Psychiatrist

یه استاد داشتیم که میگفت فوتبال هر کشور بُرشی از واقعیت های جامعه اش هست. شما فقط حجم‌ فساد رو تو یه باشگاه فوتبال رو ببین. تازه تیمه نه قهرمان شده، نه جامی گرفته، نه سقوط کرده، نه هیچی. اون وسطا بوده و خنثی. الکی فقط یه سفره انداختن دور هم خوردن و بُردن و چاپیدن. بعد شما باور میکنی که فقط یه تیمه؟ فقط فوتباله؟ نه آقاجان! شما این لحاف رو از هر طرف بکشی، هزار جاش پاره میشه. مرتضی عباد

زاغ صابون‌خور کجا لایق بوَد تیهو خورَد؟ یا چگونه‌ اوج گیرد بر سِتیغ قاف‌ها آن‌که کرده عمر خود را صرف دلّالیّ کود دارد انصافاً کجا دقت چنان صرّاف‌ها؟ «هر کسی را بهر کاری ساختند» اما دریغ... شد وطن ویران دگر از این غلط‌ها ، گاف‌ها «کار هر بُز نیست خرمن‌کوفتن»، داده چه‌کس اختیار مملکت را دست "قالی‌باف‌ها"! سنگ‌ها را بسته، سگ‌ها را رها فرموده‌اید! ای خداوندان قدرت ، های! بی‌انصاف‌ها

عنبر

برای بدبخت‌تر نشدن ✍ رحیم قمیشی می‌گویند برای بدبخت‌تر نشدن، برای بحرانی‌تر نشدن شرایط، برای ذره‌ای اکسیژن، و "خفه نشدن" به فلانی رای بدهید. او نمی‌گذارد وضع از این که هست بدتر شود. من به این نظریه احترام می‌گذارم، اما آن را ویژۀ آدم‌های ناامید، خسته، از پا افتاده و ضعیف می‌دانم. من به آینده امیدوارم. من به توانایی خودم و اکثر مردم کشورم برای ایجاد تغییر باور دارم. مگر ممکن است مقاومت ثمری نداشته باشد!؟ وقتی گزینه مناسبی بین داوطلبان پیدا نمی‌کنی، رأی ندادن یک کنش مسئولانه و بسیار موثر است. اگر کاندیدایی که کاملا قبولش دارید بین داوطلبان است، باید رأی بدهید، اما لطفا آسمان و ریسمان را به هم نبافید که رأی ندادن یعنی توهم، یعنی زیاده‌خواهی، یعنی استقبال از بحران، یعنی بی‌تفاوتی! چه کسی گفته رأی ندادن یعنی انفعال. باز نکردن مغازه در یک روز خاص نرفتن سر کار در فرصتی مناسب نیاوردن خودرو به بیرون در یک هماهنگی سکوت در یک راهپیمایی بزرگ اثراتش بسیار بیشتر از جنجال یا ده‌ها تحرک ولو اعتراضی بی‌سرانجام است. نداشتن اکت سیاسی در یک برهه، عین عقلانیت است، که برخی سطحی‌نگرها و یا از پا افتاده‌ها درکش نمی‌کنند. اینکه طالبان در افغانستان موفق شده ارزش پول ملی آنجا را حفظ کرده، آن را ارتقا دهد، و ما امیدمان به ریاست جمهوری است که تنها قول بدهد تورم را همین حد سی چهل درصد سالیانه نگهدارد، شرم آور نیست!؟ ما را چه شده؟ به چه سطح نازلی از اراده و امید رسیده‌ایم که آرزوی ما این شده وضع باز هم بدتر نشود جلیلی روابط خارجی را خرابتر نکند! تحریم بیشتر نشود گداتر نشویم دزدی‌ها کمی کمتر شود گشت‌ها بگیرند، اما در خیابان نزنند! زندان‌ها کمی استانداردتر شوند. روشنفکرها و آزاده‌ها را بگیرند، فقط کمتر... یک بار دیگر برگردیم به خودمان نگاه کنیم در خواب می‌دیدیم به این درجه از تنزل برسیم؟ آینه‌ای جلوی خودمان بگذاریم ما چنین می‌خواستیم!؟ متاسفانه خیلی‌ها رسیده‌اند... آرام آرام آنقدری که خودشان هم متوجه نشده‌اند شاید وضع بدتر نشود شاید بدبخت‌تر نشویم...

مهدی خداپرست بنا نبود از اول به نام دین بخورند بنا نبود که این‌قدر نقطه‌چین! بخورند پسر بزرگ نکردم که با رفیقانش هزار مرتبه شلّاق در اِوین بخورند بنا نبود که از ؛پول‌های  بیت‌ المال فقط به لطف دوتا "داغ‌ِ برجبین" بخورند نمی‌رود ز گلو  خشک ، لقمه‌های حرام نیاز هست که با آب و کافِئین بخورند! گزیده روسیه سوراخ هایشان را کم؟ چقدر پا و کلک باید از پوتین بخورند؟ کسی نمانده نخورده "رکب" همه خوردند اگر که سیر نخوردند از آن ، از این بخورند   عجیب هست برایم که میوه‌های بهشت میان این همه دین قشرِ مسلمین بخورند!؟ وطن که روی هوا رفته ، بانیانش کاش خدا کندکه همین روزها…زمین بخورند..

این 40 دقیقه واقعا ارزش شنیدن دارد. یکی از اثرگذارترین مطالبی است که تابحال دیده ام: فکر کردن کافی نیست-Think Again- علی بندری-Bplus

بیژن اشتری ‍ من شوخی یا جدی، همیشه اعتقاد داشته‌ام مردی که کیسه پلاستیکی در دست دارد اهلی‌ترین و بی‌خطرترین موجود دنیاست. هر موقع از مغازه‌ای بیرون می‌آیم با کیسه حاوی خریدهای روزانه در دستم، همیشه به یاد این مرد چینی کیسه به دست می‌افتم. مرد" کیسه پلاستیکی به دست" اصولا جز خانواده‌اش به چیز دیگری فکر نمی‌کند. انسانی است از طبقه زیر متوسط و چه بسا فقیر که احتمالا هیچ کاری با سیاست ندارد زیرا تنها هدفش معیشت روزانه و پر کردن شکم گرسنه‌ی خودش و خانواده‌اش است. اما اینجا در میدان تیانانمن پکن در سی و پنج سال پیش، در روز چهارم ژوئن، مرد آرام کیسه به دست یک بار برای همیشه قید بی‌طرفی و بی‌عملی همیشگی‌اش را زد و با شجاعت هر چه تمام در برابر قدرت عریان دیکتاتوری حاکم ایستاد. این تصویری نمادین از به جان آمدن یک شهروند معمولی تحت یک حکومت استبدادی و به پا خاستن تمام قد او در برابر قدرت سخت دیکتاتوری است.شجاعتی بی حد و مرز، و نمادی از همه شورشیان گمنام در جای جای جهان بی ترحم مستبدان.در آن یکی دو روز ارتش چین کمونیست بیش از سه هزار آزادیخواه چینی را قتل عام کرد.موقعی که یک جنبش بیشترین نیروی خود را از قدرت اخلاقی‌اش می‌گیرد و نه از قدرت سیاسی، کار برای سرکوب کردن چنین جنبشی بسیار دشوار، و چه بسا ناممکن، می‌شود...