میزان مشارکت نهایی: ۴۹,۸ درصد و عدم مشارکت : ۵۰.۲ درصد! مسعود پزشکیان: ۱۶.۳۸۴.۴۰۳ رأی یعنی ۲۶.۸ درصد  از کل واجدین شرایط و  ۵۳.۶ درصد از  شرکت کنندگان سعید جلیلی: ۱۳.۵۳۸.۱۷۹ رأی یعنی ۲۲.۱ درصد کل واجدین و ۴۴.۳ درصد از شرکت کننده ها  این اعداد و نسبت ها را به خاطر بسپارید. جناب جلیلی و عده ای از هواداران ایشان به نمایندگی از ۱۳ میلیون  از رای دهندگان  پیام هایی می دهند که به شدت مراقب دولت پزشکیان خواهند بود تا دست از پا خطا نکند! این همان کاری است که اصولا احزاب و رسانه های آزاد و مستقل، بعنوان منتقدان در جوامع مردم سالار انجام‌می دهند. و قدرت آنها از مسیر گردش آزاد اطلاعات ، با ابزار رسانه های آزاد و  مستقل، در پاسخگو کردن دولت ها به ثمر می نشیند. و اصولا  داشتن این فرصت، حق  همه منتقدان در همه دولت هاست. آقای جلیلی به پشتوانه  ۲۲ درصد از کل واجدین شرایط رای دادن، که درصد قابل توجه و مهمی هم هستند، چنین حق و وظیفه ای برای خود قائلند.  اصولا باید به دلیل برقراری نظم و انصاف و عدالت بپذیرند که همین حق را برای دیگران از جمله ۵۰ درصدی که رای نداده اند و یا ۲۷ درصدی که به پزشکیان رای داده اند قائل باشند. حال خوب است ساز و کارهای عملیاتی کردن این حق را برای خود و سایرین اعلام کنند. بخصوص اگر نتیجه انتخابات به نام ایشان رقم خورده بود این فرصت را چگونه برای منتقدان ایجاد می‌کردند؟ پیشنهاد می کنم بعنوان اولین موردی که به دولت پزشکیان پیشنهاد می کنند بگونه ای که اگر   مطابق آن عمل نشد، با قدرت ورود خواهند کرد، همین راهکار باشد. اگر معیار، منش امیرالمؤمنین است،  باید خود را جای دیگری گذاشت و همان را که بر خود روا میداریم بر دیگری روا بداریم . اگر این وظیفه و رویکرد پس از اعلام نتایج  این انتخابات کشف و در پیش گرفته شده که انشالله ساز و کار عملیاتی کردن همگانی آن، را بیان فرمایند. اگر از پیش هم به آن معتقد بودند، آیا در جهت امنیت و راحتی منتقدان در دولت‌های قبلی توصیه یا سفارشی داشته اند؟ مثلا هیچ تلاش کرده اند که  به خبرنگاران، اساتید، کارگران، معلمان، دانشجویان و... که به دلایل حرفه ای یا عتراضات صنفی دچار محدودیت ها و مشکلاتی شدند، کمک‌ کنند یا دولت ها را متقاعد کنند که وجود این اقشارِ منتقد ضروری و طبیعی است و الزاما جنبه امنیتی ندارد؟ اگر این حق را فقط برای خود قائلند باید مبانی نظری ایشان از مردم سالاری، بازخوانی شود. https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

آری آری جان خود در تیر کرد آرش.... کار صدها صد هزاران تیغه شمشیر کرد آرش! تبریک به ملت ایران! سلام به دولت اول رئیس جمهور پزشکیان! سلام به ایران جدید! جای همه عزیزانمان، مهسا و نیکا و خدا نور و همه آنها که دوست داشتند در چنین انتخاباتی شرکت می کردند  .....