هفت روزِ غمگین / شقایق لامعی

#خلاصه‌ی_داستان: "هشت‌متری"، خیابانی در جنوبِ شهرِ تهران است؛ خیابانی با ساکنان قدیمی و کوچه‌هایی که هر لحظه، سوژه‌ای برای سروصدا و شلوغی دارند. "آیدا"، کوچک‌ترین عضو از خانواده‌ای پرجمعیت و ساکن هشت‌متری ست، که قصه از زاویه‌ی دید او روایت می‌شود؛ دختری که تمام سال‌های زندگیِ بیست‌و‌سه ساله‌اش را در این محله گذرانده اما رویاها و آرزوهایی در سر دارد که شبیه به رویاها و آرزوهای هیچ آدمِ دیگری در هشت‌متری نیست. دختری که ابزارش برای تبدیل کردنِ رویاهایش به واقعیت، نوشتن است و آرزو دارد که روزی نویسنده‌ی بزرگی شود. داستان، با ورودِ خانواده‌ای جدید به محله آغاز می‌شود؛ خانواده‌ای که دنیایی از تفاوت‌ها و تضادها را با خود به هشت‌متری آورده‌اند. "ایمان امیری"، یکی از تازه‌واردین است که آیدا از همان برخوردِ اول، برچسب "بی‌اعصاب" رویش می‌زند؛ پسری که نیامده، زندگی اعضای محله‌ و خصوصاً خانواده‌ی آیدا را به چالش می‌کشد و درگیر و دار این برخورد‌ها، ماجراهایی پیش می‌آیند که آیدا را بدجوری به زندگیِ "بی‌اعصاب" گره می‌زنند... ژانر: عاشقانه_اجتماعی https://t.me/+O6p5sDb4f4liMWU0

تنها داستان آنلاین من👆 داستان به پارت ۳۴۰ رسیده.

-آره یا نه؟ نگاهم را از صفحه‌ی گوشی‌ام گرفتم و بی‌حواس پرسیدم: -چی آره یا نه؟ کاملاً جدی نگاهم کرد؛ آن‌قدری که بدون آن که نیاز به توضیحش باشد، خودم فهمیدم چه می‌گوید! دوباره داشت با من استخاره می‌کرد و نمی‌دانم کی می‌خواست دست از این کارش بردارد! نیمی از تصمیمات جدی زندگی‌اش برپایه‌ی همین جواب‌های روی هوای من بود! شاکی نگاهش کردم و از آن‌جایی که می‌دانستم دست‌بردار نیست، جوابی که اول توی ذهنم آمد را روی لبم نشاندم: -آره! این‌بار جواب استخاره‌‌، ظاهراً به مذاقش خوش آمده بود که لبخند زد و درست لحظه‌ای که منتظر بودم برود پی کارش، با همان لحن جدی گفت: -پس می‌بوسمت! مات به‌ لب‌هایش چشم دوختم و او، توپ را انداخت توی زمین من: -همین الان خودت گفتی آره! https://t.me/+O6p5sDb4f4liMWU0 https://t.me/+O6p5sDb4f4liMWU0

صد و سی پارت از داستان هشت‌متری، در این لینک قرار گرفته تا با خوندنش بتونید برای گرفتن عضویت داستان، تصمیم‌گیری کنید👇 https://t.me/+O6p5sDb4f4liMWU0 ژانر داستان اجتماعی-عاشقانه‌ست و به پارت ۳۴۰ رسیده.

صد و سی پارت از داستان هشت‌متری، در این لینک قرار گرفته تا با خوندنش بتونید برای گرفتن عضویت داستان، تصمیم‌گیری کنید👇 https://t.me/+O6p5sDb4f4liMWU0 ژانر داستان اجتماعی-عاشقانه‌ست و به پارت ۳۲۰ رسیده.

تنها داستان آنلاین من، که به پارت ۲۹۰ رسیده👆

‍ با تکیه دادن به دیوار پشت سرم تعادلم را حفظ کردم و کلمات، بی‌تمرکز و منقطع، روی لب‌هایم نشستند: -این... این اصلاً... کارِ درستی نیست! برعکسِ من، او روی کلماتش تسلطِ کامل داشت: -پس چرا می‌خوام یه‌بار دیگه انجامش بدم؟! نشد به چشم‌هایش نگاه کنم و از لبخندِ کم‌رنگ روی لب‌هایش فراتر نرفتم. کاش می‌رفت و مرا به‌حال خودم می‌گذاشت اما ایستاده بود به تماشای شاهکارش؛ به آیدایی که از من ساخته بود! انگشتانش زیر چانه‌ام نشستند و برای چشم‌هایم راهی نگذاشتند جز تن دادن به نگاهی که تا روی لب‌هایم رفت و دوباره برگشت. حسم را نمی‌شناختم؛ بارها و بارها از این اتفاق نوشته بودم اما فقط دست‌هایم از این لحظه تجربه داشتند، نه لب‌هایم! نمی‌دانم کدام حس‌ها را از نگاهم برداشت که لبخندش بیشتر جان گرفت و گفت: -خیلی دلم می‌خواد بگم ببخشید... خیره شدم به لب‌هایی که کوتاه روی هم فشردشان و در انتظار کلمه‌هایش بودم تا خودش راهی پیش پایم بگذارد اما کاری که کلماتش انجام دادند، کیش‌ومات کردنم بود: -ولی حقیقت اینه ‌که پشیمون نیستم! آدمی هم که بابت کارش پشیمون نیست، عذرخواهی نمی‌کنه، می‌کنه؟ https://t.me/+O6p5sDb4f4liMWU0 https://t.me/+O6p5sDb4f4liMWU0

تنها داستان آنلاین من👆

تنها داستان آنلاین من👆