Femen_Irn

.

" ما "

از آبادانی فاصله گرفته ایم، کیلومترها... دور دورِ اسقاط .است دارند هر چیزی را اوراق می کنند قطعه قطعه میکنند تا راحت تر قورت بدهند. ایستاده اند دو طرف مثل تیغه های خردکننده تا آن یک ذره امید و انگیزه ی طلوع روز اول هفته را بجوند و ببلعند صبح خراب کن ها! میدانند که قرار است عکس شوند و بروند روی صفحه،ها میدانند قرار است زهر بریزند به نگاه ها.... اما می ایستند و بدنهای نکرهشان را علم میکنند که بترسیم که حساب ببریم که بدانیم زیبایی عقوبت دارد. اعصاب خراب کن ها! دوره ی اسقاط تمام میشود و یک روز که تیغه های دستگاه کند شد، یک روز که لقمه های درشت در گلویش گیر کرد و نتوانست ،ببلعد خودش را میفرستند زیر دست اوراقچی ها... اشقیاء را چه به حمایل سبز؟ همان سیاهی گویای ذات و سیرت و رخ شماست. رنگ خراب کن ها #سودابه_فرضی_پور

موجی گذشت جنازه ها تکرار شدند مادری در صورت خنج کشید و دژخیم دوباره بر گونه ی آینه سیلی زد درختان برهنه زیر ردای آفتاب، خضاب بسته بودند که آنها آمدند.. و باز در شقیقه ی این سلول لعنتی کلمه، مچاله شد ما به چشم های همدیگر، گریسته بودیم و با دهان مشترک، لبهای دوخته ی آزادی را بوسیده بودیم... وقتی مارهای افسرده بهار را از باغچه بیرون کشیدند اشک های ما میان علف های هرز پراکنده شد و کلاغ ها آواز کبوتران را از گلوگاهشان دزدیدند... آه که زمین بخیل ابرها را خشکاند مرگ بر استخوانهامان وزید و این خاک نفرین شده ما را بالا آورد.. ما طرحی گنگ از میراث باغچه بودیم دهانمان بوی سیب میداد و چشم های ما به ساقه های ترد ونازک لاله عباسی ها بود.. ما با درد شروع میشدیم و در کالبد باغ حلول  میکردیم اسم حقیر مان در گودال های افیون، فرو می رفت و اوج صدایمان در یک تاریکی مرموز گم میشد.. ما مرده بودیم و قبرها در آغوش خاک نفس می کشیدند شب ستاره ها را در آسمان می کشت و با پوزخند از مهتاب می پرسید این نوزاد مرده سوار بر تابوت سیاه به کدامین گورستان خواهد رفت...!؟ #راضیه پورکاظمی @irn_femen

مرا کم اما همیشه دوست داشته باش… صدای نازنین مهرانه مهین ترابی دارد شعر کریستور مارلو را زمزمه می‌کند .

از میان گذرگاه نور که می گذرید ای آنان که جایی برای رفتن نداشتید و تلسکوپ شده اید! این بدن های اجاره ای را تا کجا می برید؟ رنج را چند سال نوری دورتر خواهید برد؟ از گذشته ی مغلوب تا آینده ی بی فاتح تنها زندانیان اند ستاره شناسان بزرگ! و من در شب در این کشتزارِ وحشت تنها وقتی با مدادِ اتود زندانی را تصویر می کنم می شکند! در شکستن راهی ست اگر چه گردباد، پاهایش باشد و خاک را بدل کند به شهادت نامه ای... فقط کمی زمان لازم است به اندازه یک بوسه در آزادیِ مشروط، به اندازه ی یک ذات الریه ی حاد! آن گاه می توان یک نفس یک به یک نام تمام جانورانِ بی نام را جفت جفت به آواز بخوانیم، یا از تراکمِ سبک سری در سرگیجه ی ژست ها انسان را تنها وظیفه این باشد که فریادی بزند! و دستانش را بگشاید این درهای دسیسه را که دست های گشاده مرده ای دارند در راه... و اگر در مرگ خستگی نباشد در پیش چگونه باید زیست؟! ما را! ما را که چونان اشباعِ پرده های کرکره بسته در پس و پیشیم... شبیه اصرار برهوت به دیدن به دیدارِ آنان که جایی برای رفتن نمی یابند از آن گذرگاه نور که می گذرند فریبنده چشم ها ستاره ها... ستاره شناسان... #امین_رحمتی @irn_femen