حلقه مطالعاتی اندیشه اِوَز

سلسله جلسات «مقدماتی بر خوانش فیلم» با ارائه «شایان تدین» دانشجو #پژوهش_هنر از دانشگاه #بولونیاایتالیا که در حلقه مطالعه اندیشه اِوَز بصورت اسکایپی برگزار شد: جلسه اول: چگونه یک فیلم را بخوانیم؛ نقد، تحلیل یا تفسیر. جلسه دوم: مونتاژ روایی و دکوپاژ کلاسیک. جلسه سوم: پیشاتاریخ سینمای مدرن. جلسه چهارم: سینمای مدرن. جلسه پنجم: تئوری فیلم فمنیستی (FFT) جلسه ششم: مقدماتی بر خوانش های تفسیری. @Andishehevaz 📚 https://instagram.com/andishehevaz.club95

🔰 کتابشناسی «رواداری»‌‌؛ ٢۴ اثر منتخب کلاسیک و شاخص ✍ مسعود #زنجانی الف - آثار اصلی اعم از کتاب و مقاله: ١. جان لاک؛ نامه‌ای در بابِ تساهل؛ ترجمهٔ شیرزاد گلشاهی کریم؛ نشرِ نی. ٢. ولتر؛ رساله‌ای درباب بردباری و مدارا؛ ترجمهٔ نیکی پارسا؛ انتشارات عبدالرحیم برومند. ٣. جان استوارت میل؛ دربارهٔ آزادی؛ ترجمهٔ محمود صناعی‌‌‌؛ انتشارات روشنگران و زنان‌‌. ترجمهٔ دیگر: جواد شیخ الاسلامی؛ انتشارات علمی و فرهنگی. ۴. کارل پوپر؛ جامعهٔ باز و دشمنان آن؛ ترجمهٔ عزت الله فولادوند؛ انتشارات خوارزمی. ترجمهٔ دیگر: امیر جلال‌الدین اعلم؛ انتشارات نیلوفر. ۵. هربرت مارکوزه، و...؛ نقدِ تساهلِ محض؛ ترجمهٔ ایوب کریمی؛ انتشارات تیسا. ۶. جان رالز؛ نظریه‌ای در باب عدالت؛ ترجمهٔ مرتضی نوری؛ نشر مرکز. ترجمهٔ دیگر: محمدکمال سروریان و مرتضی بحرانی؛ پژوهشکدهٔ مطالعات فرهنگی و اجتماعی. ۷. مایکل والزر؛ در باب مدارا؛ ترجمهٔ صالح نجفی‌؛ انتشارات شیرازه. ٨. الیزابت لابروسه؛ مدخلِ «مدارای دینی»؛ در «فرهنگِ تاریخِ انديشه‌ها» | ویراستار: فیلیپ پی. واینر؛ جلد سوم؛ ترجمهٔ امیرحسین مهدی‌زاده‌؛ نشرِ سعاد. ٩. موریس کرنستن؛ مقالهٔ «بردباری»؛ در «فلسفه و جامعه و سیاست»؛ گزیده و نوشته و ترجمهٔ عزت الله فولادوند؛ نشر ماهی. ١٠. برنارد ویلیامز‌‌‌‌‌؛ مقالهٔ «آیا مدارا فضیلتی محال است؟»؛ در «خِرد در سیاست»؛ گزیده و نوشته و ترجمهٔ عزت الله فولادوند؛ انتشارات طرح نو. ١١. ویلیام شپرد؛ «حقِ ناحق بودن»؛ در «دو مقاله»؛ ترجمهٔ هومن پناهنده؛ انتشارات لوحِ فکر. ١٢. محمد مختاری؛ مقاله‌های «مدارا یا تمکین و همکاری» + «تمرینِ مدارا و ذهنیت انتقادی»؛ در «تمرین مدارا»؛ نشر بوتیمار. ١٣. عبدالکریم سروش؛ مقالهٔ «مدارا و مدیریت مؤمنان»؛ در «مدارا و مدیریت»؛ انتشارات صراط. ١۴. محمدرضا نیکفر؛ مقالهٔ «رواداری»؛ در «خشونت‌؛ حقوق بشر؛ جامعهٔ مدنی»؛ انتشارات طرح نو. ١۵. مصطفی ملکیان؛ مقالهٔ «مبانی نظری مدارا»؛ در «راهی به رهایی»‌؛ انتشارات نگاه معاصر. ١۶. آرش نراقی؛ مقالهٔ «مسلمانی و فضیلتِ مدارا» + «پارادوکس مدارا»؛ در «مدارا و مدنیت»‌؛ انتشارات نگاه معاصر. ١٧. احد قربانی؛ رواداری در فرهنگ و ادب ایران؛ نشر ماز. ١٨. محمد اسفندیاری؛ حقیقت و مدارا؛ نگاه معاصر. ١٩. حافظ موسوی؛ مقاله‌های «تساهل در شعر و اندیشهٔ حافظ» + «فرهنگِ مدارا»؛ در «فرهنگ مدارا»؛ انتشارات نگاه. ٢۰. مجموعه مقالات؛ نشریهٔ «کیان»؛ شمارهٔ ۴۵؛ ویژه‌نامهٔ «دین، مدارا و خشونت». ٢١. مجموعهٔ مقالات؛ نشریهٔ «نامهٔ فرهنگ»؛ شمارهٔ ٢٨؛ ویژه‌نامهٔ «تساهل و تسامح». ب - سه اثر جانبی مرتبط: ٢٢. گوتهُلد افرایم لسینگ؛ ناتانِ فرزانه [=خردمند]؛ ترجمهٔ کامران جمالی؛ انتشارات نیلوفر. ترجمه‌های دیگر: علی‌اصغر حداد؛ نشر لاهیتا. هادی مرتضوی‌‌؛ نشر قطره. ٢٣. جیمز ریچلز؛ فصل «چالشِ نسبی‌گرایی فرهنگی» در «فلسفه اخلاق»؛ ترجمهٔ آرش اخگری؛ انتشارات حکمت. ٢۴. آنتونی وستن؛ فصلِ «اخلاق و دین» در «راهنمای عملی اخلاق»؛ ترجمهٔ راضیه سلیم‌زاده؛ انتشارات ققنوس. 🌈 @Sedanet 🌈 @vivaphilosophy