خالی. جای همه آنها که نگران ایران بودند و از پیش ما رفتند خالی. خدا قوت به مردم ایران! که رای دهندگان به هر دو نامزد و قهر کنندگان، همگی، دلایل محکمی برای تصمیمشان داشتند. شاید چنین چالش نفس گیری کم نظیر باشد. حضور و غیاب مردم را باید درست و منصفانه تفسیر کرد. تقلایِ مردمی محدود شده با سلایقِ بدون پشتوانه قانونی، را باید درست فهمید. فهمیدنش سخت نیست امید که پذیرفتنش هم سخت و تلخ  نباشد. کوششِ مردمی که سخنگو، نماینده و ساز و کاری برای دیالوگ در مقابل تریبون‌های رسمی و یکطرفه ندارند، سزاوار هیچ پاسخی جز احترام و تواضع و پذیرش نیست. همچنان می توان از تعابیر مستعمل و پرتکراری چون حمایت از انقلاب و اسلام و رهبری و نظام و ...استفاده‌ کرد و مجال بازنگری را از خود گرفت. اما آنکه زیان خواهد دید کسی است که رنجِ مردم و تقلای نجیبانه او را برای متقاعدسازی فرادستان نبیند یا خود را به ندیدن بزند. ولی می فهمیم که این نتیجه، حاصل تجمیع قلوب امیدوار و ناامید، خسته، رنج دیده و صبوری است که خانه خود را آباد می‌خواهند و دنبال ماجراجویی در دنیا نیستند و اینک دروازه های صلح و رستگاری را به روی حاکمان خود گشوده‌اند. امید است نظریه پردازان جریان رقیب بتوانند با آسیب شناسی جایگاه خود، بنیادهای نظری اشان را  بازنگری کنند و پاسخ مناسبی به منتقدان و هوادارانشان بدهند. همچنین امیدوارم رهبری و همه افراد و  جریان‌های حامی دو نامزد  با موضع گیری های ملی،  این مصالحه اجتماعی را تثبیت و تقویت کنند. ایران به کمک همه فرزندان خود نیاز دارد. سیمرغ ایران را باور کنیم. جناب پزشکیان! مبارک است. خدا قوت! از کنار مردم، دور نشوید. خودتان گفتید خدا و مردم در یک سمت هستند. در همین سمت بمانید تا نیروی شما کاستی نگیرد. سلام بر دولت اول پزشکیان! https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

حال خونین دلان..... من شورای نگهبان را نمی بخشم! هر عاملی که باعث شده  انتخاب یک رئیس جمهور تا این اندازه دردناک و سنگین شود را نمی بخشم! هر عاملی که پی در پی فرصت های رشد و تعالی  کشورم را سوزانده  و از مردم ایران دریغ کرده یا آن را به ضد توسعه تبدیل کرده را نمی بخشم! هر عاملی که گویا در کاسه غذای ما  تف انداخته و به ما بفرما زده است چون می دانسته که بخاطر فرزندانمان،  چاره ای از فرو دادن آن نداریم، نمی بخشم! جریان‌های سوداگری را که پشت هر نقابی، چه اصلاح طلب چه اصول گرا چه برانداز چه تحریمی و چه و چه و ...زنجیر بر دست و پای ایران عزیز زده اند و قلب های مردمش را از هم دور و پراکنده کرده‌اند نمی بخشم! گناه کوچکی نیست که به جای  رقابت بین ترقی بیشتر و بهتر  باید بین "انسداد" و "اندکی فرصت"، انتخاب کنیم، آنهم با  چشم اشکبار و دلی خونین با یاد گل های پرپر شده ای که امروز باید در کنار ما تصمیم‌ می‌گرفتند و چه بسا تصمیماتی شیرین تر از این... آقایان جلیلی و پزشکیان! در ستادها و سایت های هواداران شما استدلال ها و انتقادهای بسیاری مطرح شد. افراد برجسته بسیاری در هر دو طرف دلسوزانه  مردم را به سوی شما ترغیب و از دیگری برحذر داشتند. گاهی راست و دروغ هم به هم آمیخت...