خواب‌هاى‌آقاى‌خاكسترى

• اما سخنی نمانده جز «نه». حتی اگر تنها من مانده باشم، خبری از تسلیم نخواهد بود. من کارم نوشتن است، جز قلم چیزی ندارم، سنگرم کلمه است. من تا آخرین کلمه در سنگر یک‌نفره‌ام می‌مانم. آن کلمه چیزی نیست جز «نه». شما می‌توانید در میان گله‌ها ماق بکشید و کارد سلاختان را بلیسید، من اما انسانم و تا آخرین لحظه با شما حرفی ندارم جز «نه». این‌ها نه از سر تهور یا امیدواری، بلکه از نهایت یاس از ذهنم نشت می‌کند. اما حتی ناامیدی هم نمی‌تواند از من جز کلمه‌ی مقدسم بشنود. این سه روز اخیر را به دنیا نگاه کرده‌ام با چشم‌های غریق «محمد مرادی» که رودخانه‌ای در غربت او را هنوز و همچنان در میان امواج می‌غلتاند. من حتی از دهان مرده‌ی محمد مرادی فریاد می‌زنم «نه». مدتی را شاید به سکوت بگذرانم. جانم کفاف نمی‌دهد شادی بره‌های بهاره را ببینم که در سالن‌های کشتارگاه صف کشیده‌اند. بناست روز‌های بیشتری را با محمد مرادی بگذرانم، اما حتی آن سکوت هم مثل رودخانه‌‌ای که جنازه‌ی آزادگان را با خودش پیش و پس می‌برد، فریاد می‌زند «نه».