🔰 ده فیلم پیشنهادی با رویکردی انتقادی به مقوله «تعلیم و تربیت» به انتخاب #مسعود_زنجانی به مناسبت «روز معلم»: 🎞 1 - نمره اخلاق صفر (Zero for Conduct) - ساخته ژان ویگو (1933) 🎞 2 - چهارصد ضربه (The 400 Blows) - ساخته فرانسوا تروفو (1959) 🎞 3 - قوش (kes) - ساخته کن لوچ (1969) 🎞 4 - پینک فلوید _ دیوار (The Wall _ Pink Floyd) - ساخته آلن پارکر (1982) 🎞 5 - انجمن شاعران مرده (Dead Poets Society) - ساخته پیتر ویر (1989) 🎞 6- بدرود همخوابه من (Farewell My Concubine) - ساخته چن کایگه (1993) 🎞 7 - موج (The Wave) - ساخته دنیس گنسل (2008) 🎞 8 - روبان سفید (The White Ribbon) - ساخته میشل هانکه (2009) 🎞 9 - شلاق (Whiplash) - ساخته دیمین شزل (2014) 🎞 10 - مشق شب (مستند) - ساخته عباس کیارستمی (1989) 🌺 متن کامل این پُست به نشانی زیر در اینستاگرام «زنده باد فلسفه»: 🔽 🌈 https://www.instagram.com/p/B_pksU_JK-R/?igshid=uke4rnrv3ra6 کانال زنده‌ باد فلسفه: 🌈 @vivaphilosophy

