باشگاه اندیشه

. 📝درباره نشست تاریخ اجتماعی زوجه خانواده واحد بنیادی جامعه است از این رو ازدواج، تشکیل خانواده و زندگی خانوادگی همواره موضوع گفتگو، نگرانی و تحقیق میان افراد مختلف از عامه مردم تا محققان علوم اجتماعی، روانشناسی و تاریخ است. در این نشست بر تغییرات ازدواج و روابط زوجین در صد سال اخیر در ایران مروری کوتاه خواهیم داشت. در ایران مشابه سایر جوامع کشاورزی سنتی، ازدواج، در سن پایین بود، والدین فرد همسر مناسب او را از خانواده همسان و انتخاب می‌کردند و تمایل شخصی فرد نادیده گرفته می‌شد؛ انتظار اصلی این بود که عشق بعد از ازدواج به وجود آید. در زندگی خانوادگی انتظار می‌رفت زن نجیب و مطیع شوهر باشد و علاوه بر به دنیا آوردن فرزندان سالم بسیار و ترجیحا پسر به امور خانه رسیدگی کند. چندزنی و خشونت خانگی عادی تلقی می‌شد. از دهه چهل شمسی کم‌کم خانواده جدیدی ظاهر شد که می‌توان آن را خانواده هسته‌ای پرجمعیت نامید. این خانواده هسته‌ای با ویژگی های خاص خود شکل گرفت .با وجود بالارفتن سطح سواد زنان و مردان، ویژگی مرد نان‌آور-زن مراقب الگوی مرجح برای خانواده‌های شهری بود، اما چندزنی به‌خصوص در خانواده‌های متوسط شهری کمتر از گذشته تحمل می‌شد. در دهه نود شمسی خانواده هسته‌ای کم‌جمعیت (دو فرزند و کمتر) تفوق یافت و متداول‌ترین شکل خانواده شد. در این خانواده تفاهم و علاقه میان زوجین اهمیت اساسی یافت. مفهوم مادری در خانواده هسته‌ای دچار تغییر شد ،آنچه امروز شاهدش هستیم اختیاری‌تر شدن ازدواج، کم‌شدن اهمیت فرزندآوری، شدت یافتن احساسات در روابط زوجین و در عین حال شکننده‌شدن ازدواج است. #تاریخ_اجتماعی #زوجه #فاطمه_موسوی #زنان_پژوهشگر_تاریخ #باشگاه_اندیشه @zananepazhoheshgartarikh1396 @bashgahandishe

. انجمن زنان پژوهشگر تاریخ با همکاری باشگاه اندیشه برگزار می‌کند: نشستِ تاریخ اجتماعی زوجه با حضور فاطمه موسوی پژوهشگر جامعه‌شناسی دوشنبه ۲۱ خرداد ۱۴۰۳ ساعت ۱۷ خیابان انقلاب، خیابان وصال شیرازی، کوچه نایبی، پلاک ۲۳، شبستان اندیشه حضور برای عموم آزاد است پخش از صفحه اینستاگرام لایو باشگاه اندیشه @zanan @bashgah

