ماهِ شبِ تار.

گوشاتون رو مهمون کنید...

«هر آدمی که قصه داشته باشه خیلی‌غمگینه،کاش هیچ وقت قصه نداشته باشی»

حالا یه زمانی بهم می‌گفتن تو با چشمات حرف می‌زنی،اما بعد اینکه قصه‌ی آدما رو نوشتم بعد با چشام واسشون تعریف می‌کنم،امیدوارم چشام واسه تعریف قصه‌ی تو لبخند بزنه.

فکر می‌کنم هر آدمی یه قصه‌‌ای تو وجودش داره که هیچ وقت گفته نشده نه خودشون و نه بقیه نتونستن اون قصه رو پیداکنن.من ساکت می‌مونم تا قصه‌ها رو پیدا کنم.وقتی هم که اون قصه رو پیدا کنم حتما راجبشون می‌نویسم،حتما.حالا یا توی مغزم می‌نویسم یا هرجایی که نوشته بشه.ولی حالا اگه آدمی پیدا بشه که باعث نشه چیزی از توی چشماش ببینم و بنویسم.خیلی غمگین می‌شم.

ماه شب تارم

یه وقتا هم اونقدر کلمه‌،جمله داری توی سیاهچاله‌‌ی ذهنت ولی نمی‌تونی بنویسی،کلمه ها فکر می‌کنن توی ذهن جاشون امن تره و ترجیح می‌دن اونجا زندگی کنن اما سلول نویسندگی مغزم باهاشون مقاوت می‌کنه و هی جلسه‌های توجیهی براشون برگزار می‌کنه،اونام هی می‌گن صبر کن یکم دیگه،هی منم می‌گم همه لفت دادن،کجا صبر کنم!

پس چرا رفتین تو رابطه

اگه قراره تو دوری قدر همو بدونید