•گَزافات

بعد از سال‌ها درک احساسات دیگران حالا فرسوده شدم. بعد از سال‌‌ها اولویت قرار دادن دیگران، بیش از حد بودن، بیش‌‌از حد بخشیدن، بیش از حد راضی نگه داشتن، تلاش برای درک دلایل آسیب رسوندن بهم حالا خسته، توخالی و بی‌تفاوتم. و وقتی مردم گریه می‌کنن تا بعد از بدرفتاری‌هایی که داشتن برگردن، نمی‌تونم اهمیت بدم. حتی اگر کسی توی زندگیم بوده و یا هست، بیاد و درموردم چیزی بگه، حتی اگر منفی باشه، ممکنه بگم باورش کنین. درواقع کاری کردن که به این نقطه برسم. من قطعا توی داستان‌ بعضی از آدمها نقش منفی‌‌ای دارم اما میدونی؟ ذهن و خاطرات مردم می‌تونه انتخابی‌ باشه، می‌تونه فقط از اون جایی شروع بشه که من تبدیل به آدم بدی میشم، و راستش بابت این هیچ کاری نمی‌تونم بکنم. و حالا کاملا می‌تونم با شخصیت منفی داستان یک نفر بودن کنار بیام. چون به اندازه‌ای خودم رو می‌شناسم که بدونم هیچوقت قرار نیست از خواب بیدار بشم و تصمیم بگیرم به کسی آسیب بزنم. و حتی وقتی بهم صدمه زدی هم هیچوقت نمی‌خوام بهت آسیبی برسونم. اما باور کن زمانی که تصمیم می‌گیرم برم، سر حرفم می‌مونم. دیگه بهم دسترسی نداری، حتی اگر قرار باشه بخاطرش ظالم یا بد به نظر برسم، بذار که این‌طور به نظر برسم. @gazafatt

برای بارها شنیدن. #instrumental | @shakiibaa 🌫

‏کسی که آسمون ریسمون نمی‌بافه و راحت می‌گه «من ازت دلخورم» خیلی برام محترمه. اهل گفتگو، بالغ و لایق دوستی.

چقدر از نوشتن این متن گذشته، یا متن‌های قبلش، متن‌هایی که توی همه‌شون در مورد این نوشتم که از اینکه خودم نباشم حالم به هم می‌خوره، من همیشه این و می‌گم، همیشه این و گفتم، بحث اینکه آدم‌ها فقط سرسری بخونن یا باور کنن فرق داره! من اون موقع‌ها خسته بودم، و دلم می‌خواست تموم شه، بازی کردن نقش شخصیت‌های مختلفی که منحصر به دونه به دونه آدمای دورم درستشون کرده بودم، می‌خواستم یکی خودم و دوست داشته باشه، ولی چون هیچ‌وقت، هیچ‌کس، خودم و دوست نداشت، باز فقط برای دوست داشته شدن به شکل گرفتن طبق قالبی که اونا می‌خواستن ادامه دادم. اما حالا؟ حالا دیگه نمی‌خوام این کار و ادامه بدم. طبیعیه که آدما وقتی نقش بازی کردن رو کنار می‌ذارید و خودتون می‌شید شوکه بشن، ولی واقعاً برام اهمیتی نداره. یک عمر طبق خواسته‌ی بقیه زندگی کردم، ولی دیگه تموم شدم. هیچ می‌دونی چه حس تلخی داره که دائم وقتی بهت ابراز علاقه می‌شه بدونی که تقلبیه؟ چون آگاهی داری به اینکه اون آدم، چرا تو رو دوست داره. چون تو خودت و تبدیل کردی به چیزی که اون دنبالش می‌گشته. ذهنم پراکنده‌س، جمله‌هام پیوستگی ندارن، اما از اعماق وجودم میان. اولش می‌ترسی از دوست داشته نشدن ولی، به محض اینکه آرامش خودت بودن و حس کنی، می‌فهمی هیچی ارزش اینکه بی‌خیال خودت بشی رو نداره.

#مآهی_می‌نویسه

نوشته بود: «آدم‌هایی که اضطراب دارن ترجیح می‌دن روزها بیشتر بخوابن و شب‌ها بیدار بمونن، چون توی شب آرامش بیشتری دارن.»

@samisplaylist 2071

#Deli @Amir_sowlo1

زندگی کردن با کسی که قلب بزرگی داره، خیلی راحته. مثل اینه که داخل یک پتوی نرم و گرم باشی، در یک شب زمستونی. دونه‌های برف رو می‌بینی که پشت پنجره یکی‌یکی سقوط می‌کنن. باد زوزه می‌کشه مثل یک گرگ خسته و زخمی. اما جای تو خوبه. خودت رو جمع می‌کنی و اجازه میدی گرما تا آخرین سلول وجودت رو لمس کنه. کسی که قلب بزرگی داره، اینطوریه. @gazafatt