به سوی آرامش

بارون تابستون و آواز جیرجیرک‌ها😍

🔸دورۀ فکرورزی نوجوانان تابستان ۱۴۰۳ 🔸جدول زمانی کلاس‌ها │▫️یکشنبه‌ها: │۱۸-۲۰: آشنایی با شاهنامه با مرجان فولادوند │▫️سه‌شنبه‌ها: │۱۶-۱۸: نویسندگی خلاق با احمد اکبرپور │۱۸-۲۰: تماشا و تحلیل فیلم با آسیه مزینانی │▫️چهارشنبه‌ها: │۱۶-۱۸: تاریخ و تکامل حیات با عرفان خسروی │۱۸-۲۰: نجوم مقدماتی با سارا توده زارع 🔸ثبت‌نام این دوره به‌زودی آغاز می‌شود. 🔸کانال تلگرام اختصاصی این دوره: @tardidschool_children @tardidschool

سرنوشت را باید از سرْ نوشت شاید این‌بار کمی بهتر نوشت عاشقی را غرق در باور نوشت غصه‌ها را قصه‌ای دیگر نوشت @Tafakkor

فقط می‌خواهم بدانم چگونه است که انبوهی از انسانها، روستاها، شهرها و ملتها، زیر بار فشار و ظلم جبّاری، عذاب می‌کشندکه جز قدرتی که خود مردم به او داده‌اند، قدرت دیگری ندارد! جبّاری که قادر است فقط تا آن حد به آنان آسیب برساند که تاب تحملش را دارند، ظالمی که به دلیل تحمل مردم و بی رغبتی آنان به مخالفت، از این امکان برخوردار می گردد که هر آسیبی به ایشان برساند و هر ستمی که دلش بخواهد بر آنان روا دارد. بدون شک این وضعیت حیرت آور است! با این حال آنقدر عمومیت دارد که انسان باید وقتی به میلیونها نفری که در بدبختی و فلاکت و زیر یوغ اسارت یک فرد زندگی می‌کنند می‌نگرد، بیشتر متاثر شود تا متحیر…و این انقیاد همه گیر، ظاهرا به جای آنکه حاصل ترس باشد، ناشی از توافق است. آیا می‌توانیم اطاعت از چنین حاکمی را ترس بنامیم؟ اگر صد یا هزار نفر جاه طلبی و بوالهوسی‌های یک ظالم را تحمل می‌کنند، آیا بهتر نیست به جای آنکه بگوییم فرمانبرداران، ترسو و بی جُربزه‌اند بگوییم که انگیزه یا تمایلی به قیام علیه او ندارند و این، خود، دال بر ترس نیست بلکه نشانه بی‌تفاوتی است؟ وقتی هزاران و میلیونها نفر و هزاران شهر قادر نیستند در برابر سلطه یک نفر از خود دفاع کنند، نمی‌توان ترس را عامل دخیل دانست، زیرا ترس نمی‌تواند تا این اندازه عمیق و همه گیر باشد. پس این چه ضعفی است که نه می‌توان آن را ترس نامید و نه حتی واژه‌ای مناسب برای آن یافت؟ حتی حیوانات نیز غریزه‌ای فطری برای آزاد بودن از خود بروز می‌دهند. پس چه عاملی انسان را، این تنها مخلوقی که واقعا برای آزاد زیستن زاده می‌شود، تا این اندازه از فطرت خود دور کرده است. چگونه انسان حافظه نخستین خود را از دست داده و میل بازگشت به شرایط اولیه را فراموش کرده است؟ برای غلبه بر جبّار، نیازی به جنگ نیست، چرا که اگر همه‌ی مردم از توافق خود منصرف شوند، جبّار خود به خود ساقط می‌گردد. لازم نیست فرمانروای مستبد را به زور عقب برانیم، کافی است او را از تکیه گاه‌های مالی، محروم و اهرم‌های قدرت را از او سلب کنیم. هر قدر توده ها بیشتر تسلیم و مطیع شوند، ستمگران مستبد قدرت بیشتری کسب می‌کنند. اما اگر مردم دست کم از اطاعت روی گردان شوند جبّاران به هیچ، مبدّل می‌گردند. رساله درباره بردگی اختیاری اتین دولا بوئتی @Tafakkor

سرنوشت را باید از سرْ نوشت شاید این‌بار کمی بهتر نوشت عاشقی را غرق در باور نوشت غصه‌ها را قصه‌ای دیگر نوشت @Tafakkor

رای دادن در این مملکت بیشتر از اینکه یک امر سیاسی باشه به یک امر اخلاقی تبدیل شده. حکومت هم صندوق رای را به جای تداوم جمهور مردم تبدیل به ابزاری برای تائید خودش کرده. اگر کسی به این نتیجه رسید که رای بدهد شاید برای این باشه که یک کورسوی امیدی به حفظ وضع موجود و جلوگیری از انسداد کامل و خریدن زمان برای بهبود وضعیت سیاسی کشور در آینده داره. اگر هم کسی به این نتیجه رسید که رای ندهد و به این شیوه حکم‌رانی اعتراض کنه، اون هم تصمیم صواب گرفته. اما این حجم از عصبیت و بد اخلاقی بخاطر رای دادن یا ندادن را واقعا بر نمی‌تابم. من هنوز هم به سرانجام این کشور خوش‌بین هستم. خیلی‌ از ما می‌توانستیم برویم یه گوشه‌‌ای از دنیا تو ساحل نجات بنشینیم و راحت زندگی کنیم اما به قول مهران مدیری تو فیلم پل چوبی، رفتن دلیل نمی‌خواهد، باید برای موندن دلیل بیاوری. اما خیلی‌ها موندند تا پیکر نیمه‌جان و تازیانه خورده این کشور را دوباره بسازند، برای ما ساختن این مملکت مهمترین اولویت و ماموریت تمام زندگیه. ما موندیم تا بگیم گرد و غبار سُم اسبان لشگر عرب و چنگیز و محمود افغان خوابید، پیِ سُم اسبان این جماعت هم بریده خواهد شد و نام ایران بار دیگر سربلند و جاودان خواهد ماند.این هم دلیل. این رأی به نظام نیست. رأی اعتراضی است به ظلم حاکم @Tafakkor