تراندویل در سیاه‌بیشه🍃

تقویم مطالعه‌ی تیر ماه

هی می‌خوام یه چیزهایی تعریف کنم ولی حوصله‌م نمیاد‌. و خب که چی اصلا؟

آبجیم بعد از ۱۲روز داره از مسافرت میاد و خیلی ذوق دارم. ترکیب دلتنگی و دلشوره بودم این مدت که نبود. حالا می‌فهمم چرا هربار که می‌رم تهران هی می‌پرسه کی برمی‌گردی🥹

معده‌ی دردمندی دارم و تپش‌قلبی که رهام نمی‌کنه!

هرچیزی دلم می‌خواد و می‌خورم، دقیقا تو همون لحظه از خوردنش پشیمون می‌شم.

در زندگی آدم غصهٔ چیزهایی را می‌خورد که واقعاً غصه خوردن ندارند يا حداقل آنقدرها كه می‌خورد ندارند. من غصهٔ چیزهای ناچیز زیادی را در زندگی خورده‌ام مثلاً غصهٔ امتحان رياضی سوم راهنمایی، غصهٔ آن يک سؤال را که از صد و بیست دقیقهٔ امتحان، دست كم هفتاد دقيقه رويش فكر كردم و هرچه مغزم خودش را به این در و آن در زد جوابی را که مطمئن بودم بلدم، پیدا نکرد و همین که برگه را با غصه در پایان وقت تحویل دادم و از پله‌ها آمدم پایین، جواب یادم آمد. من غصه‌اش را از همان دومین پله تا رسیدن به درِ خانه خوردم، بعد با چشمانی سرخ در بعد از ظهر خرداد رسیدم خانه، چرا؟ چون نوزده و بیست و پنج صدم می‌شدم. غصه‌اش را شاید تا همین حالا با خودم آورده‌ام که اینطور همه چیز را به خاطر دارم - نه من فقط زيادی همه چیز یادم است، همه چیز- امّا واقعاً غصه نداشت، آن وقت‌ها نمی‌دانستم، این بی ارزش‌ها برای هر کسی یک شکل است، برای یک نفر پاره شدن گوشهٔ كتابش، برای دیگری آن جوش بزرگ روی لپش، برای کسی شاید گم کردن یک شماره، یک گل سر، جا ماندن از یک اتوبوس، خیلی چیزها، خیلی چیزهای ناچیز. این ناچیز که می‌گویم مقصودم کوچک شمردن آن چیزها نیست، می‌خواهم بگویم در برابر اقیانوس زندگی آن‌ها اصلاً چیز هم نیستند، ناچیزند. خب آدم که آن زمان این چیزها را نمی‌داند، بزرگترها می‌گویند غصه نخور، ولی تو می‌خوری! حالا چه کار کنیم؟ من می‌گویم بخوریم، یعنی می‌دانید چطور است؟ خب آدم آن زمان که کنار آن اتفاق ناچیز است، دیگر ناچیز نمی‌بیندش پس حق دارد غصه بخورد ولی باید کم بخورد چون دنیا چیزهای واقعاً غصه‌دارش را گذاشته توی کابینت بالایی که فقط وقتی بزرگ شدی دستت به آنها می‌رسد، اینکه هرکس چه زمان بزرگ می‌شود را امّا من نمی‌دانم!

محبوبِ من، تولدت مبارک🤍

واااای😭!!! واقعااا می‌خواااام🥺😭

هیچکس: من، وقتی ازم می‌پرسن چطوری:

واقعا خب چرا؟