~ for my heart

از خویش گریزانم ...

قلب من مهم بود احساسی و که تجربه کردم مهم بود بهترین و تلخ ترین تجربه ی زندگیم مهم بود ... اگه بگم نیس دروغ گفتم ... به خودم به همه ... دلتنگم دلتنگم نه برآی تو برای اون روزآیی که کلي امید داشتم برای حسآیِ خوبم برای آدمی که بودم و دیگه نیستم برآی قلبم ... برای قلبم ... اما نشد با خودم میگفتم یکسال بعد از تجربه ی این احساس چجوری ام؟ حسم چیه ؟ حالم چی؟ برام مهمه؟ یادمه اصلا؟ و دیدم که آره هم مهمه ، هم حالم خوب نیست ، هم یادمه ریز به ریزشو ! و فقد خودممم که می‌دونم چی بهم گذشته و میگذره ! چجوری گذشت یکسال؟ با حسرت ، اشک ، بغض ، مُردن و در عین حال جا نزدن دم زدن از امید که آره میگذره یادتم نمیمونه ولی دروغه دروغه میمونه... بدم میمونه الان حالم غریبه دیگه دوستت ندارم دیگه دلتنگت نیستم فقد دلتنگ خودممم دلتنگ اون آدمی که بودم و دیگه نیستم دلتنگ اون آدمی که چقد دوس داشتن براش مهم بود ، من چی میشم؟ چی میشه؟ دیگه اون آدم پرانرژی قبل نیستم، با اینکه کل سعی ام و میکنم اما نمیشه خستم از همه ی آدمایی که دیدم و ندیدم خستم اشتباه کردم اشتباه... و نمیزارم اون اشتباه باز تکرار شه ... ۲۸ اردی بهشته ۴۰۲ .

گاهی اوقات دلم می‌خواهد در تاریکی گم بشوم. از خودم می‌گریزم. از خودم که همیشه ی مایه ی آزار خودم بوده ام. از خودم که نمی‌دانم چه می‌کنم و چه می‌خواهم. - از نامه های فروغ فرخزاد به پرویز شاپور

کاش اینجوري بود:))))

لم دادم وسط یه بیخیالی مطلق ... تاچشم کار میکنه عین خیالمم نیست ...

نه از آشنایان وفا دیده ام، نه در باده نوشان صفا دیده ام، ز نامردی ها نرنجد دلم، که از چشم خود هم خطا دیده ام.

اگر این‌روزهایم قرار بود نواخته شود، احتمالا چیزی شبیه به این موسیقی می‌شد...

اردیبهشته مزخرف :)