تا کوچ

-فیلم‌نامه‌هاتو نوشتی؟ -بله عزیزم. -قصهٔ نصرت‌الزمانم تموم کردی؟ -بله عزیزم. -پولشم گرفتی؟ -بله عزیزم. -قناعت کن ولخرجی نکن. سوغاتی هم نمی‌خوام. -چشم عزیزم. -کارتون‌مارتونای اون طفل معصوما رو داوری کردی؟ -بله عزیزم. -برگشتی کتاب سفرت رو می‌نویسی دیگه؟ دفترچه بردی قصه‌هاشونو بنویسی؟ -بله عزیزم. -خب حواستو جمع کن. خوب گوش کن ببین چی می‌گن. اون همه رفتی کلاس زبان باهاشون به زبون خودشون حرف بزن. -چشم عزیزم. -رأیت رو می‌خوای چکار کنی حالا؟ -همون‌جا می‌دم. صندوق هست. -آفرین. برو سالم برگرد خیلی برای بزرگ‌کردنت زحمت کشیدم. - چشم مامان.💚 [یه روزی قصهٔ تو رو می‌نویسم عزیزم. آخ عزیزم…]

و در آخر: سفری که می‌خوام برم، احتمالاً عجیب‌ترین سفر زندگی‌م خواهد بود، سفر به سرزمینی که خیلیا حتی یه جمله هم درباره‌ش نمی‌دونن و درست به‌همین‌خاطر، نمی‌دونن چققققققدر به درد همین امروز ما می‌خوره. از الطاف خفیّهٔ خداست که این سفر افتاد به این تاریخ و این برههٔ ایران. کم‌کم می‌فهمید چه عجایبی رو قراره با هم مرور کنیم… حتی اگه آرای سیاسی من و شما با هم فرق می‌کنه، دعوتتون می‌کنم در این سفر همراه باشید.

بنابراین اطلاعیهٔ شمارهٔ ۵ رو شما بفرمایید: اگه با مقدمه و دلیل و برهان بشینم بنویسم می‌خوام به کی رأی بدم و به نظر منِ کمترین بهتره به کی رأی بدیم، همراهی‌م می‌کنین؟ میاین با هم فکر کنیم؟ شاید تهش به یه نتیجهٔ واحد نرسیدیم، ولی لااقل هم‌اندیشی و تاب‌آوری رو تمرین کردیم.

من این پست رو، صبح بعد انتخابات، برای وحدت نوشتم. اولش نوشتم چه جملاتی رو نباید به هم بگیم. هر همسایهٔ نخبه و اهل مطالعه‌ای هم داشتم نکته رو گرفت اومد گفت دستت درد نکنه. آمّا ناگهان چی شد؟ با انبوهی نظر مواجه شدم که من رو درست به چیزی متهم کردن که در سراپای این یادداشت ازش پرهیز داده بودم!!! و البته اکثرشون کاربران سایبری با صفحات دوزاری! این به کنار، ولی از بعضیا انتظار چنین دریافت ناقصی رو نداشتم. اول به متن خودم شک کردم، ولی به هر صاحب‌قلمی نشونش دادم گفت حاجی معلومه تو مردم رو دعوت به اتحاد کردی که! خدا شاهده هنوز کمرم از این کج‌فهمی صاف نشده! تنها چیزی که به ذهنم می‌رسه اینه که مخاطب فقط جملات اول متن رو خونده و پریده نظرشو نوشته و از روی بنده با لودر رد شده! امون نداده حرف رو کامل دریافت کنه. دفعهٔ اولم نیست:) ولی حرف انتخابات در ذات خودش دعواخیزه. اگه باز این رویه بخواد تکرار بشه که قبول کنین نویسنده امیدی به درک‌شدن نداشته باشه نمی‌تونه حرف بزنه…

اطلاعیهٔ شمارهٔ ۴ رفتی؟ نمی‌خوای بگی به کی رأی می‌دی؟ زخم‌وزیلی‌ام، این روزا هم حرف‌نزدن خیلی کمتر از حرف‌زدن هزینه داره. خیلیا در گوشهٔ امن سکوتن ولی حاشا و کلّا که من ساکت شم:) فقط بی‌تعارف یه داستانی هست. من باس بفهمم شما می‌خواین دربارهٔ دور دوم انتخابات براتون بنویسم یا نه؟ اگه بشینم وقت بذارم بنویسم که قدم‌به‌قدم با هم فکر کنیم، باهام میاین یا نه؟ شما هم وقت می‌ذارین بخونین یا نه؟ منظورم از بخونین اینه که با دقت و به دور از تعصب بخونین. حالا چرا اینو می‌گم؟ تشریف بیارین عرض می‌کنم.

اطلاعیهٔ شمارهٔ ۳ پس بچه‌هایمان چه؟ والا وسط این کل‌کل‌ها و اعصاب‌خردیا و بگم‌بگم‌ها در روزهای کشدار تابستون، گوشت قربونی بچه‌های مان… فلذا می‌خوام یه سریال ایرانی و یه انیمیشن خارجی معرفی بکنم با هم ببینین. توی این بدوبدوهای قبل سفر، نوشتنش زمان می‌بره. با جون و دل این زمان رو می‌ذارم، ولی قول بدین که دل بدین که انرژی بهم برگرده.

اطلاعیهٔ شمارهٔ ۲ توی این خونه در هفتهٔ جاری چه خبره؟ والا عارضم به خدمتتون که اگه از دعواها و بی‌اخلاقیای انتخاباتی خسته‌این، رواق منظر چشم من آشیانهٔ توست کرم نما و فرود آ که خانه، خانهٔ توست. من دارم چمدونم رو می‌بندم که برم! کجا؟ به یه جای خیلی‌خیلی خاص و خیلی دور که عدهٔ خیلی‌خیلی کمی توفیق دیدنش رو پیدا می‌کنن. به همین خاطر، تنها نمی‌رم. قراره شما رو هم با خودم ببرم ان‌شاءالله. سبک منم بلدین دیگه. یه جوری می‌برمتون که واقعاً با هم بریم و حس کنین اون‌جایین.

حالا، بعد انتخابات، مشغول داوری انیمیشن‌های بچه‌های نازنین شمام. دانش‌آموزای نوجوون، دورشون بگردم از سیستان گرفته تا خوزستان و کردستان و مازندران، با کمترین امکانات، انیمیشن و استاپ‌موشن ساخته‌ن برای این جشنواره. آی قشنگن! هرچی از انتخابات اعصابم خرد می‌شه، آثار این عزیزای دلم حالمو جا میاره و به آینده امیدوارم می‌کنه. خلاصه که تراپی؟ نه ممنون! انیمیشن می‌بینم:)

اطلاعیهٔ شمارهٔ ۱ عسگرنجاد کجایی؟ شاید یادتون باشه قبل انتخابات مشغول داوری این جشنواره بودم با پایش حدود ۳۰۰ انیمیشن، فیلم کوتاه و نماهنگ!