My Safe Place

نشستی وسط خونه تنها برای خودت درس میخونی، چشمتو میبندی و پشت پلکات میسوزن‌. چشمتو باز میکنی، دو قطره اشک میریزه پایین، پاکشون میکنی، آیپدو برمیداری و بقیه‌ی درستو میخونی. انگار که این روتین جدید زندگیت باشه.

خوشگل بودی، موهای مشکی بافته، گونه‌ی برجسته، خودت اومدی خوابیدی رو تخت اورژانس. غمگین بودی و دوبار بهم گفتی قبلاً هم اینجوری شدی و بهت گفتن مشکل روحی و عاطفیه، داییت مواظبت بود و نگرانت، باهات شوخی میکرد که یادت بره حالت خوب نیست، یاد بابا افتادم موقعی که تو همین خورشید بالای سر خاله بود. چی شد که رفتی واقعاً؟ چرا فرداش اینقد حالت بد بود؟ چرا حدس نزدم نکنه اون مریضی که میگفتن تو ICU کد خورده تو باشی؟ اگه میرفتی سی‌تی چی میشد؟ تو کدوم سناریو من میتونستم کاری کنم که هنوز بین خانواده‌ت باشی؟ متاسفم که کاری ازم برنیومد دختر جونم، یادم میمونی.

چطور رو روال زندگی میمونین؟ کمکم میکنین؟

طاقت بیار رفیق، داریم میرسیم🤍

بچه‌ها، فکر کنم تو این دو سال غم و سردرگمی و ناامیدی من رو خورده بود ولی بعد تصمیم گرفت من رو ببخشه به خوشی بی‌پایان و رقاقت قلب و لطافت روح و حلاوت زندگی :))) این مدت بعضیاتون اومدین و بم پیام دادین و من هربار از خوندنش کیف کردم و شرمنده‌ی مهربونیتون شدم. برای همتون بغل میفرستم و افتخار میکنم از داشتنتون♥️ الانم نمیدونم قراره بیام دوباره بنویسم اینجا یا باز میزنه به سرم و غیب میشم دوباره. اون موقع که رفتم نمیدونستم دارم میرم، الانم که اومدم پیس پیس کردم براتون تا ۲ دقیقه قبلش نمیدونستم قراره بیام:)) ولی دو سال پیش اینارو بهتون نگفتم و لازمه الان بگم که ممنونتونم که برای خوشحالی و غمم اینجا بودین و منو خوندین، اگه این دو سال حالمو پرسیدین بی‌نهایت ممنونتونم، اگه با خودتون فکر کردین راستی اون دختره چی شد ازتون ممنونم، اگه تو دنیای واقعی از عزیزان و دوستای من هستین و چندوقتیه بهتون نگفتم الان میگم که دوسِتون دارم، و اگه فقط اینجا منو میشناسین بازم قدردان بودنتونم🤍

Anybody who doesn’t feel like a friend anymore and is still a member is welcome to leave. Others, hi, i missed you ♥️

پیس پیس.

امسال سال عجیبیه عزیزم، دردش با هرسال فرق داره، بی‌کسی و بی‌پناهیش فرق داره. امسال سال سیاهیه عزیزم، باید بلد باشی خدافظی کنی، بلند شی، و هنوز زندگی کنی.

همه‌چی آروم شروع شد و آروم تموم. سه طرف سالن نشسته بودیم؛ من و مامان و بابا، هنوز در ناباوری. دیشب ویروس خاله‌ شمسی رو از ما گرفت. خاله‌ی خوش‌خنده‌ی مهربونم، خاله‌ای که زندگیش خیلی سخت بود ولی هیچ‌وقت، هیچ‌وقت ندیدم از چیزی گله کنه. نشسته بودیم سه طرف سالن، کم‌کم غروب میشد و تاریکی همراهش میومد و نور چراغا دیگه کافی نبود، هیچ‌کس بلند نشد چراغی رو روشن کنه. خاطره تعریف کردیم، گریه کردیم و وسطش خندیدیم و باز بیشتر گریه کردیم.