آموزش و اندیشه‌‌

📍یک جامعه ۱۵ میلیونیِ بی‌نماینده ✍ مرتضی نظری یک جامعه آماری حدودا ۱۵ میلیون نفری شامل نوجوانان مدرسه و جوانان دانشجو نتوانستند با ادبیات و سبک نامزدهای ریاست جمهوری ارتباط معناداری پیدا کنند. این ️جمعیت بزرگ در مناظره‌ها بدون نماینده بود. نه با سخنرانی های نامزدها و نه با میزگردهای مشاوران نامزدها نتوانست احساس نزدیکی و هم‌دمایی کند. اوج نزدیک شدن نامزدهای ریاست جمهوری به مرزهای سبک زندگی این جامعه، جملات سلبی و نقادانه پورمحمدی و پزشکیان بود علیه گشت ارشاد، طرح نور و برخوردهای سرهنگی با مقوله‌های فرهنگی. اما جای ایده و برنامه روشن و ایجابی که بتواند این نسل که عموماً رأی ندهندگان یا مرددها هستند را متقاعد کند، خالی بود. نمی دانم این ادعا، در روزهای باقیمانده تا انتخاب رئیس جمهور چهاردهم درست هست یا نه اما نامزدها به مهم‌ترین ویژگی این نسل که زندگی در عصر دیجیتال هست حتی نزدیک هم نشدند و با کلی گویی از آن گذشتند. اگر تمام مناظره ها و حواشی انتخابات را از زاویه دید ۱۷ تا ۲۵ ساله‌ها نگاه کنید در‌ می‌یابید که نامزدها درگیر مشغله‌های ذهنی نسل خودشان بودند و انگار که جامعه، همان جامعه زمان خاتمی و احمدی نژاد و حتی روحانی است. ▫️شاید مشغله‌های ذهنی مردانِ دهه چهل و پنجاهیِ انتخابات ریاست جمهوری این مجال را از آن‌ها گرفت که؛ _نسل ۱۷ تا ۲۵ ساله‌ها از خاطرات پراستناد و پرتکرار ۲۰ سال قبل ذهنیتی ندارند. _ با زبان انگلیسی عجین‌تر هستند و خیلی از عربی سردرنمی‌آورند. _ والدین‌شان بله ولی خودشان از خاتمی خاطره‌ای ندارند چون هنوز به دنیا نیامده بودند و از احمدی نژاد هم خیلی چیزی به یاد ندارد مگر در حد کلیپ‌های طنز اینستاگرام. _ رک گو هستند، با رسمیت و فکر کردن در چارچوب‌های رسمی خیلی میانه ای ندارند. _ ۹۷ درصد دانش‌آموزان ۱۵ تا ۱۷ ساله به گوشی موبایل دسترسی دارند و سرگرمی ۹۵ درصد آن‌ها گیم‌ و فیلم‌ در پلتفرم‌های خارجی است. _ سرعتی هستند و به راحتی نظر و احساس خود را ابراز می‌کنند و برای ماندن ابهام دارد. ◻️نتیجه: دوران شور انتخاباتی ستادها و حامیان ایشان تمام می‌شود و موعد برنامه‌ریزی و پاسخگویی به نیازهای نوظهور این نسل مطالبه‌گر از راه می‌رسد. منهای لحن چاله‌میدانی و سبک عصبی و زننده کاندیدای پوششی که از توجه همقطاران اصولگرای خود هم محروم ماند، یک فرصت دیگر باقی مانده تا درک واقعی‌تری از جامعه مورد روایت این یادداشت. ▫️به نظر می‌رسد هر دو طیف اصلاح طلب و اصولگرا باید شفاف‌تر نسبت خود را با تغییر بسیار محسوس نیازهای نسل نو مشخص کنند تا بتوانند بمانند. این نسل، نسل بایدهای بزرگسالانه نیست، نسل شایدهای مطالبه‌گرانه‌ایست که نتایج دور اول انتخابات ۸ تیر نشان داده نتوانسته روایت خود را در نسل سیاسیون دهه سی و چهل پیدا کند. اگرچه بین زیست‌جهانِ پزشکیان و جلیلی تفاوت و تمایز بسیار زیاد است اما این پرسش و شايد هشدار پابرجاست که برای این جامعه بزرگ و پرشور و مستعد جوان کدام تفکر و با چه درکی از این نسل می‌خواهد دست به طراحی بزند؟ پزشکیان با نگاه تعاملی یا جلیلی با طرز فکر کنترلی؟ لینک 👈 عصر ایران 🌏 تربیت و توسعه | جوانان ایران @IranHumanDevelopment2