گزارش مشروح آیین افتتاحیه مدرسه مطالعات اتوپیا امید؛ راهی به رهایی 📝فائزه آشتیانی عضو شورای علمی مدرسه مطالعات اتوپیا باشگاه اندیشه عصر یکشنبه ۱۳ خرداد ۱۴۰۳، مدرسه مطالعات اتوپیا باشگاه اندیشه، آیین افتتاحیه خود را با حضور شورای علمی مدرسه و حضور جمعی از علاقه‌مندان برگزار نمود. این برنامه آغاز فعالیت رسمی این مدرسه به شمار می‌رود. جناب آقای محمد نصرآوی عضو شورای علمی، در ابتدای جلسه به معرفی و توضیح کوتاهی در مورد رسالت مدرسه و بخش‌های مختلف آن پرداختند و پس از آن اعضای شورا که هر کدام متصدی یکی از کارگروه‌های موضوعی ذیل اتوپیا فعالیت می‌کنند، کارویژه خود را ارائه نمودند. فائزه آشتیانی/ هنر و اتوپیا: هنر و اتوپیا دو مقوله‌ به هم پیوسته‌اند که بشریت را از دیرباز تا کنون همراهی کرده‌اند. هنر به عنوان زبانی برای بیان آرمان‌ها، رویاها و آرزوهای بشری، همواره به دنبال خلق دنیایی است که در آن ایده‌آل‌ترین شرایط برای زندگی وجود داشته باشد. ارتباط بین هنر و اتوپیا در نحوه‌ ارائه و تجسم آرمان‌ها و ایده‌هاست. چرا که اتوپیا به معنای جامعه‌ای است که به صورت کامل پایدار، عادلانه و ایده‌آل تصور می‌شود. روح‌الله‌ طالبی توتی/ جنسیتِ اتوپیا: نخستین رؤیاپردازی اتوپیایی در ذهن مردان شکل گرفت و به ظهور رسید. در اتوپیاهایی که مردان آفریدند، همه چیز سر جای خودش قرار داشت؛ یک وضعیت مطلوبِ ثابتِ نهایی، ایستایی و کمالِ مطلق، و البته مردسالارانه. زنان این نحوه از اتوپیاباوری را به چالش کشیدند: اگر همه چیز مطلوب و غیرقابل تغییر باشد، دیگر درباره‌ی چه چیزی رویا داشته باشیم؟ امید چه می‌شود؟ حذف امید و رویا یعنی افول اتوپیا. هیچ‌کس نمی‌خواست همه چیز سقوط کند. زنان تصمیم خود را گرفتند. اگر در واقعیت نمی‌توانیم خواست‌های خود را محقق کنیم، در رویا که می‌توانیم. پس اندیشیدند، دست به رؤیاپردازی زدند و اتوپیاهای زنانه را آفریدند. فاطمه بیگدلی/ واقعیت و اتوپیا: اتوپیا، واکنشی انسان‌مدار به واقعیت است. این واکنش از حیث هستی‌شناسی و معرفت‌شناسی قابل بررسی است و مطالعات اتوپیایی را در معرض انتقادات و طرفداری های بسیاری قرار می دهد. اینکه برداشت‌های متفاوت از اتوپیا، واقعیت را می‌سازد و واقعیت، با به چالش کشیدن اتوپیاها به مرزبندیِ اراده های انسانی روی می آورد، رابطۀ بسیار پیچیده‌ای از مفاهیم و معانی را به نمایش می‌گذارد که شکل‌گیری طرفداری‌ها از یک طرف و انتقادات از طرف دیگر در این میان چندان دور از ذهن نیست. هانیه دارایی/ اتوپیا؛ سنت، مدرنیته: انسان ایرانی معاصر در میانه‌ی دو جهان ایستاده است، درست در نقطه‌ای بس آشوب‌ناک، تامل برانگیز و خطیر؛ در وضعیتی که از سویی رویای سرزمینی را دارد که در آن مطلق بدی پایان یافته و مطلق خوبی ظاهر شده است و از سویی دیگر، خود را در راه رسیدن به این سرزمین تنها می‌انگارد! تنها خودش، امیدش، دست‌ها، گام‌ها و تأملاتش... در عین حال، نه تصویری شفاف از آرمانشهر دارد و نه نقشه‌ی راهی برای اتوپیا. در انتهای برنامه نیز حضار با دسر شیرین اتوپیایی به نام «حبیب‌القلوب» پذیرایی شدند که مورد استقبال ویژه‌ای قرار گرفت. #گزارش_مختصر #مطالعات_اتوپیا #افتتاحیه #امید #راه_رهایی #باشگاه_اندیشه @bashgahandishe