که طبیعی است هر چند مطلوب نیست. هر که نداند، قطعا شما و خدای شما می دانید که چه در سر دارید و چه مقدار با صداقت و متعهدانه با ما و با آینده ایران سخن گفتید. ان الانسان علی نفسه بصیر همانا انسان بر نفس خود آگاه است. فردا برای همه ایرانیان روز سنگینی است. زیرا انتخاب بین دو نامزد نیست. انتخاب بین دو ایران است! در یکی آرزوهایمان را سراغ میگیریم. و آن دیگری   را بخوبی می شناسیم. ۴۵ سال است ذره ذره با آن آمیخته ایم و هر چند گاه از آن زخم خورده ایم ولی باورمان نبوده که سرنوشتمان است. گمان ساده ای داشتیم که سوء برداشتهایی از شعارهای انقلابی است که در مواجهه با واقعیها، تعدیل خواهد شد. اما حال می بینیم  چقدر ساده دل بودیم!!!؟؟ تصاویر از آنچه در آیینه می بینیم به ما نزدیک‌تر بودند! در این همه سال، تعدیلی در کار نبوده بلکه رفع اشکال کرده اند!  تا جایی که عزیزترین و ارجمندترین  مفاهیم مشترک ما که هر یک به تنهایی باعث انسجام و همدلی یک ملت میشد را از معنا تهی و سرمایه های اجتماعی را ربوده اند.‌ حال انتخاب ما انتخاب بین دو برنامه توسعه مترقی نیست. انتخاب بین "جهش بزرگ بسوی نگرانی های بی سرانجام" و یا "فرصت اندک برای بازتوانی" است. آقایان جلیلی و پزشکیان هر یک از شما دو بزرگوار را به محکمه بزرگ الهی می سپارم و امیدوارم آنچه با اراده پیش بینی ناپذیر عیال الله رقم خواهد خورد، به همه ثابت کند خرد خزنده در جانهای ایرانیان از همه ایران برای همه ایرانیان محافظت خواهد کرد. فردا #برای_ایران،  آخرین تیر ترکشمان را بسوی آینده پرواز می دهیم تا ببینیم حال خونین دلان که گوید باز؟ وز فلک خون خم که جوید باز؟ #برای_ایران https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

برداشت و سوالات من درباره مناظره دیشب الف) راهکار سیاست خارجی پزشکیان : ۱- تلاش در جهت رفع تحریم ها،بدون تلف کردن حتی یکساعت، ۲- هم مذاکره و هم معامله بر اساس سه اصل عزت، حکمت و مصلحت ۳- داشتن گزینه های مختلف متناسب با شرایط مختلف ۴- معطل رفع تحریم نماندن و کاستن فشار آنها از طریق حمایت از اقشار آسیب پذیر و ارائه خدمات بهداشت و آموزش... ب)راهکار سیاست خارجی جلیلی: ۱- گفتگو با دست پر و مطالبه گرانه در جهت رفع تحریم ها ۲- واداشتن طرف مقابل به انجام تعهدات ۳- پشیمان کردن طرف مقابل از تحریم کردن هر دوی این بزرگواران قطعا برای عملی کردن برنامه های خود یا پیش نویس هایی دارند یا بزودی تهیه خواهند کرد.  نه داشتن پیش نويس فضيلت است نه نداشتنش فاجعه! امر مهم تری مغفول مانده است که قصد دارم به آن بپردازم. جهت گیری کلی هر دو نامزد تا حدودی قابل فهم است. ولی آنچه از مراحل پیشنهادی آقای جلیلی برداشت می‌شود سوالات جدی بدنبال دارد. گام اول بسیار عالی است و همه نامزدها به اتفاق، مستقیم و غیر مستقیم بر آن اذعان داشته اند. سوالات از گام دوم به بعد مطرح می‌شود: - لازم است آقای جلیلی اعلام کنند در چه صورت این گام با موفقیت برداشته خواهد شد؟ - راهکارها کدامند؟ آیا برای مثال اقداماتی مانند  توسعه سلاح های هسته ای، ناامن کردن تنگه هرز، انجام عملیات ایذایی و ....اینجور برنامه ها را در نظر دارند؟ - آیا راهکارهای نرم تری طراحی کرده اند؟ - خوب بود این "واداشتن به انجام تعهدات طرف مقابل" را با وضوح بیشتری بیان می کردند. - همچنین می فرمودند که در صورت عدم تحقق آن، تا چه زمانی در این گام توقف خواهند کرد؟ و جایگزین آن چه خواهد بود؟ گام سوم نگران کننده‌تر است. "پشیمان کردن طرف مقابل از تحریم ها"، در نظر اول عنوان بسیار بسیار غرورآفرینی است ولی - راهکارهای آن در نظام بین الملل از چه جنسی هستند؟‌ - آیا مدلی مشابه کشور ژاپن با پیشرفت های فنی و علمی را در نظر دارند؟ -آیا مدلی مشابه مدل صبوری و همدلی و سیاست ورزی بسیار موفق فنلاندی ها پس از جنگ جهانی دوم را در نظر دارند؟ -آیا مدل النصر بالرعب را که در داخل کشور نیز در اشل های کوچکتری با تدوین لایحه ای مثل حجاب و عفاف  پیاده شده، در پیش  خواهند گرفت؟ (اول ابلاغ بعد واداشتن، بعد تنبیه و پشیمان کردن!) البته اگر با این روش ، در داخل توفیقی به دست آمده، می توان آن را توسعه داد و با نظام بین الملل هم با همان زبان صحبت کرد. ولی بعید می‌دانم نظام بین الملل مشابه مردم نجیب ایران باشند. اما نکته مهم تری هم در میان است. بسیار مهم تر! هر نامزدی حق دارد مدل و برنامه ای برای تحقق وعده ها و برنامه هایش داشته باشد. اصلا انتخابات برای‌ همین است که این طرح ها بیان شود و در معرض داوری و انتخاب مردم بعنوان مالکان اصلی هر کشور قرار بگیرد. نامزدها باید بدانند که در مناظرات متقاعد کردن نامزد دیگر مهم‌نیست. متقاعد کردن مردم مهم است. حال که با مجادله های بیهوده فرصت مناظره را در جهت متقاعد کردم مردم از دست دادید لطفا در فرصت باقیمانده به ما بگویید: -آیا مدل داخلیِ واداشتن و تنبیه کردن و پشیمان کردن، را در مقابل تحریم کنندگان اجرا خواهید کرد؟ با ایجاد رعب و ناامنی و جنگ؟ - هزینه های آن را بر چه مبنایی بر مردم کشورتان تحمیل میکنید؟ - پشیمان کردن را از چه مسیری و با چه اقداماتی محقق میکنید که هم صلح آمیز باشد و هم  رشد شاخص های اقتصادی و رفع فقر و تورم را در پی داشته باشد؟ برای تصمیم گیری مردم باید این تعابیر را از لفافه بیرون بیاورید. نکته آخر اینکه آنچه هر دو نامزد تلویحا فرض گرفته اند اما از  تاثیر بیان شفاف آن غفلت کرده اند، این است که جنس  برخی جهت گیری ها و تصمیمات بگونه ای است که حتی رئیس جمهور منتخب باید برای آنها مجدداً همه پرسی برگزار کند و با یک پشتوانه رای ۱۰- ۲۰ میلیونی ریاست جمهوری نمیتوان هر تصمیمی گرفت. از جمله در مورد همین موضوع. رویکرد جناب جلیلی ظرفیت  ایجاد و گسترش تنش و ناامنی را دارد و ممکن است عده ای جان برکف و افراد شجاع و جنگجو نیز به آن معتقد باشند ولی نمی توانند بدون تایید اکثریت قاطع مردم آن را در پیش بگیرند. در چنین بهره برداری از رای مردم، نوعی عدم صداقت وجود دارد گویی خود واقفند که اگر واضح تر حرف بزنند ممکن است ریزش رای قابل ملاحظه ای داشته باشند و که این هم  بسیار خطرناک است. انشالله که اینطور نیست. لذا  لازم است صادقانه  روشنگری بفرمایند که دقیقا چه در سر دارند؟ #برای_ایران https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