🍂 تأمّلی دربارهٔ «آموزگار واقعی» و پیوند آن با مقولهٔ «تعلیم» و «تربیت» 🍂 (به مناسبت روز معلّم) ✍️ مسعود #زنجانی 🔸 آموزگار واقعی کیست؟ شاید نخستین و مهمترین خصیصیه‌ٔ یک آموزگار واقعی این باشد که او روحیه‌ای حق به جانب ندارد و خود را کلیددار خزانهٔ حقیقت نمی‌داند. آموزگار واقعی نه تنها معطوف به خویش و مشعوف از خویش نیست، بلکه توانِ خودانتقادی و به زیر سؤال‌بردن نگرش‌ها و روش‌های خود را دارد. آموزگار واقعی می‌تواند به دیگران نیز جرأت دهد که خود را و آنچه را که به نام تربیت به خوردشان داده‌اند، نقّادی کنند و زیر سؤال ببرند. تربیت چیزی جز طغیان علیه مدّعیانِ تربیت و تربیت‌های دروغین نیست. 🔸 آموزگار واقعی در این توهّم نیست که باید حق یا حقیقت مطلقی نزد خود را به دیگران بیاموزد، و به اصطلاح آنها را هدایت و تربیت کند. آموزگار واقعی تنها کمک می‌کند که آنها خودِ مدفون شده‌شان را از آوار آن چیزهای مخرّبی که غالباً به نام تربیت و فرهنگ، «نیست» و «ازخودبیگانه»‌شان کرده، بیرون کِشند تا دوباره «هست» شوند و با خویش در صلح و آشتی به‌ سَربَرند. در واقع، آموزگار واقعی نمی‌خواهد که چیزی بر دیگران بیافزاید و آنها را سنگین نماید، بلکه، برعکس، چیزی از آنها می‌کاهد و «سبُکبار»شان می‌کند. تربیت چیزی جز هرس کردن شاخ‌وبرگ‌های زاید نیست. 🔸 یک آموزگار تنها زمانی می‌تواند، به دور از خصلت‌های نیست‌کننده (=نهیلیستی)، برای شاگردانش هستی‌بخش و زندگی‌آفرین باشد که بتواند به جای آنکه هستی و افکار خود را سایۀ سنگینی بر شاگردانش کند، خودش را به سایه ببَرد تا زمینه‌ای برای پدیدارشدن آنها فراهم‌ آید. آموزگار واقعی تنها ما را فرامی‌خوانَد که از آن «خود» که حجاب خود گشته است دست‌برداریم؛ از خودی که نیستیم به درآییم و به خودی که باید باشیم درآییم. به عبارت دیگر، آموزگار واقعی ما را از خود نمی‌سِتاند تا به سوی خویش بکشاند، بلکه ما را از «خودی کاذب» می‌رهانَد تا به «خود راستین» برسانَد. 🔸 آموزگار واقعی به‌سانِ مامایی در تولّد معنوی ما سهیم می‌شود و به ما مدد می‌رساند تا بتوانیم با فراروی از «خودِ کهتر»مان «خودِ برتر» خویش را متولّد کنیم. تربیت‌کردن چیزی جز مامایی، و تربیت‌شدن چیزی جز نوزایی نیست. به بیانِ بُرّای نیچه: «مربیانِ واقعی شما آزادکنندگانِ شما، به سوی خودتان، هستند» و به زبانِ زیبای مولانا: «تو را هر کس به سوی خویش خوانَد / تو را من جز به سوی تو نخوانم» 🔸 آموزگار واقعی کسی نیست که بیشتر از شاگردانش می‌داند، بلکه کسی است که بیشتر از شاگردانش می‌تواند یاد بگیرد و بیاموزد. به عبارت دیگر، تفاوت استاد (آموزگار) و شاگرد، نه یک «تفاوت ماهوی»، که یک «تفاوت درجه‌ای» است: استاد شاگردترین شاگرد است. 🔸 هایدگر به ما می‌آموزد که استاد تنها یک شاگرد بهتر و جدّی‌تر است؛ شاگردی که برای یاد گرفتن مشتاق‌تر و کوشاتر است. به زبانِ سپهری، می‌توان او را تنها دونده‌ای بهتر در پیِ آوازِ حقیقت دانست، و البته می‌توانیم از ویتگنشتاین هم بیاموزیم که در این عرصه دوندهٔ بهتر کسی است که دیرتر یا هرگز به مقصد (حقیقت / پاسخ نهایی) نمی‌رسد! 🔸 استاد بودن یعنی «همیشه آغازگر» بودن، «همیشه در راه» بودن، «همیشه شاگرد» بودن. از همین رو است که مونتنی، فیلسوف و ادیب فرانسوی قرن شانزدهم، می‌گوید "ترجیح می‌دهم در شصت‌سالگی شاگرد باشم تا اینکه در ده‌سالگی استاد باشم". 🔸 آموزگار واقعی کسی است که مدّعی دانایی نیست و مانند سقراط تنها «می‌داند که نمی‌داند». به یک معنا، آموزگار واقعی کسی است که بیشتر «نمی‌داند»؛ یا دقیق‌تر بگوییم، کسی است که نادانی‌هایش را بیشتر می‌داند. آموزگار واقعی، به تعبیر نیکولاس کوزانوس، فیلسوف و ریاضیدان آلمانی قرن پانزدهم، «جهالتِ عالمانه» دارد. 🔸 آموزگاران راستین هدیه‌ای جز افکندنِ تردید و پرسش، آفریدنِ راز و معمّا برای ما ندارند. البته آن دسته آموزگارانی هم که به مرتبه‌های بالاتری از فرهنگ بشری تعلّق دارند، به مرحله‌ای فراتر قدم می‌گذارند. آنها به نوعی همۀ پاسخ‌ها را از ما می‌ستانند و مبدّل به پرسش می‌کنند، چنانکه راه‌حل‌های‌مان را منهدم می‌کنند و از آنها معمّاهای جدید خلق می‌کنند و اینچنین ما را از طاعون جزمیت می‌رهانند. 🔸 آموزگاران واقعی هیچگاه دیگران را به اندیشه‌های خود دعوت نمی‌کنند، بلکه هماره اندیشه‌های‌شان را با وضوح و روشنی لازم، و البته نه زائد، ابراز می‌کنند، شواهد و دلایلی را به سودشان پیشنهاد می‌دهند، و البته همزمان می‌کوشند مخاطبان‌شان را به تفکّر و استدلال، و داشتنِ ایده‌هایی از آنِ خود، وادارند. آموزگاران بزرگ هنرمندانه می‌کوشند که امکانِ تعابیر متفاوت و متنوّع، و نه یک تعبیر یگانه و نهایی، از اندیشه‌های خود را فراهم آورند تا از این طریق، فردیت، آزادی و استقلال آدمی را بیشتر پاس بدارند. ✨ → goo.gl/T2vw8f 🌾 @vivaphilosophy | @sedanet