. چرا کنشگران اجتماعی خودنمایی می‌کنند؟ 📝ناصر فکوهی انسان‌شناس واژهٔ «خود نمایی» در زبان فارسی، به سرعت ما را به سوی یک بار و پیش داوری ارزشی منفی می کشاند که با تعداد زیادی از واژگان ، مفاهیم و کنش های اجتماعی در جامعه کنونی مان و همچنین با پیشینه ای طولانی در تاریخ ادبی و حافظه گذشته مان خوانایی دارند. ابن گرایش لزوما ما را از دیدگاه های علمی که در این زمینه مطرح شده اند دور کرده و به اندیشه ای عامیانه در این حوزه که با کلماتی چون «تظاهر» ، «ریا» ، «دورویی» و غیره خود را بروز می دهد نزدیک می کند. اما نگاه علمی به مفهوم خود نمایی را می توان در واژگان و مفاهیم دیگری جست و پیش از هر چیز در نیاز به «خود» بودن یا شاید لازم باشد بگوئیم اصولا نیاز به «بودن». در جهان کنونی یعنی در جهانی که پس از انقلاب صنعتی به وجود آمده، و پیش از آنکه انقلاب اطلاعاتی رویکردها، تعاریف و مفاهیم ما را به کلی به هم بریزد، «وجود» هر چه بیشتر و بیشتر در معنای «اجتماعی» آن (گزلشافت) و نه در معنای «جماعتی» آن (گماینشافت) مطرح است. به عبارت دیگر، برخلاف جهان پیش صنعتی که در آن «تعلق » به یک طایفه، قبیله، مذهب، ارباب و… مشخص می کرد که هر کس «کیست» و این تعلق لزوما و به ویژه در گروه های کوچک این جهان (روستا و شهرهای کوچک) نیازی به بروز بیرونی و مادی نداشت و از طریق روابط «چهره به چهره» تعین می یافت، در جهان مدرن، بسیاری از افراد و شاید بتوان گفت اکثریت آنها، برای آنکه بگویند «کیستند» و حتی در بسیاری موارد برای آنکه «بدانند» کیستند، نیاز به آن دارند که «نشان دهند» کیستند. ایروین گافمن با نظریه صحنه پردازی خود، هانری لوفبور با نظریه زندگی روزمره، ژان بودریار با نظریه شبیه سازی، ژرژ بلاندیه با نظریه «نمایشی شدن» ، گی دوبور با نظریه «جامعه نمایش»، پیر بوردیو با نظریه «تمایز»، داوید لوبروتون و میشل مافزولی با نظریات خود درباره «بدن» و بسیاری دیگر از نظریه پردازان معاصر هر یک به نوعی تلاش کرده اند بر این مفهوم کلیدی تاکید کنند که انسان مدرن و هر جه بیشتر و به ناگزیر ، جهانشمول، چاره ای جز آن ندارد که هویت خود را از طریق بروز آن در قالب هایی «نمایانده» شده و «بازنمایانده شده» به اثبات برساند و گاه حتی این «اثبات» باید برای خود او و نزدیک ترین کسانش نیز انجام بگیرد. #بازنشر #کنشگران_اجتماعی #خود‌نمایی #ناصر_فکوهی #خود #مطالعات_دیالوگ #باشگاه_اندیشه لینک به متن کامل در وبگاه ناصر فکوهی @dialogeschool @bashgahandishe