برخی عزیزان تحریمی میگن، شرکت در انتخابات بازی در زمین سیستمی است که آن را قبول نداریم. سوال می کنم بازی را برای کدام زمین نگه داشته اید؟ اشتباه نکنید. زمین بازی ایران و سرنوشت ماست. البته ممکنه قواعد بازی را دوست نداشته باشیم و آن را عادلانه ندونیم.‌ می خوام داستان آرش کمانگیر را با روایت خاطره‌انگیز و دلنشین سیاوش کسرایی به یادتان بیارم. یک بازی با قواعد غیر منصفانه: "مرز را پرواز تیری می دهد سامان! گر به نزدیكی فرود آید خانه هامان تنگ آرزومان كور ور بپّرد دور تا كجا؟ تا چند؟ آه! كو بازوی پولادین و كو سر پنجه ایمان؟" ولی آرش آمد و در بازی آنها شرکت کرد. با قواعدی که آنها طراحی کرده بودند بازی کرد.  دست تنها در مقابل یک لشکر حریف، نتیجه را عوض کرد. هر چند شانسی برای تعدیل قواعد بازی نداشت ولی امکان بازی داشت. با خودش گفت: "در این پیكار در این كار دل خلقی است در مشتم امید مردمی خاموش هم پشتم..." او از همان قواعد استفاده کرد: گفت: "به تنها تیر ترکش، آزمون تلختان را اینکه آماده!" حال و روز ما که به مراتب بهتر از مردم اون داستانه. ای مردم خاموش و مأیوس، الان فرصتی برای بازی شما پیش آمده تا آرش داستان خود باشید. آن را واگذار نکنید. همین یک رای،  تنها تیر ترکش ماست. پ.ن. پیشنهاد می کنم شعر زیبا و الهام بخش آرش کمانگیر را سر فرصت سرچ کنید و دور هم بخونید.‌ #برای_ایران https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

برسد به دست دو نامزد دور دوم آقایان جلیلی و پزشکیان سلام. بعنوان یک شهروند که نگران آینده هستم و روز به روز فقیر تر شدن خود، خانواده، دوستان و خویشان و هموطنانی که دسترسی به هیچ امتیاز و رانتی ندارند را می بینم و از قوانین نانوشته و تحقیرآمیز چون حجاب و عفاف و فیلترینگ و ...آزرده ام درخواست می کنم در فرصت مجددی  که برای  اعلام نظرات و دیدگاه‌ها و برنامه های خود خواهید داشت، بطور واضح و شفاف و بدون لکنت در خصوص موارد زیر اعلام نظر بفرمایید تا زمانیکه نام هریک از شما دو بزرگوار، بر تعرفه رای نوشته میشه معلوم باشه به چی رای داده ایم: ( هر گونه اعلام نظر دوپهلو و پیچاندن مطلب، توسط افکار عمومی به درستی درک خواهد شد.) اولین خواهشم اینه که  درباره برجام و اف ای تی اف و تعامل سازنده با همسایگان و ...صحبت نکنید. کافی است‌ و گفتنی ها گفته شد. و ما هم می‌دانیم مدیریت این موضوع تنها دست شما نیست. ضمنا مطمئن باشید هراس واقعی ما از دروغ پردازی شما و دیدن چهره دیگری از شما در فردای انتخابات است. اگر صادق باشید به کمک مردم نه از طالبانی شدن هراسی هست نه از ترامپی شدن! فقط راست بگویید. پس لطفا وقت تلف نکنید و با صراحت به سوالات زیر پاسخ بدید. (بخصوص در مناظره های تلویزیونی): ۱- صراحتا اعلام بفرمایید در باره لایحه حجاب و عفاف چه تصمیمی داريد؟ آیا آن را پس گرفته و کان لم یکن می کنید یا به اصلاح و اجرای ملایم تر/شدیدتر آن خواهید پرداخت؟ ۲- در مورد تشکل های صنفی و جایگاه آنها و میزان مشارکت دادن آنها در نگارش دستورالعمل ها و ضوابط حرفه ای آنها نظرتان چیست؟ ۳- بودجه نهادهایی که اصولا باید خودگران و با هزینه علاقمندان آنها اداره شوند را از بودجه عمومی قطع می کنید یا همچنان از سفره همه مردم و حقوق و دستمزد کارگران و کارمندان و بازنشسته ها می زنید و بودجه آنها را تامین می کنید؟  