🔹کانال‌رسمی‌و‌مردمی‌‌ بخش جونقان‌‌،‌من‌و‌جونقان

تاسوعا آغاز عطشناک نهضت حسینی است و خط سرخ عاشورا با واژه های تاسوعا به حقیقت پیوست ⭕️کانال من و جونقان @MANOJUNEGHAN

📣اطلاعیه هیآت کوهنوردی بخش جونقان ⛰هیأت کوهنوردی بخش جونقان برگزار می کند: برنامه  مهتاب نوردی  به یاد همنورد خوش اخلاق مرحومه بانو فاطمه مختاری 🔷️مکان قله فرعی کوه شیخ 🏞سختي برنامه: نیمه سنگین 💠  زمان حرکت : پنج شنبه۲۸  تیرماه و۱۲ ماه ساعت ۱۷/۳۰ بعد از ظهر 🔸وسایل و تجهیزات لازم: 🔸️هدلایت کوهنوردی  🔸️ یک وعده شام 🔸️تنقلات مورد نیاز 🔸️کفش کوهنوردی مناسب 🔸️آب به اندازه کافی 🔸️باتون 🔸️کرم و وسایل محافظت از آفتاب، کلاه ❌️❌️داشتن بیمه ورزشی الزامی می باشد 🎽توضيحات: از اوردن وسايل اضافي و چيزي كه دست رو درگير كند جدا پرهيز كنند.و افراد قبل از اجرا هماهنگ فرمایید 🕶سرپرست برنامه : خانم لیلا خسروپور 👓هماهنگ كننده: خانم رحیمی شماره تماس : 09399148597 محل تجمع : جلو اداره گاز آدرس تلگرام هيات : https://t.me/heyatjouneghan آدرس اينستاگرامي تنها پيج هيات كوهنوردي جونقان https://www.instagram.com/p/CRzVASOjaNJ/?utm_medium=copy_linkو

برای باغبان یاس آفریدند علی را أشجع الناس آفریدند وفا داری و مردی و شجاعت یکی کردند و عباس آفریدند به اطلاع می‌رساند مراسم عزاداری وزنجیرزنی هیئت زنجیرزنی حضرت ابوالفضل(ع) در روزتاسوعای حسینی راس ساعت ۴ بعدازظهر از محل مسجد زینب کبری(س)به سمت گلزار شهدای شهر جونقان برگزار میگردد از دوستداران خاندان عصمت و طهارت دعوت به عمل می‌آید در این مراسم با شکوه شرکت فرمایید. هیئت زنجیر زنی حضرت ابوالفضل(ع)شهر جونقان

با سلام احتراما به اطلاع می رساند پیش دبستانی پسرانه گلها واقع در دبستان وحدت (جنب کتابخانه) با مجوز رسمی از آموزش و پرورش روزهای دوشنبه و چهارشنبه صبح از نوآموزان پیش دبستانی واجد شرایط ثبت نام می کند . متولدین نیمه دوم ۹۷ تا نیمه اول ۹۸ تلفن:  ۰۹۹۰۰۰۴۷۷۴۸☎️ جزایری

سرکار خانم مژده داوری مدیریت محترم مرکز بهزیستی و توانبخشی فانوس جونقان. با سلام و احترام، مدیریت افتخار بزرگی است که پروردگار متعال آن را برعهده کسانی قرارداده که با عمل خالصانه خویش در مسیر خشنودی و رضایت بندگان گام بر می دارد و به شکرانه توفیق و به پاسداشت همت وثیق حضرتعالی در اعمال مدیریت و اجرای بهبنه امور، حاکمیت نظم و انضباط بر مجموعه تحت مدیریت ، حسن خلق، تعامل سازنده با کارکنان و ایجاد جوی صمیمانه در جهت ترقی و ابقای اهداف سازمان همت گمارده اید، لذا برخود لازم دانسته تا از طریق این رسانه از شما و کلیه همکاران: سرکار خانم راضیه هیبتیان کاردرمان سرکار خانم زهرا فروزنده روانشناس سرکار خانم آرزوبهرامی مربی دختران سرکار خانم اختراحمدی نیک مربی پسران سرکار خانم ثریا کرمی کمک مربی سرکار خانمها شیدا صیادی پور  ومعصومه احمدی مددکاران. را به مناسبت روز بهزیستی به شما و کارکنان محترم و صدیق و زحمتکش آن مجموعه، ابراز و برای شما عزیزان از خداوند منان دوام عزت و سلامت و توفیقات روز افزونتان را مسئلت مینمایم. @manojuneghan

دهه شصتی ها بداند؛ بحران خانه سالمندان براي دهه شصتي ها در رابطه با سالمندان بيست سال آينده، ؛به دلیل اینکه نسل فعلي تمايل به تك فرزندي دارند و علاوه بر آن، فرهنگ احترام به سالمند و تكريم سن و سال‌دارها مانند گذشته وجود ندارد و هر چه زمان مي گذرد بدتر خواهد شد. همين موضوع باعث مي شود نگراني در مورد افزايش سن سالمند از جهت مراقبت و نگهداري از آنان قوت بگيرد. ما در دهه هاي آينده جمعيت سالمندي مواجه هستيم كه مراقبت كننده هاي خوب و درستي ندارند چرا كه در جمعيت سالمند فعلي سه چهار فرزند مي ديديم و در جمعيت سالمند آينده اين هم وجود ندارد و همه تك فرزند شده اند.نگارنده با تمام وجود از مسولان محترم درخواست می‌نماید ،خانه سالمندان را هرچه زودتر احداث نمایند. @manojuneghan