. چرا کنشگران اجتماعی خودنمایی می‌کنند؟ 📝ناصر فکوهی انسان‌شناس واژهٔ «خود نمایی» در زبان فارسی، به سرعت ما را به سوی یک بار و پیش داوری ارزشی منفی می کشاند که با تعداد زیادی از واژگان ، مفاهیم و کنش های اجتماعی در جامعه کنونی مان و همچنین با پیشینه ای طولانی در تاریخ ادبی و حافظه گذشته مان خوانایی دارند. ابن گرایش لزوما ما را از دیدگاه های علمی که در این زمینه مطرح شده اند دور کرده و به اندیشه ای عامیانه در این حوزه که با کلماتی چون «تظاهر» ، «ریا» ، «دورویی» و غیره خود را بروز می دهد نزدیک می کند. اما نگاه علمی به مفهوم خود نمایی را می توان در واژگان و مفاهیم دیگری جست و پیش از هر چیز در نیاز به «خود» بودن یا شاید لازم باشد بگوئیم اصولا نیاز به «بودن». در جهان کنونی یعنی در جهانی که پس از انقلاب صنعتی به وجود آمده، و پیش از آنکه انقلاب اطلاعاتی رویکردها، تعاریف و مفاهیم ما را به کلی به هم بریزد، «وجود» هر چه بیشتر و بیشتر در معنای «اجتماعی» آن (گزلشافت) و نه در معنای «جماعتی» آن (گماینشافت) مطرح است. به عبارت دیگر، برخلاف جهان پیش صنعتی که در آن «تعلق » به یک طایفه، قبیله، مذهب، ارباب و… مشخص می کرد که هر کس «کیست» و این تعلق لزوما و به ویژه در گروه های کوچک این جهان (روستا و شهرهای کوچک) نیازی به بروز بیرونی و مادی نداشت و از طریق روابط «چهره به چهره» تعین می یافت، در جهان مدرن، بسیاری از افراد و شاید بتوان گفت اکثریت آنها، برای آنکه بگویند «کیستند» و حتی در بسیاری موارد برای آنکه «بدانند» کیستند، نیاز به آن دارند که «نشان دهند» کیستند. ایروین گافمن با نظریه صحنه پردازی خود، هانری لوفبور با نظریه زندگی روزمره، ژان بودریار با نظریه شبیه سازی، ژرژ بلاندیه با نظریه «نمایشی شدن» ، گی دوبور با نظریه «جامعه نمایش»، پیر بوردیو با نظریه «تمایز»، داوید لوبروتون و میشل مافزولی با نظریات خود درباره «بدن» و بسیاری دیگر از نظریه پردازان معاصر هر یک به نوعی تلاش کرده اند بر این مفهوم کلیدی تاکید کنند که انسان مدرن و هر جه بیشتر و به ناگزیر ، جهانشمول، چاره ای جز آن ندارد که هویت خود را از طریق بروز آن در قالب هایی «نمایانده» شده و «بازنمایانده شده» به اثبات برساند و گاه حتی این «اثبات» باید برای خود او و نزدیک ترین کسانش نیز انجام بگیرد. #کنشگران_اجتماعی #خود‌نمایی #ناصر_فکوهی #خود #مطالعات_دیالوگ #باشگاه_اندیشه لینک به متن کامل در وبگاه ناصر فکوهی @dialogeschool @bashgahandishe

گزارش مشروح نشست «توافق بر سر چه چیز؟!» گفتگویی پیرامون اجرای «توافق‌نامه» در «تماشاخانه ملک» 📝رضا رحیمی‌فرد دبیر مدرسه مطالعات اجرای باشگاه اندیشه عصر شنبه ۱۲ خرداد ۱۴۰۳، مدرسه مطالعات اجرای باشگاه اندیشه، میزبان کارگردان و برخی از عوامل اجرای نمایش «توافق‌نامه» در تماشاخانه ملک بود. در این نشست که کوروش سلیمانی(کارگردان و بازیگر)، سینا ییلاق‌بیگی (طراح صحنه) و مجید کاشانی (گرافیست) حضور داشتند؛ منصور براهیمی دراماتورژ، نویسنده و استاد تئاتر نیز این جمع را همراهی می‌کرد. باعث افتخار مدرسه مطالعات اجراست که این نشست با حضور محمدرضا خاکی از هنرمندان و اساتید تئاتر کشور همراه شد، و شنیدن نظرات ایشان برای جمع بسیار مغتنم بود. کوروش سلیمانی در ابتدا به دو دوره اجرای «توافق‌نامه» اشاره کرد، که اول در تماشاخانه ایرانشهر سالن سمندریان، در آذر و دی ۱۴۰۲ انجام شد، و دوره دوم در تماشاخانه ملک، در اردیبهشت ۱۴۰۳. او در مورد انتخاب متن، پیوندهای آن با جامعه و اینکه تماشاگر بتواند خودش و جامعه‌ اطرافش را در اجرا پیدا کند، را مهم‌ترین ملاک برشمرد؛ و نمایشنامه فیلیپ کلودل که ۲۰۱۹ نوشته شده، را در بردارنده این مهم دانست. سلیمانی روند تمرین‌های گروه برای رسیدن به زیرمتن‌های نمایشنامه و پیدا کردن شخصیت‌ها در خلال متن را اتفاق مهمی دانست که برای تک تک عوامل این اجرا، از کارگردان تا بازیگر و طراح صحنه و گرافیست، تجربه‌ای ارزشمند بود، و مزد این زحمت را با اقبال و توجه تماشاگرانی که از قشرهای مختلف جامعه بودند، گرفتند. ◀️ ادامه‌ی گزارش را در اینستنت‌ویو بخوانید. #مطالعات_اجرا #تئاتر #نمایشنامه #توافق #براهیمی #سلیمانی #باشگاه_اندیشه @ejraaschool @bashgahandishe .

