بستنی کیم.

میروم بخوابم، خرد و خسته‌ام.

زندگی انقدر تراژدیکه انگار نافشو با پیاز بریدن.

وقتی میخواهم بروم سر یخچال و یک لیوان آب بخورم هم، میتوانم دو برگه بنویسم درباره جبری که دچارش هستم، حین و مرتبط با همین فعل ساده. پس گفتن از این که مکان، چقدر برای تمام مان دستمایه جبر بوده و هست هم بی فایده‌ست. جبر اگر دورتر و دست نیافتنی تر هم کند مارا با تمام وجود، خواستنم چیزی هست که تو بخوای برای خودت. امیدوارم در رویای پیش رو موفق شوی.

نمیدونم الان تو کدوم سیاهی و تاریکی نشستی. نمیدونم حالتو، نمیدونم فکر و خیالتو، نمیدونم چقدر روحت تیکه پارست، ولی من منتظرم تو بیای. بیای تا بغلت کنم، بگم هستم، نگران نباش.

امروز از یجایی به بعد تنها حرفی که میگفتم این بود "درد دارم"

حقوق خوندم و میدونم تو حق منی 😏

ریاضی خوندم میدونم تو مکمل منی.

فلسفه خوندم میدونم تو فلسفه ی زندگیمی.

روانشناسی خوندم و میدونم تو روانی منی.