ﺩﺭ اﺳﺎﺭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮓ

♦️مرگ جامعه‌ی ایران؟! ✍️ حسن محدثی‌ی گیلوایی ۲۲ تیر ۱۴۰۳ برخی اهل نظر در این روزها از مرگ جامعه‌ی ایران سخن می‌گویند. البته تمثیل مرگ جامعه، تمثیلی ارگانیسیستی است. اساسا تشبیه جامعه به ارگانیسم، گم‌راه کننده‌ است. اما صرف نظر از این، به‌عنوان یک محقق جامعه‌شناسی که به اشکال مختلف و در حوزه‌های مختلف اجتماعی به مطالعه‌ی جامعه‌ی ایران به‌نحو تجربی پرداخته است، عرض می‌کنم که هیچ وقت جامعه‌ی ایران این همه پویا و این همه در حال تحول نبوده است. با کمال احترام به این بزرگ‌واران، عرض می‌کنم شاید نظرورزی از روی مبل (یعنی نظرورزی بدون کار تجربی)، منجر به طرح چنین ایده‌هایی بشود. ضمن احترام به صاحب‌نظران ارج‌مند آقایان دکتر داروین صبوری و استاد عزیز علی‌نجات غلامی، عرض می‌کنم که جامعه‌ی ما در حال سپری کردن نقطه‌ی عطفی در تاریخ خود است. در لینک‌های زیر می‌‌توانید مطالب این بزرگ‌واران را بشنوید و بخوانید: 🔻نوشته‌ی علی‌نجات غلامی:

🔻سخنان دکتر داروین صبوری با عنوان "مرگ جامعه‌ی ایرانی":

#ایران #تمثیل…

⚫️ روضه ای یک کلمه ای: ایران گریه می کنم پای روضه ای یک کلمه ای: ایران زیر عَلَم بی کسی اش سینه می زنم، مویه می کنم برای دو شهید گمنامِ بی نشان: «مروّت» و «مدارا». حافظ ایستاده بر مزارشان می گرید و می گوید: این دو‌ شهید، کشتگان همین مردمانند. آسایش دو گیتی نصیبتان نمی شود که عقوبتِ کشتنِ این دو عزیز، هم دنیایتان را دوزخ می کند و هم عُقبایتان. مردم اما حافظ را نمی شنوند. بازار هیاهو و غوغا و خشم و خشونت چنان پر ازدحام است که صدای حافظ به گوش کسی نمی رسد. مولانا زمین را نشانم می دهد و می گوید: ببین، خون را به خاک ببین. تقدیر این سرزمین را ببین. خون به خون شستن محال آمد محال. این مردمان شوربختند، می دانی چرا؟ چون قرن هاست شوری خون به کامشان خوش آمده است. هر کس با هر چه که دارد خون دیگری را می ریزد. دست بر زخم هایم می گذارم، جانم مجروح است، چقدر تیر در تنم است، چقدر تیغ بر روحم کشیده اند، قدم از قدم خون از روانم می چکد. شمع کوچکی در دستم است، کوچه به کوچه شام غریبان «انسان» را گریه می کنم، هر کس که می رسد شمع کوچکم را خاموش می کند. یتیمانی دارم، بی پناه، که به زنجیرند، به اسارت می برندشان. نوزاد شیرخواره…

🔲⭕️خانم/آقا! قیمت شما چند است؟ آیا عاشورا و کربلا برای انسان غیرمذهبی و مذهبی جهان معاصر حرفی برای گفتن دارد؟ با الهام از کتاب دکتر سِوند برینکمن، استاد روانشناسی دانشگاه آلبورگ دانمارک به نام ده ایده کهن برای زندگی در جهانی نو

ما حقیقتاً چه می‌دانیم؟ گفتگوی نیما اورازانی با محمدمهدی اردبیلی پنجشنبه ۲۱ تیرماه ۱۴۰۳، ساعت ۲۰ لینک ورود به جلسه در گوگل‌میت: soo.is/r7zkF

🌗پزشکیان رییس جمهور شد، ولی برای من جشنی در کار نیست. من به پزشکیان رای دادم و برای رای آوری اش تلاش کردم. اما شادی نمی کنم. من از همین لحظه، در کنار اکثریت معترضی که رای ندادند و یا خار در چشم و استخوان در گلو پای صندوق های رای رفتند و رای دادند قرار می گیرم. حال منتظر می مانیم تا ببینیم آقای پزشکیان چه می کند. روز شادی ما، روز شادی تمام رنجدیدگان و آسیب دیدگان سالهای اخیر است. ما روزی شادی خواهیم کرد که مادر مهساها و نیکاها شاد شوند، دانشجویان اخراجی که زندگیشان برباد رفت شاد شوند. روزی که کرامت مستضعفان حفظ شود. البته مردم ایران، پر توقع نیستند، همین که نشانه های مهربانی و انصاف و حق طلبی ببینند، همراه می شوند. ما در کنار معترضان منتظر می مانیم. امید دارم پزشکیان کاری کند که معترضان هم همراه شوند. کار سختی نیست، شجاعت و صداقت می خواهد.