#سومین_سالگرد_درگذشت_زنده_یاد_مهدی_بهلولی #گاهنامه_فرهیزش، شماره چهارده، بهار 1403 فرهیختگی چیست؟ استیو دنینگ،2011 برگردان : مهدی بهلولی، روزنامه همدلی،21 فروردین 95 گفتن ندارد که همه ی کتابخانه ها،ویژه ی پاسخ به این پرسش اند. تا همین چند سال پیش،هیچ کس تصور نمی کرد که فرهیختگی با هنر شگفت پاسخ های پیش بینی پذیر دادن به آزمون های استاندارد،پیوندی داشته باشد. در نوشته ی تازه ای گفته بودم که فرهیخته بودن(به عنوان یک پاسخ کوتاه) دربرگیرنده ی : توانایی نمود یافته در به دقت گوش دادن،در سنجشگرانه اندیشیدن،در وارسی باریک بینانه ی واقعیت ها،در تحلیل گرانه اندیشیدن،در آفرینشگرانه خیال ورزیدن،در بیان کردن شفاف پرسش های گیرا،در جست و جوی دیدگاه های جانشین،در پایداری در کنج کاوی اندیشگی،و در گفتن و نوشتن اقناع کننده، می باشد. اگر به اینها،آشنایی با گنجینه های تاریخ،ادبیات،تئاتر،موسیقی،رقص،و هنرهایی که از تمدن های پیشین به ما رسیده است را نیز بیفزاییم به معنای فرهیخته بودن،نزدیک شده ایم. چه تعریف های دیگری وجود دارد؟ اگر ما این پرسش را به گوگل بدهیم یکی از نخستین پاسخ هایی که بالا می آید پاسخ خواندنی الفی کوهن است : "هیچ کس نباید،بی آنکه همسر مرا دیده باشد،درباره ی معنای فرهیختگی یا درست آموزش دیدگی سخنی بگوید... امروزه او یک پزشک شاغل است- و خیلی هم ممتاز در آن کار،از بازخورد بیماران و همکارانش می گویم. اما اگر شما از او بپرسید هفت هشت تا می شود چند، دست و پایش را گم می کند به این خاطر که او هرگز جدول ضرب را یاد نگرفته. خیلی چیزها را هم درباره ی دستور زبان("مرا و او را امروز در خانه اش استقبال شدیم" کمابیش عادی است) و ادبیات ("فالکنر کیه؟") فراموش کرده است. پس از 12 سال،هم تیزی ذهن او و هم چیزهای زیادی که نمی داند،برای من عادی شده است." من همسر کوهن را ندیده ام. او یک عضو کاملا موفق جامعه است بدون توانایی به کارگیری درست زبان انگلیسی یا این که حتی بتواند یک حساب ساده را انجام دهد. الفی کوهن ادامه می دهد : "بجای کوشش برای تعریف معنای فرهیختگی یا درست آموزش دیدگی،ما باید از «هدف های آموزش و پرورش» بپرسیم." کوهن،ضمن کنار نهادن چند تعریف آشکارا به دردنخور،همانند "این که شخص از یک مدرسه خوب آمده باشد" یا "داشتن نمره های خوب آزمونی" یا "به یادسپاری حقایق دسته بندی شده" یا "گذراندن عمر در کلاس درس" چند تعریف زیر را پیشنهاد می دهد : 1. پرورش هوش،که قاعدتا توانمندی های زبانی،ریاضی و تحلیلی را دربرمی گیرد. 2. تولید افراد توانا،دلسوز،مهربان،و دوست داشتنی. 3. پدید آوردن و حفظ جامعه مردم سالار 4. سرمایه گذاری در تولید کارگران آینده برای نیروی کار و در نهایت منافع جمعی. با سنج 1 ،خانم کوهن در آموزش دیدگی و فرهیختگی رد می شود اما شاید با هر سه سنج دیگر،قبول شود. تعریف مقدماتی خود من،بیشتر با تعریف 1 ، یعنی جنبه های اندیشگی تعریف فرهیختگی،همسو می شود و به دلسوزی،مهربانی،و دوست داشتنی بودن تعریف 2 وزن کمتری می دهد. این خودش یک بی توجهی است. من موافقم که افزودن "نشان دادن همدلی" به تعریفم،کار درستی است. اما از افزودن ویژگی تعریف 4 : "تولید کارگران آینده برای نیروی کار" بیزارم چرا که ما به راستی از آنچه که نیروی کار آینده به آن نیاز خواهد داشت،آگاهی نداریم. 15 سال پیش،بخش بزرگی از پیشه های امروز،وجود نداشتند و ما تنها می توانیم حدس بزنیم که این آهنگ کهنه شدگی،افزون خواهد شد. https://s8.uupload.ir/files/img_20240604_095739_132_dma.jpg همه این برگردان را می‌توانید در اینجا بخوانید https://t.me/farhizesh_mag

