Ciel

انگار یه تیکه از وجودم جا مونده پیشِ اون.

امشب: نبودم، خیلی وقته نبودم و اصلا حواسم نبود که وجود ندارم، انگار پرت شده بودم توی یه دنیای دیگه، انگار مثل یه پَر توی هوا چرخیده بودم و چرخیده بودم تا وقتی باد آروم تر شده بود و منم افتاده بودم یه جایی دور از خورشید، برگشتم اما نه کامل، برگشتم بهارِ غم‌آلود رو خوندم، دوباره پیگیر روزمره مرد سانفرانسیسکویی شدم و منتظرم آبان دوباره بنویسه، برگشتم تا شاید شروع کنم به زندگی کردن، زندگی کردن اینطوریه دیگه؟ من بلد نبودم، هیچوقت.

شما ۹۷۸ نفر که موندین با‌ارزشین.

موزیکِ امشب‌مون

تلخ و عجیب بود ولی انگار یکی تو سرم گفت آرزوهاتو به ستاره ها نگو چون ازت می‌دزدن‌ش.

همیشه نزدیکی حتی وقتی که دورترین فاصله رو از من داشته باشی، حتی اگه ندونم اصلا کجا هستی.

_ به چی عادت داری؟ + غم‌گین بودن.

کنار پنجره، با اینکه نور ماه می‌خوره تو چشمم ولی قشنگه

آدما وقتی که بخوان با حسِ دلتنگیشون بجنگن، شکست می‌خورن.