کفش‌های آهنی

می‌بینید؟! نهایت بحث هر دو طرف اینه که کی بیشتر بلده نفت بفروشه. یکی میگه به خاطر ایده ما بود که 1/5میلیون بشکه نفت بیشتر در دولت رییسی فروختیم اون یکی میگه نه! بخاطر آمدن بایدن بود وگرنه زنگنه بیشتر بلد بود بفروشه. اما هیچکدوم نمیگن چرا با وجود این همه افرایش فروش نفت بعد از بایدن، باز هم نرخ تورم و دلار و مسکن و خودرو و «بلوک سیمانی» نجومی بالا رفت؟ پینوشت؛ حالا اینها اصلا خبر ندارن که ایران قبل از رییسی هم نفتش را کامل می‌فروخت فقط آمارش با اومدن رییسی و شل گرفتن بایدن، شفاف شد.

از نتایج دستمزد دستوری می‌شود بیکاری اجباری. «لینک» جمهوری اسلامی کاری کرده که کار و تولید نه برای کارگر بصرفد نه برای سرمایه‌گذار نه برای کارفرما. مملکت عمیقا گرفتار یک تفکر سیاه و بسته مشتی پیرمرد فکری خرفت یا شاید خائن شده است. انرژی و استعداد جوانی به هرز می‌رود و جیب مفت‌خوران و فاسدان روز به روز پر و پیمان‌تر و جیب مردم خالی‌تر

قبلا «اا» گفته بودم ایشون تنها مدیر اقتصادی دولت سیزدهمه که سرش به تنش می‌ارزه و البته خیلی هم کار کرد در بحث حذف یا تسهیل مجوزها. حالا ببینید چه ای کاش‌های خوبی برای رییس‌جمهور آینده نوشته.

این استدلال قالیباف و بقیه مسوولان و اقتصاددان‌های وطنی که اگر نرخ بهره وام بانکی بالا برود هزینه تمام شده تولید هم بالا می‌رود و تورم بالا می‌رود، از جنس همان استدلال سرکوب دستوری نرخ انرژی و ارز برای مهار تورم است. وام به تولید یعنی چه؟ آیا در ایران این وام‌ها را برای ایجاد یا گسترش یک بنگاه تولیدی می‌دهند؟ خیر این وام‌ها را تحت عنوان من‌دراوردی حساب در گردش به بنگاه‌های بزرگ دولتی می‌دهند و آنها هم این امکان را پیدا می‌کنند تا در شرایط تورمی، محصولات و ارز صادراتی‌شان را نفروشند و احتکار کنند تا بعدا گران‌تر بفروشند! حالا سر نرخ همین وام برای احتکار هم چانه می‌زنند تا علاوه بر مواد اولیه و کارگر و انرژی ارزان، وام ارزان هم بگیرند و از آن طرف هم دولت به بهانه این رانت، نرخ ارز را با نرخ نیمایی حساب می‌کند تا این‌بار گوش سهامداران و نهاد دولت را ببرند و ما‌به‌تفاوت عظیم حاصله را با دستکاری در آمار تولید و صورت‌حساب‌ها به جیب شخصی مدیران دولتی بریزند. اینکه مسوولان بانکی و دولتی می‌گویند بخاطر تولید ناچار به خلق روزانه هزاران میلیارد نقدینگی هستیم برای چنین کار‌هایی است. قالیباف هم اقتصاد نمی‌فهمد.

این بهترین انتقام از مهندسین انتخابات هست: «به هم زدن‌ مهندسی انتخابات» احمدی‌نژاد این توان رو داره که ایجاد جنجال زیاد روی قاضی‌زاده و استفاده از سهمیه زمان پخش تلویزیونی و سفرهای استانی و ساخت کلیپهای دو‌ نفره سورئال با هاشمی به صدر اخبار بیاد و همه محاسبات رو بهم بریزه. منتها به شرطی که قاضی‌زاده پا بده وگرنه که شدنی نیست

بین این 6نفری که تایید صلاحیت شدند، تنها قاضی‌زاده هاشمی آدم سالم و دارای فکر منسجم اقتصادی است. سری پیش هم مواضع درستی داشت ولی زیر یک میلیون رای آورد و هیچ‌کس روی او‌ حساب نمی‌کند و هیچ جناحی گردنش نمی‌گیرد و اصلا در معادلات انتخاباتی نیست و این یعنی یک فرصت! تصور کنید اگر یک شخصیت سیاسی بتواند با او ببندد و با اعتبار خود او را بالا بکشد و پدیده انتخابات بکند چه اعتبار سیاسی و قدرت اجتماعی عظیمی بدست می‌آورد حتی بالاتر از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری. حتی اگر نفر دوم یا سوم هم بشود با توجه به جهش آرای او نسبت به دور قبل، باعث کسب اعتبار بالایی می‌شود. ضمن اینکه مهندسی انتخابات و‌ معادلات گروه‌های ذی‌نفع هم بهم می‌خورد. این یعنی بازیگری فعال و خلاقانه و قوی