💠 شکایت #وزارت_آموزش_و_پرورش از یک فعال صنفی و رسانه ای معلمان 🔹وزارت آموزش و پرورش از #نرگس_ملک_زاده معلم و فعال صنفی معلمان شکایت کرده است.در متن ابلاغیه "گزارش خلاف واقع و نشر اکاذیب" علت این شکایت بیان شده است . 📌لازم به ذکر است این فعال رسانه ای در تجمع حامیان دکتر #پزشکیان به نمایندگی از معلمان مطالبه گر و شاغل صحبت کرده است و از #تهدید، #احضار و #شکایت این دولت از معلمان گلایه کرده بود. #بدون_تعارف_با_آموزش_و_پرورش 🆔@bedonetarrof

هیچ می‌دانی چرا چون موج در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم؟ زان که بر این پرده ی تاریک این خاموشی نزدیک آنچه می‌خواهم نمی بینم وآنچه می‌بینم نمی‌خواهم شفیعی کدکنی #پانته_آ_اقبال‌زاده به یاد پانته‌آی عزیزمان و دردهای انسانی‌اش، پنجشنبه ۷ تیرماه، از ساعت ۴ تا ۶ بعدازظهر همگی گرد هم می‌آییم. حضور شما دوستان و یاران گرامی موجب آرامش دل بازماندگان خواهد بود. آدرس: شهرک غرب،بلوار شهید دادمان،ابتدای بلوار درختی،مرکز تجاری سپهر، تالار پذیرایی قصر سپهر، طبقه دوم https://www.instagram.com/p/C8fJAquy6tv/?igsh=MWp1Y21jNnQxenZtYQ==

برعکس خانه، فضایِ مدرسه اقتدارگرای پادگانی است/ آموزش‌وپرورش معلم‌ها را به‌حساب نمی‌آورد/ محروم شدن ۳۰۰ معلم از رتبه‌بندی به‌خاطر برخوردهای امنیتی گفت‌و‌گوی مظاهر گودرزی با محمدرضا نیک‌نژاد، خبرآنلاین، تیر 1403 حوادث سال ۱۴۰۱ مسائل دانش‌آموزان را سر زبان‌ها انداخت، نه این‌که تا قبل از آن کسی درباره این گروه از جامعه صحبت نمی‌کرد اما اگر هم صحبتی بود درباره کنکور، ضعف تحصیلی یا کتاب‌های درسی و مواردی از این دست بود، کمتر پیش می‌آمد دانش‌آموزان تا این حد وارد مسائل سیاسی اجتماعی شوند چه برسد به این‌که در این‌باره موقعیت کانونی پیدا کنند، به‌ویژه دختران دانش‌آموز که در یکی دو سال گذشته حسابی این نسل جدید یا همان اصطلاحاً نسل Z را مورد توجه کارشناسان قرار داده‌اند، طوری‌که در انتخابات پیش‌رو یکی از چالش‌های داوطلبان ریاست‌جمهوری پاسخ به نیازهای این گروه از جامعه است، گروهی که به‌واسطه شرایط سنی حق رای ندارند اما تفاوت روش زندگی آن‌ها با سیاست‌های رسمی سبب می‌شود از دایره توجه کاندیداها جا نمانند!حوادث سال ۱۴۰۱ مسائل دانش‌آموزان را سر زبان‌ها انداخت، نه این‌که تا قبل از آن کسی درباره این گروه از جامعه صحبت نمی‌کرد اما اگر هم صحبتی بود درباره کنکور، ضعف تحصیلی یا کتاب‌های درسی و مواردی از این دست بود، کمتر پیش می‌آمد دانش‌آموزان تا این حد وارد مسائل سیاسی اجتماعی شوند چه برسد به این‌که در این‌باره موقعیت کانونی پیدا کنند، به‌ویژه دختران دانش‌آموز که در یکی دو سال گذشته حسابی این نسل جدید یا همان اصطلاحاً نسل Z را مورد توجه کارشناسان قرار داده‌اند، طوری‌که در انتخابات پیش‌رو یکی از چالش‌های داوطلبان ریاست‌جمهوری پاسخ به نیازهای این گروه از جامعه است، گروهی که به‌واسطه شرایط سنی حق رای ندارند اما تفاوت روش زندگی آن‌ها با سیاست‌های رسمی سبب می‌شود از دایره توجه کاندیداها جا نمانند! در آستانه انتخابات ریاست جمهوری هستیم، به‌نظرتان دولت جدید و البته وزیر احتمالی جدید آموزش و پرورش چه چیزی را باید مورد توجه قرار دهد؟ آموزش و پرورش جزو نهادهایی است که همیشه باید به‌روز و پاسخگوی نسل‌های متفاوت باشد، نمی‌شود با ساختارهای گذشته امروز را مدیریت کرد درحالی‌که در دولت‌های مختلف این رویکرد تحولی خیلی دیده نشد، امروز با پیشرفت تکنولوژی آموزش‌های رسمی به چالش کشیده شده است و باید خودش را تغییر دهد، البته عقب افتادن آموزش‌های رسمی تنها مشکل ایران نیست و در سایر کشورها هم وجود دارد اما میزان این عقب افتادگی در کشورهای مختلف متفاوت است، با توجه به نگاه ایدئولوژیک در کشور ما که به آموزش و پرورش هم منتقل شده این عقب افتادن مقداری زیاد شده است، به‌نظرم رئیس جمهور آینده باید رویکرد تحولی در آموزش و پرورش را پیگیری کند. شما معتقدید امروز آموزش‌های رسمی در مدارس پاسخگوی نیازها و پرسش‌های دانش‌آموزان نیست؟ بله پاسخگو نیست، ببینید؛ یکی از مشکلات آموزش که از گذشته وجود داشت اما در دولت سیزدهم به اوج خود رسید شکاف عمیق میان دانش‌آموزان و مسئولان رده میانی و بالای وزارت آموزش و پرورش بود. دانش‌آموز امروز نگاه خودش را دارد که تا حد زیادی برگرفته از یک دیدگاه جهانی است، دانش‌آموزان به کمک اینترنت فضای مدرسه در جهان را می‌بینند، لذا در این شرایط باقی ماندن و اصرار بر نگرش‌های گذشته شکاف را افزایش می‌دهد و گریز از آموزش را بیشتر می‌کند. امروز دانش‌آموزان برای یاد گرفتن درس نمی‌خوانند، بلکه فقط درس می‌خوانند تا مثلاً با آن به موفقیتی احتمالی برسند، درسی که می‌خوانند زورکی است. این بچه‌ها پرورش یافته خانواده‌هایی هستند که با فضای جهانی آشنا هستند، امروز خانواده‌ها اصطلاحاً دموکرات‌تر با بچه‌ها رفتار می‌کنند و فضای بیشتری در اختیار آن‌ها قرار می‌دهند، اما برعکسِ خانه، فضایِ مدرسه اقتدارگرای سفت‌وسخت و پادگانی است، برای همین دانش‌آموز از مدرسه گریزان می‌شود. در حوزه دانش‌آموزی، آموزش عموماً یک مسیر آزار دهنده ناهموار شده است که همه برای طی کردن این مسیر فقط تحمل می‌کنند، برخی به نتایج آموزشی خوبی می‌رسند برخی هم نه، امروز برخی خانواده‌ها معتقدند اگر فرزندشان مهارت کسب کند خیلی بهتر است تا درس بخواند. در خصوص معلم‌ها چه‌طور، آیا وضعیت فعلی آموزش و پرورش جوابگوی نیازهای معلم‌ها است؟ این سوال سه بخش دارد، یکی بخش اقتصادی و صنفی، دیگری بخش منزلت و جایگاه معلم‌ها. درخصوص منزلت معلمی به شما بگویم قبل‌تر معلم‌ها برای دانش‌آموزان یک دانای مطلق بودند و انگار جواب همه سوال‌ها و پرسش‌ها نزد معلم‌ها بود، اما با گسترده شدن فضا مجازی و اطلاعاتی که در آن هست سبب شده جایگاه معلم به چالش کشیده شود. میشود برای حفظ این جایگاه کاری کرد؟ باید نقش معلم را عوض کرد. چه‌طور؟