اگر بلی، آیا این امکان را برای سایر نهادهای مردم نهاد یا سایر قرائت های دینی و سیاسی هم فراهم میکنید یا خیر؟ ۴- صراحتا در مورد فیلترینگ و محدویت های سرعت و پهنای باند اینترنت اعلام نظر فرمایید؟ ۵- در مورد لزوم ممیزی یا حمایت از فیلم‌، کتاب و مطبوعات، کنسرت ها و  چه نظری دارید ؟   به حداقل رساندن ؟ تشدید کردن؟ یا حمایت از آنها؟ ۶-نظر شما درباره کوچک سازی /چابک سازی دولت چیست و چگونه با چه اقدامات مشخصی به آن سمت خواهید رفت؟ ۷- مشارکت مردم دراقتصاد، بهبود فضای کسب و کار و کاهش مداخله دولت در سبک زندگی و کسب و کارهای کوچک و متوسط را قبول دارید یا معتقد به تسلط دولت و مدیریت امور همه کسب و کارها در هر سطح هستید؟ ۸- برای شایسته گزینی و سیاست زدایی از بدنه کارشناسی دستگاه‌های اجرایی (مشخصا ممانعت از مداخله نمايندگان ‌مجلس، ائمه جمعه، دوستان و آشنایان، افراد با نفوذ در انتصابها و پروژه هاو...) چه برنامه یا ساز وکاری دارید؟ ۹-سوالات بسیاری هست در مورد نظام آموزشی ، گردشگری، بحران آب و محیط زیست و مهاجرت و ... شاید دیگران نیز بنویسند. بیصبرانه منتظر دریافت پاسخ های صریح و ملموس شما هستیم. #برای_ایران https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy

امروز بعد از یکسال دوباره برای توقیف خودرو به جرم کشف حجاب رفتم پلیس امنیت اخلاقی، یا اجتماعی ...(اسمی تو این مایه ها! ) بعد از آخرین باری که توقیف و ترخیص شدم ( یکسال گذشته) هیچ تخلف و پیامکی دریافت نکرده بودم. با تعجب در متن پیامک زده بودند تکرار تخلف برای بار چهارم!!!! رفتم و پلاک خودرو رو وارد سیستم کردند و تایید کردند که آخرین پیامک‌ها مربوط به اقلا یکسال گذشته است. ولی طبق قانون!!! سابقه پاک نمیشه و فقط رفع اثر میشه!!!! ( گونه جدیدی از رفع اثر ظهور کرده) پرسیدم چند بار برای یک تخلف ملت را تنبیه میکنید؟ بگذريم از اینکه همون یکسال پیش هم هیچ راهی براي اعتراض و اثبات اشتباه بودن نظریه پلیس وجود نداشت و دست کم دو مورد از پیامک ها اشتباه آشکار بود. پاسخ دادند: ما فقط مجری هستیم! ( در چهره آنها هم می‌خواندم که راضی به اجرای چنین قانونی نیستند) قانون غیر شرعی و ناعادلانه ای که هنوز تصویب هم  نشده به بدترین شکل در حال اجراست! حالا در گرماگرم انتخابات و ضد حال نتایج عجیب دور اول، اینم حالگیری مضاعفی شد! روز به روز فقیر تر شدیم ولی به جای اینکه گرهی از مشکلاتمون باز کنند با توقیف وسیله زندگی و معاش، تنبیه مان هم می کنند اونم نه یک بار... جدیت در اجرای یک قانون بی ریشه و ظالمانه دارند ولی پیگیری فسادهای کلان را با برخورد مومنانه بیخیال میشن! واقعا رای دادن و رای ندادن فرقی نداره؟ هیچ چی تغییر نمی کنه؟ با خودم میگفتم آیا سرنوشت محتوم ما اینقدر ذلت و خواری است؟ آیا امیدی نیست که رهبران و سیاستمداران ایران، ناگهان  به یاد قدرت بی بدیل مردم خودشان بیفتند و به آنها رو کنند تا به چشم بر هم زدنی، نقاب از چهره  هیولای زشتی که خود را به جای ما جا  زده، بیفتد و همگان بر پوشالی بودن و آزمندی او پی ببرند؟  آیا اقبال ایران به کدام سو خواهد بود؟ #برای_ایران https://t.me/joinchat/RitBd-8FJglwM6oy