در مورد مطلب «نوشته یک شهروند ساده به رهبری» این نکته اساسی مد نظر بوده که مطابق فلسفه حکمرانی جمهوری اسلامی، اعمال قدرت صرفا در انحصار ولی فقیه به عنوان نماینده خداست بنابراین هیچ نهاد یا فرد حقیقی یا حقوقی غیر از رهبر حق اعمال قدرت بر دیگران را ندارد. با این تفاسیر بحث در مورد هر سیاست دستوری به ولی‌فقیه باز می‌گردد به این معنی که یا افراد و نهادها سرخود اعمال قدرت می‌کنند که به معنای سرکشی و طغیان در برابر ولی‌فقیه است و جامعه انتظار برخورد و مهار آنها را دارد یا اینکه قدرت در یک مورد خاص از طرف ولی‌فقیه به آنها تفویض شده که آنگاه ولی‌فقیه را در معرض پرسش در مورد تبعات آن سیاست دیکته شده قرار می‌دهد. پینوشت؛ چنین نقشی در ساختار «پادشاهی انگلیس» به پادشاه سپرده شده و تمام اختیارات و قوانین و قدرت‌ها توسط پادشاه تنفیذ و توشیح و تفویض می‌شود و این فرایند به قدری دقیق و درست و بجا صورت می‌پذیرد که اصلا پادشاه در معرض پاسخگویی قرار نمی‌گیرد طوری که افکار عمومی، پادشاه را یک مقام تشریفاتی تصور می‌کند در حالی که اینطور نیست و قدرت پادشاه مطلق است اما چون به کمترین و نامحسوس‌ترین شکل ممکن اعمال می‌شود مفهوم «اقتدار» پیدا می‌کند.

نوشته یک شهروند ساده خطاب به رهبری؛ با سلام و عرض ادب خدمت مقام رهبری؛ جناب آقای خامنه‌ای! آنچه که من به عنوان یک شهروند معمولی از جایگاه رهبری در ساختار نظام جمهوری اسلامی درک می‌کنم این است که مقام رهبری می‌بایست صاحب و حافظ قدرت مطلق و بری از امور اجرایی و در نتیجه معاف از پاسخگویی باشد تا بتواند کارکرد این مقام که همانا ضمانت اجرای قانون و قدرت‌زدایی از همه مناصب اجرایی در جهت پاسخگو کردن مسوولیت‌هاست را به نتیجه برساند. بنابراین در نظام جمهوری اسلامی هیچ مقام و‌ جایگاهی که دارای اختیارات است نباید سهمی از قدرت که به معنای تحمیل اراده و عدم پاسخگویی است داشته باشد به جز مقام رهبری. اما متاسفانه می‌بینیم در نظام جمهوری اسلامی همه مراکز و اشخاصی که دارای اختیارات قانونی هستند از بالا تا پایین‌ترین رده‌ها، نه از جایگاه مسوولیت بلکه از جایگاه قدرت، سیاست‌گذاری و اقدام می‌کنند و کمتر خود را مسئول و‌‌ پاسخگو می‌دانند. دستوری شدن همه چیز از اقتصاد گرفته تا فرهنگ و سیاست، نشانه رنگ باختن مسوولیت‌پذیری و رواج قدرت‌طلبی است و این را می‌توان محصول نشت قدرت از کانون مشروع آن یعنی جایگاه رهبری و آلوده شدن بدنه‌های اجرایی دانست؛ اتفاق نامبارکی که نه تنها بلای جان مردم شده بلکه در حال استحاله جایگاه رهبری از مقام قدرت غیر اجرایی به مقام مسوولیت اجرایی در پیش چشم مردم است. بطور مثال، شورای نگهبان قانون اساسی آشکارا از جایگاه قدرت با مسائل برخورد می‌کند و ازین جهت به نماد تصمیم‌گیری فرا قانونی و سلیقه‌ای تبدیل شده طوری که بدون هیچ معیار مشخصی دست به رد یا تایید افراد می‌زند و هیچ مسوولیتی در مورد ناکارامدی و فساد افرادی که تایید یا رد کرده نمی‌پذیرد به مردم و مقامات هم توضیحی ارائه نمی‌دهد؟ آیا چنین سرکشی و گردن‌کلفتی در پیشگاه مقام رهبری شایسته مهاربندی و گوش‌پیچی نیست؟ آیا فقط طغیان شهروندان ساده مستوجب مجازات است؟ آیا نهادهای مسئولی که با دستور و از موضع قدرت با مسائل برخورد و اینگونه از خود سلب مسئولیت می‌کنند نباید مجازات شوند؟ آیا تضعیف قدرت جایگاه و به تبع آن گردنکشی اغیار نباید موجب اعتراض و نگرانی ما شهروندان کف جامعه بشود؟ شخص بنده، نه خود و نه هیچ شهروند و مقام دیگری را در موضع مواخذه و پرسش از جایگاه رهبری تا زمانی که او رأسا مسوولیتی را بر عهده نگرفته نمی‌دانم اما زمانی که همه نهادها و ساختارها مسوولیت خودشان را با قدرت، جایگزین کرده‌اند و آن را به دوش مقام رهبری انداخته‌اند، آنگاه این حق بطور خودکار برای همه ایجاد می‌شود که پرسش‌های مسوولان را از مقام رهبری هم بپرسند که چرا اوضاع اینگونه نامتعادل و ناخوشایند همگان شده است؟ چرا تورم افسارگسیخته در کشور اینطور فرسایشی شده و فساد و بی‌عدالتی تمام ساختارهای دولتی و بانکی را فراگرفته و وضعیت فرهنگی رو به انحطاط رفته؟

نور افتاد روی ساختار فاسد و‌ دست‌نشانده و همه جزییاتش برای چشم‌های غیر مسلح واضح شد. حرکت هدفمند در مسیر غارت و ظلم کم و ‌بیش با همین سرعت ادامه پیدا خواهد کرد و مشخصه که دیگه حرفی برای زدن و گلایه‌ای بر گفتن باقی نمی‌مونه جز اینکه منتظر بشینیم تا مگر زمانی دست طبیعت همه رو بر کرسی عدالت بنشونه به وقتش.