همان‌طور که گفتم قبل‌تر یک معلم دانای مطلق بود و این نقش با نفوذ فضای مجازی فرو ریخت؛ اما حالا نقش امروز معلم باید رهبری باشد، یعنی معلم بیشتر صحنه‌ساز آموزش شود، با توجه به دانشی که با رشد تکنولوژی و فضای مجازی در اختیار دانش‌آموزان قرار می‌گیرد معلم‌ها باید بیشتر تسهیل کننده فرآیند آموزش شوند، در واقع رهبری کردن کلاس درس باید به عهده معلم باشد. اگر در کشوری مانند فنلاند معلم‌ها از شغل خودشان رضایت دارند برای این است که در کلاس درس اختیار دارند، درحالی‌که ساختار آموزش ما اقتدارگرا است و معلم در آن نقشی ندارد. یک بخش از نارضایتی معلم‌ها در ایران برای این است که آموزش‌وپرورش معلم را به‌حساب نمی‌آورد و در فرآیند آموزش از آن کمک نمی‌گیرد، در واقع نظر معلم‌ها بازتابی ندارد. در خصوص بخش دوم بگویید، یعنی نسبت نیازهای اقتصادی معلمان با وزارتخانه. ببینید؛ مسئله معیشت معلم‌ها اهمیت دارد. رتبه‌بندی اگرچه اجرا شد اما توفیقی برای معلم‌ها نداشت. در ابتدا پیش‌بینی شد با اجرای رتبه‌بندی ۸ الی ۱۶ میلیون به حقوق معلم‌ها اضافه می‌شود اما بعد از اجرا این افزایش حقوق چیزی حدود ۲ الی ۴ میلیون تومان شد. یک روزهایی در دهه هفتاد، معلم‌ها در یک جایگاه متوسط اقتصادی و اجتماعی قرار داشتند، اما امروز میانگین درآمد معلم‌ها ۱۵ میلیون تومان است. جایگاه اقتصادی و اجتماعی افراد به یکدیگر گره خورده است، امروز خیلی‌ها به‌دلیل درآمدهای پایین دوست ندارند معلم شوند یا اجازه نمی‌دهند فرزندشان معلم شود. بنابراین این وضعیت باید برای معلم‌ها ترمیم شود. درخصوص وضعیت صنفی که به‌کمک آن مطالبات معلم‌ها را به‌گوش مسئولان می‌رساندیم باید بگویم، در دولت‌های قبلی ارتباط نهادها و فعالان صنفی با همه اختلافاتی که وجود داشت با مدیران حفظ می‌شد و دیدارهای زیادی با معاون وزیر برگزار می‌شد، اما در دولت سیزدهم نگاه به نهادهای صنفی امنیتی بود، همین مسئله سبب شد ارتباط نهادها و فعالان صنفی معلمان با دولت قطع شود، حتی در دولت احمدی‌نژاد هم که یک ریس جمهور از جریان اصولگرایی بود این ارتباط حفظ شد.در دولت‌های قبلی برخوردهای امنیتی که وجود داشت خارج از فضای آموزش و پرورش بود، اما در دولت سیزدهم برخوردهای امنیتی مستقیما از طرف آموزش و پرورش بود، حدود ۳۰۰ معلم به خاطر همین برخوردهای امنیتی از رتبه بندی محروم شدند، چند ده معلم‌ به خاطر فعالیت صنفی اخراج شدند، چنین چیزهایی در دولت‌های قبل حتی دولت احمدی‌نژاد وجود نداشت. پرسش آخر این‌که کدام وزیر می‌تواند این مسائلی که گفتید را بهبود ببخشد؟ پیاده نظام آموزش و پرورش معلم‌ها هستند، برای همین تجربه‌های قبلی نشان داده وزیری که از داخل ساختار آموزش و پرورش انتخاب می‌شود نگاه معلمی پررنگ‌تری دارد و می‌تواند زمینه‌ساز ارتباط وزیر با معلم‌ها شود تا آن‌ها را راضی نگه دارد. گفت‌و‌گوی کامل را در اینجا بخوانید

#سومین_سالگرد_درگذشت_زنده_یاد_مهدی_بهلولی #گاهنامه_فرهیزش، شماره چهارده، بهار 1403 "چون که با کودک سر و کارت فتاد / هم زبان کودکی باید گشاد" بی گمان این بیت شعر مولوی را شنیده اید. اما نکته مهم در آموزش و پرورش ما این است که هم اکنون خیلی از آموزگارانی که در مدرسه های ما دارند درس می دهند کمی با سن و سال تر از آن هستند که بتوانند در کلاس درس،زبان کودکی بگشایند! کسی که هفتاد سال دارد و از پنجاه سال پیش دارد درس می دهد کسی