رحيل يك مسافر... #آگهي_فوت بسم الله الرحمن الرحیم انالله و انا الیه راجعون و هر از گاه در گذر زمان، در گذر بی صدای ثانیه های دنیای فانی،جرس کاروان از رحیل مسافری خبر می دهد که در سکونی،آغازی بی پایان را می سراید... درگذشت مرحوم بهمن خنجری جونقانی ، فرزند مرحوم عبدالله را به خانواده محترم خنجری،خاقانی و دیگر بستگان تسلیت عرض نموده و از درگاه خداوند متعال برای آن مرحوم رحمت و مغفرت واسعه و برای بازماندگان آن زنده ياد صبوری و شکیبایی مسئلت می نماییم. همچنین به اطلاع می رساند،مراسم ترحیم، تشییع‌ و خاکسپاری‌ ،سومین و هفتمین روز زنده یاد فردا دوشنبه ۰۳/۰۴/۲۵ راس‌ساعت ۸:۳۰ از درب منزل زنده یاد،واقع در خیابان ولیعصر،خیابان مدرس به سمت حسینیه اهل بیت برگزار و سپس پیکر ایشان توسط مشایعین بدرقه می گردد. با عرض تسلیت-کانال من و جونقان ۰۳/۰۴/۲۴ @manojuneghan

#دلی فرانسوی‌ها یک واژه‌ی محو شده در زبان و فرهنگ و تاریخ‌شان دارند که هرگز به آن نبالیده‌اند. تا جایی که مجبور نباشند از این کلمه استفاده نمی‌کنند، چون دلشان نمی‌خواهد فراگیر بشود. کلمه‌ی من‌درآوردی خودشان بوده و مربوط به تاریخ خودشان و دوست ندارند دنیا بفهمد که زبان فرانسوی چنین کلمه‌ای هم دارد. در این مایه‌ها که کلمه‌ی خودمان است، اصلا به کسی چه مربوط؟ البته فقط تا وقتی که مجبور نباشند. آخر می‌دانید؟ کلمات آدم را مجبور می‌کنند. مثلا خودِ من اگر مجبور نبودم، هرگز از کلمه‌ی «می‌آیم» استفاده نمی‌کردم. مردم از آدم انتظار دارند دیگر. که بگویی می‌آیی. که وقتی تو را به جایی دعوت می‌کنند لبخند بزنی و این کلمه را برای‌شان هِجی کنی. من هم هِجی می‌کنم اما به خودم نمی‌بالم که از این کلمه‌ی مُتعَفن استفاده کرده‌ام چرا که این روزها دلم نمی‌خواهد جایی بروم و فقط برای این که دعوت کننده دست از سرم بردارد، این کلمه رکیک را به کار می‌برم و فردا طرف زنگ می‌زند و غرولند می‌کنند که می‌آیم می‌آیم‌هایت همین بود؟ و آری همین بود. مشکل از آن‌ها نیست. از من هم نیست. مردم دوست ندارند «شاید بیایم» بشنوند، من هم دوست ندارم می‌آیم به کار ببرم، پس مشکل از کیست؟ لابد از کلمات. علی‌رغم آن همه وقت و انرژی که صرف کرده‌ام، هنوز نتوانسته‌ام یک واژه‌ی جایگزین برای می‌آیم پیدا کنم که به مخاطب معنای شاید بیایم برساند. می‌شود به جای نامه گفت مرقومه اما به جای ارتودنسی چه بگوییم؟ حتی فرانسوی‌ها هم با آن همه دبدبه‌وکبکبه و ادعایشان در ادبیات، زورشان به یک کلمه قد نداده و هنوز نتوانسته‌اند برای واژه «مونیاژ» واژه‌ی جایگزین ابداع کنند. پرگویی نکنم. می‌خواستم این را بگویم که در جنگ جهانی اول سه‌هزار سرباز فرانسوی برای رویارویی با سربازان آلمانی و جلوگیری از پیشرویِ آن‌ها روی تپه‌ی مونیاژ مستقر شده بودند. قرار بر این بود که به محض رویت شدن سربازان آلمانی توسط دیده‌بان‌ها، با شمارش فرمانده اسلحه‌ها را آتش کنند. خدمت به خاک، خدمت به مردم، یا از همین چیزها. فکر می‌کنید ﭼﻪ ﺷﺪ؟! ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ دیده‌بان‌ها ﺍﺯ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﺗﭙﻪ ﺧﯿﻞ ﻋﻈﯿﻢ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﻣﺘﻮﺍﺭﯼ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺩﻭ دیده‌بان ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﺍﯾﻨ‌ﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺋﯿﺲ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﺩﻭ دیده‌بان ﺭﺍ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺗﯿﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻫﺸﺖ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪ. ﻫﻤﮕﯽ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ‌ﯼ ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ‌ﺯﺩ ﺣﺮﺍﻣﺰﺍﺩﻩ‌ﻫﺎ ﻻ‌ﺍﻗﻞ ﺳﻼ‌ﺡ ﻭ ﻣﻬﻤﺎﺕ‌ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﻧﺼﯿﺐ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻨﯿﺪ. ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ‌ﺷﻨﯿﺪ. ﻫﻤﻪ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ. علاقه‌ای ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻧﻬﺼﺪ ﻭ ﻧﻮﺩ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ، ﻣﺪﺍﻝ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎمعه‌ی ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮﯼ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ می‌کند؛ ﺁﺭﻣﺎﻥ‌ﻫﺎﯾﺶ، ﺍﺭﺯﺵ‌هایش، ﺍفتخارات‌ش ﻭ ﺣﺘﯽ سلاح‌ﻫﺎﯾﺶ! ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮﻡ، ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ!؟ با تشکر-تحریریه من و جونقان @manojuneghan