آبانـــــــــ 🍃

میخوام سعادت‌آبادو بذارم پس‌زمینه و نرم‌نرم کارای تولد این بچه رو کنم.

شب به‌خیر.

این بیماری به این دلیل به روان آسیب می‌رساند که روان از دست دادن آن را خوش ندارد: افسرده کسی است که اطمینان دارد همه چیز را از دست داده است؛ جز افسردگیِ خویش که به شدت به آن وابسته است. این بیماریِ کسی است که رنجیده از آن که نمی‌تواند همه چیز باشد، با لجبازیِ کودکانه، انتخاب می‌کند هیچ‌چیز نباشد و از دنیا فقط آنچه را که به وی شبیه است می‌خواهد: دلتنگی و باران را. من از این بیماری عبور کردم، بانو. درست نمی‌دانم چگونه؛ اما مرا ترک کرد. و اگر هنوز از آسمان‌های ابری لذت می‌برم به گونه‌ای آسوده‌تر است: دوستشان دارم چون هستند و نه چون مهر تأییدی خواهند بود بر فاجعه‌ای که در درون من می‌گذرد. نهایتا حتی در حالات شدید افسردگی هم نمی‌دانستم که جز دوست‌داشتن، با زندگی چه می‌توان کرد. #بوبن

این بیماری به این دلیل به روان آسیب می‌رساند که روان از دست دادن آن را خوش ندارد: افسرده کسی است که اطمینان دارد همه چیز را از دست داده است؛ جز افسردگیِ خویش که به شدت به آن وابسته است. این بیماریِ کسی است که رنجیده از آن که نمی‌تواند همه چیز باشد، با لجبازیِ کودکانه، انتخاب می‌کند هیچ‌چیز نباشد و از دنیا فقط آنچه را که به وی شبیه است می‌خواهد: دلتنگی و باران را. من از این بیماری عبور کردم، بانو. درست نمی‌دانم چگونه؛ اما مرا ترک کرد. و اگر هنوز از آسمان‌های ابری لذت می‌برم به گونه‌ای آسوده‌تر است: دوستشان دارم چون هستند و نه چون مهر تأییدی خواهند بود بر فاجعه‌ای که در درون من می‌گذرد. نهایتا حتی در حالات شدید افسردگی هم نمی‌دانستم که جز دوست‌داشتن، با زندگی چه می‌توان کرد. #بوبن

این بیماری به این دلیل به روان آسیب می‌رساند که روان از دست دادن آن را خوش ندارد: افسرده کسی است که اطمینان دارد همه چیز را از دست داده است؛ جز افسردگیِ خویش که به شدت به آن وابسته است. این بیماریِ کسی است که رنجیده از آن که نمی‌تواند همه چیز باشد، با لجبازیِ کودکانه، انتخاب می‌کند هیچ‌چیز نباشد و از دنیا فقط آنچه را که به وی شبیه است می‌خواهد: دلتنگی و باران را. من از این بیماری عبور کردم، بانو. درست نمی‌دانم چگونه؛ اما مرا ترک کرد. و اگر هنوز از آسمان‌های ابری لذت می‌برم به گونه‌ای آسوده‌تر است: دوستشان دارم چون هستند و نه چون مهر تأییدی خواهند بود بر فاجعه‌ای که در درون من می‌گذرد. نهایتا حتی در حالات شدید افسردگی هم نمی‌دانستم که جز دوست‌داشتن، با زندگی چه می‌توان کرد.

این بیماری به این دلیل به روان آسیب می‌رساند که روان از دست دادن آن را خوش ندارد: افسرده کسی است که اطمینان دارد همه چیز را از دست داده است؛ جز افسردگیِ خویش که به شدت به آن وابسته است. این بیماریِ کسی است که رنجیده از آن که نمی‌تواند همه چیز باشد، با لجبازیِ کودکانه، انتخاب می‌کند هیچ‌چیز نباشد و از دنیا فقط آنچه را که به وی شبیه است می‌خواهد: دلتنگی و باران را. من از این بیماری عبور کردم، بانو. درست نمی‌دانم چگونه؛ اما مرا ترک کرد. و اگر هنوز از آسمان‌های ابری لذت می‌برم به گونه‌ای آسوده‌تر است: دوستشان دارم چون هستند و نه چون مهر تأییدی خواهند بود بر فاجعه‌ای که در درون من می‌گذرد. نهایتا حتی در حالات شدید افسردگی هم نمی‌دانستم که جز دوست‌داشتن، با زندگی چه می‌توان کرد.

ببخشید آقای بوبن. این چی بود بین شما و متنی متعلق به شما گذاشتم؟

آها. امروز یه قصه نوشتم درباره‌ی آدمی که صبح بیدار میشه و رئیسش بهش میگه دیگه نمیخوام اینجا کار کنی. پارتنرش زنگ میزنه و میگه رابطه‌شون تموم شده. دوستاش توی همه‌ی شبکه‌های اجتماعی بلاکش میکنن. صاحبخونه کلیدو میگیره و یه چمدون تحویلش میده. چمدونو ورمیداره میره یه مقصد ناکجا. میشینه روی یه نیمکت. اسمشو گذاشتم «انگار میخوای بدون اینکه مادرت بفهمه بمیری.»

حالا که حرف آقای بوبن شد، یک متن دیگه ازش بذارم و بخوابم.

یه جمله‌ای داره آقای بوبن، میگه «بدیِ تلویزیون توو خودِ تلویزیون نیست، توی دنیاست.»