غزل‌شعر

جیله‌ی ابله __ابلهی مبتلا به دندان‌درد رفت نزد پزشک دندان‌ساز دید دارد کشیدن دندان‌ به ادای چهل ریال‌ نیاز‌ خواست‌ تخفیفی و طبیبش گفت‌ نقض نرخ‌ پزشک‌ نیست‌ مجاز پول را _ بود مضطر و _ پرداخت‌ در ازا کرد حیله‌ای آغاز داد دندان سالم خود را جای فاسد نشان دندان‌ساز دکتر‌ آن را‌ کشید‌ و دید هنوز مردک آسوده نی ز سوز و گداز چیره‌ شد‌ بیش و از دهان‌ش کشید ریشه‌ای کرم‌زای نیز به گاز¹ شب به‌ذوقی به جفت خود می‌گفت‌ این سزایش که می‌نکاست ز آز با‌‌ همان دستمزد‌ یک‌ دندان‌ من دو دندان نمودم از سر باز فکر کوتاه ابلهان، صهبا‌ وای گر برپرد به راه دراز!__ #صهبا_یغمایی @ghazalshermahdishabani

به سرنگونیِ جاوید، چون قلم برخیز #بیدل

عمر به خشنود‌ی دل‌ها گذار تا ز تو خوشنود بود کردگار سایه‌ی خورشیدسواران طلب رنج خود و راحت یاران طلب دردستانی کن و درماندهی تات رسانند به فرماندهی گرم شو از مهر و ز کین سرد باش چون مه و خورشید جوانمرد باش هر که به نیکی عمل آغاز کرد نیکی او روی بدو باز کرد گنبد گردنده ز روی قیاس هست به نیکی و بدی حق‌شناس طاعت کن، روی بتاب از گناه تا نشوی چون خجلان، عذرخواه حاصل دنیا چو یکی ساعت است طاعت کن، کز همه بِه، طاعت است عذر میاور، نه حیَل خواستند این سخن است، از تو عمل خواستند گر به سخن کار میسر شدی کار #نظامی به فلک بر شدی!

برگی از مخزن‌الاسرار نظامی قصه‌ نوشیروان با وزیر خود: صیدکنان مرکب‌ِ نوشیروان دور شد از کوکبهٔ خسروان مونس خسرو شده دستور و بس خسرو و دستور و دگر هیچ‌کس شاه در آن ناحیت صیدیاب دید دهی چون دل دشمن، خراب تنگ دو مرغ آمده در یکدِگَر وز دل شه، قافیه‌شان تنگ‌تر گفت به دستور: ‌«چه دم می‌زنند؟ چیست صفیری که به‌هم می‌زنند؟» گفت وزیر: «‌ای ملک روزگار گویم اگر شه بود آموزگار¹ این دو نوا نز پی رامشگری‌ست خطبه‌ای از بهر زناشوهری‌ست دختری این مرغ بدان مرغ داد شیربها خواهد از او بامداد کاین ده ویران بگذاری به ما نیز چنین چند سپاری به ما آن دگرش گفت: کزین درگذر جور ملک بین و بر او غم مخور گر مَلِک این است، نه بس روزگار زین ده ویران دهمت صدهزار‌» __ ¹. پندپذیر

بحث عدو را مده جز به تغافل جواب زآن‌که حدیث درشت درخور گوش کر است #بیدل

وعده‌افسونان طلسمِ انتظارم کرده‌اند پای تا سر يک دل امّيدوارم کرده‌اند #بیدل

ز نور عالم امکان، گر انتخاب گزینم چرا تو را نگزینم‌ که آفتاب ‌گزینم؟ چراغ عشرت این بزم بی‌تو نور ندارد مگر در آتشی افتم که ماهتاب گزینم ز حرص، چند کشم انتظار مخمل و دیبا روم به سایهٔ دیوار فقر و خواب‌ گزینم گذشته‌است ز هم کاروان محمل فرصت درنگ ‌کو که من بی‌خبر شتاب‌ گزینم؟ فلک اگر دهدم اختیار عزت و خواری به‌ گنج پا زنم و یک دل خراب‌ گزینم #بیدل @ghazalshermahdishabani

تا در کف نیستی عنانم دادند از کشمکش جهان امانم دادند چون شمع سراغِ عافیت می‌جستم زیر قدم خویش نشانم دادند #بیدل_دهلوی

عارف به تماشای چمنزار کمال جز در قفس دلْ نگشاید پر و بال هرچند ز امواج، قدم بردارد از خویش برون رفتن دریاست، محال #بیدل_دهلوی

هرچند کمر به عزمِ راحت بستم در هیچ مکان گَردِ تپش نشکستم چون طائرِ وحشت‌زده بر آتش و آب صد بار فرود آمدم و ننشستم #بیدل_دهلوی