با تشکر از زحمات گروه فرهنگی_آموزشی #قاصدک_لار که گروه #حلقه_مطالعاتی_اندیشه_اوز را به عنوان نماینده شهر اوز در بین شهرستان های منطقه به این پویش دعوت کرده اند. من مصطفی ملتفت عضو هیئت مدیره حلقه مطالعه سخن کوتاهی از «پائولو فریره، فیلسوف و نظریه پرداز تعلیم و تربیت انتقادی اهل برزیل» را با #گویش_اوزی نقل قول می کنم و به فارسی بخش کوتاهی از یادداشت « #مسعود_زنجانی ، مدرس فلسفه برای زندگی» را که سال های پیش به مناسبت ۱۲فروردین #بزرگداشت_روزمعلم در کانال «زنده باد فلسفه» و سایت صدانت با موضوع (تأمّلی دربارهٔ «آموزگار واقعی» و پیوند آن با مقولهٔ «تعلیم» و «تربیت») نگاشته است را قرائت می کنم. ادامه این یادداشت را در لینک زیر ( سایت صدانت) یا کانال زنده باد فلسفه و حلقه مطالعه اندیشه بخوانید: http://goo.gl/T2vw8f . 🆔 @qasedak_larlib (اینستاگرام) 🆔 @Vivaphilosophy (اینستاگرام + تلگرام) 🆔 @Andishehevaz.club95 (اینستاگرام + تلگرام) #فارس #اوز #لار #آموزش #فرهنگ #روزمعلم #فلسفه_تربیتی_انتقادی #پائولو_فریره #مسعود_زنجانی

(فصل آشنایی با سير رمان آمریکایی) جلسه چهارم: بررسی کتاب "آواي وحش" نوشته #جك_لندن جلسه بررسی کتاب:چهارشنبه 30 بهمن ماه 98 ساعت 16:30 مکان: سالن مطالعه اصلی کتابخانه عمومی اندیشه اوز @Andishehevaz 📚

آشنايي با تاريخ داستان كوتاه ايراني جلسه دوازدهم: بررسي داستان كوتاه "بيست و چهار ساعت در خواب و بيداري" و " پوست نارنج" #صمد_بهرنگي چهارشنبه ٢٣ بهمن ٩٨ ساعت ١٦:٣٠ كتابخانه انديشه اوز @Andishehevaz 📚

بررسي فيلم "Joker" #تاد_فيليپس شنبه ١٢ بهمن ٩٨ ساعت ١٦:٠٠ كتابخانه انديشه اوز @Andishehevaz 📚