بهترین ها

🍀هر آدمی لازمه یک «جان پناه» داشته باشه! آدمهای کوه می‌دانند جان پناه یعنی چه ! من با این کلمه خیلی حالم خوب می‌شود. فکر کن پناه جانت باشد. کوه هم باشد . صخره هم ، سرما و گرما هم و خطر سقوط؛ و آنوقت یک جایی باشد که جانت را پناه است ! جایی که گرم است. سرد است. پناه است و امن ! و این مهمتر از همه است. امن ! جان پناه خیلی پناه تر از پناهگاه است. خیلی امن تر ! می‌دانید. من تا حالا جان پناه نرفته ام. ولی وقتی گفتند برویم سبلان جان پناه می مانیم تا تیم حرفه ای بروند صعود ، حال جانم خیلی پناه شد . آدم توی صعودهای زندگی ، جان‌پناه داشته باشد ، تا خود آسمان هم بالا می‌رود. عشق جان پناه ترین هاست..و بعضی آدم‌ها ؛گاهی حتی عطر شان ، خیالشان ، اسم شان ... دلتنگ مادر که می شدیم «صندوق لباسش» ، پناه مان بود ...جان پناه مان بود ! جان پناه مان ! هر آدمی یک جان پناه ، باید داشته باشد. برای خنده هایش، گریه هایش، سکوتش، برای ناگفته هایش، برای زیست کردن ، برای نفس تازه کردن ، برای نفسش ...!جان پناه مثل  آغوش باید باشد : امن و امان ترین ... دارید جان پناه ؟ جان پناه خودتان هستید؟! محبوبه احمدی

میدونم موندنم همیشگی نیست دوروزی بیش زمونه زندگی نیست چه خوبه وقتی نیستی نام خوب از تو بمونه #مهستی

به قول عباس کیارستمی: چه خوب است پیدا کردن کسی که زورش به بی حوصلگی ما برسد ...

طرهٔ بی‌قرار تو برده ز من قرار من #محسن_چاوشی

دل کندن ازت خیلی دل میخواد…! تو که قلبمی کی میتونه جاتو واسم بگیره؟؟

زندگی همینه که هست اگه سخت بگیری اونم بهت سخت میگذرونه. این ماییم که بهش ارزش میدیم. با همه‌ی کمبودهایی که این دنیا داره... زیبایی‌های خودش رو هم داره. نباید از زندگی زیاد انتظار داشته باشیم. نمیشه باهاش جنگید بهتر اینه که نیمه‌ی پر لیوان رو ببینیم #ژان_تولی ❤️✌️❤️

آرزوی این روزها  آسمانی پر ابر ابرهایی پرخروش و خروشی پر باران تا بِبَرد هرچه غبار است و سیاهی ، از آسمان شهر و آسمان دل‌هامان

داداش این حالتو خریدارم...

بعد از آن دیوانگی ها ای دریغ باورم ناید که عاشق گشته ام گوئیا «او» مرده در من کاینچنین خسته و خاموش و باطل گشته ام   هر دم از آئینه می پرسم ملول چیستم دیگر، بچشمت چیستم؟ لیک در آئینه می بینم که، وای سایه ای هم زانچه بودم نیستم   همچو آن رقاصه هندو به ناز پای می کوبم ولی بر گور خویش وه که با صد حسرت این ویرانه را روشنی بخشیده ام از نور خویش   ره نمی جویم بسوی شهر روز بی گمان در قعر گوری خفته ام گوهری دارم ولی آنرا ز بیم در دل مرداب ها بنهفته ام   می روم … اما نمی پرسم ز خویش ره کجا… ؟ منزل کجا… ؟ مقصود چیست؟ بوسه می بخشم ولی خود غافلم کاین دل دیوانه را معبود کیست   «او» چو در من مرد، ناگه هر چه بود در نگاهم حالتی دیگر گرفت گوئیا شب با دو دست سرد خویش روح بی تاب مرا در بر گرفت   آه… آری… این منم… اما چه سود «او» که در من بود دیگر نیست، نیست می خروشم زیر لب دیوانه وار «او» که در من بود آخر کیست، کیست؟ #فروغ_فرخزاد 🎙آرام