نیست که به آسانی بتواند همزبان و همدل کودک شود و بعید می دانم کودک هم بتواند آن ارتباط زنده و پویا را با او برقرار سازد. مساله این است که هم اکنون دولت با شعار کوچک شدن،از یک سو از استخدام نیروی رسمی در آموزش و پرورش سرباز می زند- مگر جذب چیزی حدود 5 هزار دانش آموخته دانشگاه فرهنگیان- و از سوی دیگر سالی حدود 40 هزار نیرو از این وزارت بازنشسته می شوند. یکی از مهم ترین راه های جبران این افزایش و کاهش نابرابر،به کارگیری آموزگاران بازنشسته است. شرایط بد اقتصادی و حقوق کم بازنشستگان آموزش و پرورش هم اجازه نمی دهد که یک آموزگار پس از سی سال کار و بازنشسته شدن، بدون دل نگرانی شدید مالی زندگی کند. پس به ناگزیر رو به مدرسه می آورد و گاهی تا بیست سی سال دیگر پس از بازنشستگی در مدرسه درس می دهد. اما در این میان آنچه احتمالا از کلاس درس و مدرسه رخت می بندد شادابی و پویایی است. آموزش و پرورش ما،رو به پیری نهاده است و این پیری افزون بر سود اقتصادی برای دولت،گویا این پیامد را هم دارد که حفظ فضای سنتی آموزش و پرورش برایش آسان تر می شود. سخن این نگارنده البته این نیست که آموزش و پرورش نباید از تجربه ارزنده آموزگاران بازنشسته بهره بگیرد و یا این که هر آموزگاری که به بازنشستگی رسید دیگر توانایی ارائه یک تدریس خوب و به روز را ندارد اما این هم واقعیتی است که آموزش، پیشه ای سخت است و تحمل دانش آموز و برقراری ارتباط دوسویه زنده، در هر سن و سالی و برای هر کسی امکان پذیر نیست. اگر مثلا هشتاد درصد کارکنان آموزشی مدرسه ای بازنشسته باشند خود به خود شور و شادابی و نوآوری بایسته در فضای آموزشی،کمرنگ می شود؛و این رخدادی است که شوربختانه هم اکنون در شمار چشمگیری از مدرسه های ما،نمایان است. چند روز پیش،یکی از همکارانی که چیزی حدود 15 سال پیش بازنشسته شده است می گفت که مدیری به او زنگ زده است که 12 ساعت درس خالی دارد و اگر می تواند برود آن را بگیرد. او هم گفته بود که دیگر وقت خالی چندانی ندارد و دارد حدود 24 ساعت درس می دهد و با این وجود اگر می تواند نیروی شاغلی پیدا کند که حق التدریس کارش را برای او رد کند می تواند بیاید کمک کند و نگذارد که کار زمین بماند! وقتی داشت تعریف می کرد من یاد سخن علی اصغر فانی، وزیر آموزش و پرورش دولت یازدهم افتادم که می گفت آموزش و پرورش ما حدود 250 هزار نیرو اضافه دارد! آموزش و پرورش ما برای دگرگونی،نیاز به نیروی جوان دارد و کسانی که این روزها،پیوسته از "تحول بنیادین" در آموزش و پرورش سخن می گویند باید به این نکته توجه کنند که تحول و دگرگونی، روی کاغذ رخ نمی دهد و به شرایط بایسته خود – از آن میان آموزگار جوان – نیازمند است. https://s8.uupload.ir/files/img_20240604_095739_132_dma.jpg

کمیته فرهنگیان و دانش آموزان ستاد دکتر پزشکیان برگزار می کند: موضوع نشست: مساله مدرسه (چالش ها و مسائل پیش روی دولت چهاردهم پیرامون آموزش و پرورش) با حضور: محمدرضا نیک نژاد (فعال و کنشگر صنفی) مرتضی نظری (کارشناس آموزش و توسعه) نرگس ملک زاده (معلم و مطالبه گر) عباس بیات (کارشناس تعلیم و تربیت) زمان: شنبه ۲ تیر ماه ساعت ۲۲ تا ۲۳:۳۰ ورود به نشست از طریق: https://meet.google.com/hjz-kvty-djs