. فایل شنیداری نشستِ امید؛ راهی به رهایی آیین افتتاحیهٔ مدرسهٔ مطالعات اتوپیا بخش دوم با حضور شورای علمی مدرسه: محمد نصراوی: آگاهی اتوپیایی هانیه دارایی: اتوپیا؛ سنت، مدرنیته فائزه آشتیانی: هنر و اتوپیا روح‌الله طالبی توتی: جنسیتِ اتوپیا فاطمه بیگدلی: واقعیت و اتوپیا یکشنبه ۱۳ خرداد ۱۴۰۳ ساعت ۱۷ تا ۱۹ به میزبانی مدرسه مطالعات اتوپیای باشگاه اندیشه. #مطالعات_اتوپیا #افتتاحیه #امید #راه_رهایی #باشگاه_اندیشه @bashgahandishe

. فایل شنیداری نشستِ امید؛ راهی به رهایی آیین افتتاحیهٔ مدرسهٔ مطالعات اتوپیا بخش اول با حضور شورای علمی مدرسه: محمد نصراوی: آگاهی اتوپیایی هانیه دارایی: اتوپیا؛ سنت، مدرنیته فائزه آشتیانی: هنر و اتوپیا روح‌الله طالبی توتی: جنسیتِ اتوپیا فاطمه بیگدلی: واقعیت و اتوپیا یکشنبه ۱۳ خرداد ۱۴۰۳ ساعت ۱۷ تا ۱۹ به میزبانی مدرسه مطالعات اتوپیای باشگاه اندیشه. #مطالعات_اتوپیا #افتتاحیه #امید #راه_رهایی #باشگاه_اندیشه @bashgahandishe

. فایل شنیداری توافق بر سر چه چیز؟! نشستی پیرامون اجرای نمایشنامه‌ی «توافق‌نامه» در «تماشاخانه‌ی ملک» با حضور کوروش سلیمانی (کارگردان اجرا و بازیگر) سینا ییلاق‌بیگی (طراح صحنه) و برخی دیگر از عوامل اجرا و منصور براهیمی شنبه ۱۲ خرداد ۱۴٠۳ ساعت ۱۷:۳٠ به میزبانی مدرسه مطالعات اجرای باشگاه اندیشه. #مطالعات_اجرا #تئاتر #نمایشنامه #توافق #براهیمی #سلیمانی #باشگاه_اندیشه @ejraaschool @bashgahandishe

. فایل شنیداری نشستِ ملاحظات پژوهش در مطالعات معماری ایران با ارائه شهرام یاری پژوهشگر مطالعات معماری ایران و حوزه مشروطه و پوریا محمودی دانشجوی دکترای معماری دانشگاه هنر تهران و فرید مصلح دبیر مدرسه‌ی مطالعات فضای باشگاه اندیشه پنجشنبه ۱۰ خرداد ۱۴۰۲ ساعت ۱۶ به میزبانی مدرسه مطالعات فضا (معماری و شهر) باشگاه اندیشه و انجمن مطالعات معماری ایران دانشگاه تهران #مطالعات_فضا #معماری_و_شهر #مطالعات_معماری_ایران #یاری #محمودی #باشگاه_اندیشه @iasa_ut @fazaschool @bashgahandishe